Πριν κάνει πρεμιέρα το True Detective: Night Country στο HBO και μετά και στα μέρη μας, το feedback από την Αμερική και τους δημοσιογράφους που είχαν δει τα πρώτα επεισόδια, ήταν πως πρόκειται για μια σεζόν που θα είναι καλύτερη κι από την πρώτη.
Δηλαδή, 10 χρόνια μετά την 1η σεζόν η οποία ήταν με διαφορά η πιο πολυσυζητημένη σεζόν σειράς μέχρι τότε και αυτή που άλλαξε τα πάντα στην αμερικανική μυθοπλασία, προωθώντας μέσω της επιτυχίας της την αύξηση της παραγωγής, η 4η σεζόν θα ερχόταν να βάλει τέλος στην εποχή αυτή και να ξεκινήσει με τη σειρά της μια καινούργια.
Αν και είναι νωρίς να το πούμε, κάτι τέτοιο δε θα συμβεί. Κυρίως λόγω εποχής και του ότι οι θεατές στον δυτικό κόσμο έχουν υπερμπουκώσει από την κατανάλωση περιεχομένου.
Καθώς είμαστε όμως πια στο 4ο επεισόδιο του True Detective: Night Country, με το 5ο να προβλήθηκε χθες στις ΗΠΑ και να προβάλλεται το βράδυ της Τρίτης σε ελληνικό δίκτυο, και με ένα ακόμα επεισόδιο να μένει, είναι επαρκές το δείγμα για να μιλήσουμε για τη σειρά.
Με σιγουριά μπορεί να γραφτεί πως η 4η σεζόν μοιάζει να ξεπερνάει όσα είχαν προηγηθεί ως προς την τελική απάντηση στο μεγάλο μυστήριο. Δηλαδή, στην 1η σεζόν είχαμε μεν μυστήριο, αλλά εξηγήθηκε με ανθρώπινους όρους που απλώς ακουμπούσαν την παράνοια.
Στο True Detective: Night Country αφήνουμε εντελώς την διάσταση των ζώντων και περνάμε στη διάσταση των νεκροζώντανων. Σε αυτά τα 4 επεισόδια βλέπουμε σκηνές όπου οι ζώντες χαρακτήρες της σειράς αντικρύζουν ανθρώπινες μορφές που είναι από την περιοχή των νεκρών, ενώ εννοείται ξεκάθαρα πως υπάρχει μια θηλυκή μεταφυσική οντότητα που σχετίζεται με τους ιθαγενείς Ινουίτ.
Η ιστορία εξελίσσεται στο Ένις της Αλάσκα, όπου υπάρχει μια τεράστια σύγκρουση των ιθαγενών με τους μη ιθαγενείς ντόπιους. Οι δεύτεροι εργάζονται σε εταιρεία εξόρυξης μεταλλευμάτων η οποία όμως μολύνει τα νερά και προκαλεί θάνατο στα ζώα και τα νεογέννητα των Ινουίτ. Οι διενέξεις είναι καθημερινές.
Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι η αστυνομικός Λιζ Ντάνβερς του τμήματος του Ένις και η Εβάντζελιν Ναβάρο της πολιτειακής αστυνομίας. Η Ναβάρο είναι ιθαγενής και είναι αυτή που έχει οπτική επαφή με το υπερπέραν και κρύβει πράγματα από τη Ντάνβερς που απορρίπτει όλα τα μεταφυσικά.
Στην διάρκεια μιας έρευνας για τον θάνατο μιας γυναίκας πριν μερικά χρόνια, της Άννι Κότοκ, θα ανακαλυφθούν τα παγωμένα πτώματα επιστημόνων του Τσαλάλ που ανήκουν στην ερευνητική ομάδα της μεταλλευτικής εταιρείας, ενώ ένας επιστήμονας θα επιβιώσει με κάποιον τρόπο όντας θαμμένος στους -40 βαθμούς για κάποια 24ωρα.
Θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο, θα του κόψουν ένα χέρι και δύο πόδια για να σταματήσουν τη γάγγραινα, θα χάσει την όρασή του, αλλά θα μείνει ζωντανός για λίγο, μέχρι να μεταφέρει ένα μήνυμα στη Ναβάρο, όντας υπό κατάληψη από μια φασματική οντότητα.
Τα 4 αυτά επεισόδια έχουν περισσότερο πασάλειμμα από εξέλιξη της πλοκής, αλλά έχοντας υπ’ όψιν κάτι που είπε η δημιουργός του True Detective: Night Country, Άιζα Λόπεζ, είναι εξαιρετικά πιθανό να αποδειχθεί πως δεν ήταν καθόλου πασάλειμμα όλο αυτό.
Την ώρα που ο θεατής προετοιμάζεται για φαντάσματα και αρχαία πνεύματα που θέλουν να εκδικηθούν τους λευκούς για τους νεκρούς Ινουίτ λόγω των μολυσμένων υδάτων και εδαφών, η Λόπεζ είπε πως αυτός ή αυτοί που βρίσκονται πίσω από τις δύο υποθέσεις δολοφονιών, είναι μπροστά στα μάτια μας σε όλη τη διάρκεια.
Είναι δηλαδή πιθανό στο 6ο επεισόδιο να βιώσουμε μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές που θυμόμαστε σε σειρές. Γιατί αν αυτό που είπε το είπε στ’ αλήθεια, τότε οι γεμάτες αοριστία σκηνές που υποδηλώνουν φαντάσματα και προετοιμάζουν τον θεατή ψυχολογικά, ήταν μέρος της αφήγησης και όχι η λύση του μυστηρίου.
Το True Detective: Night Country σε κρατάει σε μια εγρήγορση φόβου από τα μισά του δεύτερου επεισοδίου και θα μπορούσε να είναι πολύ πιο έντονο αν τα επεισόδια δεν ήταν τόσο μεγάλα σε διάρκεια, χωρίς προφανή λόγο, με βάση πάντα τα ως τώρα δεδομένα.
Έχει δηλαδή 3-4 σκηνές που ανήκουν στη σφαίρα του horror και είναι δοσμένες έτσι ώστε να μην ξεδιαλύνουν το τοπίο και ταυτόχρονα να αφήνουν κι ένα ψυχολογικό-πνευματικό αποτύπωμα για τη συνέχεια.
Σε αυτό το μείγμα με τις δύο ντετέκτιβ, τους δύο αρχηγούς τμήματος και πολιτειακής αστυνομίας, των φαντασμάτων, των σπηλαίων πάγου που βαθαίνουν στη γη, ως θεατές είμαστε με τα νύχια στα δόντια και είναι σαν να έχουμε πάθει Μόρα βλέποντας το True Detective: Night Country.
Θέλουμε να τρομάξουμε δυνατά, αλλά η φωνή δε βγαίνει. Και μένουμε να κοιτάμε ελπίζοντας το φινάλε να φέρει ηρεμία.