Αποτελεί μόνιμη και χιλιοχρησιμοποιημένη ατάκα για να συνοψίσει μια διάθεση νοσταλγίας για τον κινηματογράφο και τις ταινίες: «Δεν τις γυρίζουν πια όπως παλιά». Στην πραγματικότητα φυσικά, αυτή η φράση δεν έχει να κάνει με το «πως» των γυρισμάτων μιας ταινίας, διότι ειναι μάλλον δεδομένο πως όσο τα χρόνια περνάνε οι ταινίες γίνονται όλο και καλύτερες τεχνικά. Τώρα το αν το περιεχόμενο οδεύει προς την έμπνευση ή προς την έλλειψη έμπνευσης, άλλο θέμα αυτό. Αλλά σίγουρα κανείς δεν θα μπορούσε να νοσταλγήσει σε επίπεδο μορφής τον κινηματογράφο όπως ήταν παλιά. Διαφορετικά, με αυτή τη λογική, άπαντες θα θέλαμε την επιστροφή στην εποχή του βωβού σινεμά.
Και όμως, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 2010 ένας Γάλλος σκηνοθέτης, ο Μισέλ Χαζαναβίσιους έκανε πάταγο γυρίζοντας μια ταινία όπως… τις έκαναν παλιά. Πολύ παλιά! Δηλαδή ασπρόμαυρη, με έλλειψη σύγχρονων τεχνικών μέσων και βουβή! Είχε προηγηθεί βέβαια το 2007 το αργεντίνικο «La Antena», ένα πειραματικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας για έναν δυστοπικό κόσμο όπου δεν υπάρχει χρώμα και λόγος. Και ο Χαζαναβίσιους φανερά επηρρεασμένος από αυτό επιχείρησε να κάνει και ο ίδιος το δικό του αντίστοιχο πείραμα.
Κάπως έτσι, το «The Artist», η ασπρόμαυρη και βουβή ταινία που προέκυψε εννιά ολόκληρες δεκαετίες μετά το πέρασμα του σινεμά στην ομιλούσα εκδοχή του, σάρωσε τα Όσκαρ και κατέφερε να γίνει μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες της εποχής. Το «The Artist» προφανώς και ενεργοποίησε καμπανάκια νοσταλγίας: εκτός από μια βουβή ταινία ήταν και ένας μεγάλος φόρος τιμής σε εκείνη την πρωτόλεια εποχή του Χόλιγουντ. Ήταν όμως και μια μεγάλη δήλωση: πως όσα χρόνια και αν περάσουν η μαγεία του σινεμά θα βρίσκεται πάντα στα πρωτογενή υλικά του και είναι τόσο απλό να γυρίσεις μια όμορφη ταινία.
Η ταινία έχει στο επίκεντρό της έναν αλαζονικό σταρ του βωβού σινεμά, ο οποίος βλέπει την καριέρα του να παίρνει την κατιούσα με την έλευση του ήχου, τεχνολογικό επίτευγμα, που αρχικά ο ίδιος σνόμπαρε. Την ίδια, μια ταλαντούχα στάρλετ που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του, γίνεται πρωταγωνίστρια των πρώτων ομιλουσών ταινιών, αλλά ταυτόχρονα παρακολουθεί την πτώση του αγαπημένου της με πληγωμένη καρδιά. Εν τέλει ωστόσο, οι δυο φαινομενικά αταίριαστοι ήρωες θα ζήσουν έναν όμορφο έρωτα…
Δεν είναι τυχαίο που η πλοκή της ταινίας λαμβάνει χώρα στο 1927, λίγο πριν το Μεγάλο Κραχ, σε μια εποχή που ο κόσμος έβρισκε στις κινηματογραφικές αίθουσες διέξοδο από τα οικονομικά του προβλήματα. Και με την αυγή του 2010 και τη μεγάλη, παγκόσμια οικονομική κρίση, με μια κλωστή να ενώνει τις δυο εποχές, το «The Artist» είναι μια φανατική υπεράσπιση του σινεμά ως τέχνη στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, ως μια διαχρονική αρχή που συνδέει πρόσωπα, εποχές, καταστάσεις και δομεί δικό της σύμπαν…
Βρίσκεται στο Ertflix αυτό το πανέμορφο φιλμ και αν δεν το έχετε δει κάντε τη χάρη στον εαυτό σας…