Ακούστε, ακούστε, ακούστε.
Βασικά site είμαστε κι αυτό δεν είναι vlog αλλά κείμενο, επομένως επαναδιατυπώνουμε: διαβάστε, διαβάστε, διαβάστε. Ο τύπος είναι όμορφος. Για την ακρίβεια, κι αν αφήσουμε στην άκρη τη ζήλια μας που αγγίζει τα όρια της ψώρας, είναι πολύ όμορφος. Κι όταν λέμε «πολύ» γράφοντάς το με πλάγια γράμματα προκειμένου να το τονίσουμε περισσότερο, εννοούμε επίπεδα Κυριάκου και πάνω, σε εντελώς αυθόρμητες φάσεις σαν κι αυτή:
Μπραντ Πιτ το ανάγνωσμα, λοιπόν, όπως ίσως θα καταλάβατε από τον τίτλο του άρθρου, την εξωτερική του φωτογραφία και, ίσως, την ελαφρώς μυστηριώδη εισαγωγή.
Ο Αμερικανός ηθοποιός είναι τόσο κατάφωρα αδικημένος στο αμιγώς υποκριτικό κομμάτι που θα έπρεπε ν’ αποτελεί ποινικό αδίκημα το να στέκεται κανείς ακόμα και σήμερα μόνο στην ομορφιά του, με τις ερμηνείες του να περνάνε σε δεύτερο ρόλο (εεε; Είδατε τι κάναμε εδώ;).
Το “Se7en”, το “12 Monkeys”, τo “Ocean’s 11”, το “12 Years A Slave”, μα και ταινίες χωρίς κάποιον αριθμό στον τίτλο όπως το “Fight Club” ή το “Once Upon a Time… In Hollywood” αποδεικνύουν εμπράκτως πως μιλάμε για έναν ηθοποιό μεγάλου διαμετρήματος- σίγουρα ενός εκ των καλύτερων της γενιάς του και μέσα στους κορυφαίους όλων των εποχών.
Κι αφού τον αποθεώσαμε επαρκώς, πίσω στο θέμα μας: με αντικειμενικώς υποκειμενικά κριτήρια, η top υποκριτική στιγμή της καριέρας του ήταν μία από τις συνεργασίες του με τον ημίτρελο Ταραντίνο, όταν και άγγιξε απάτητες προσωπικές κορυφές.
Αναφερόμαστε στο “Inglourious Basterds” ή «Άδωξοι Μπάσταρδη» όπως ήταν ο ελληνικός τίτλος. Η ταινία σίγουρα δεν είναι η καλύτερη που έχει γυρίσει ποτέ ο Ταραντίνο, είναι, όμως, εκείνη που φέρνει- περισσότερο, ενδεχομένως, από κάθε άλλη δημιουργία του- το περίεργο χιούμορ του στην κινηματογραφική επιφάνεια.
Το στόρι της ταινίας, γνωστό: στην κατεχόμενη απ’ τα Γερμανικά στρατεύματα Γαλλία, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Άλντο Ρέιν (Μπραντ Πιτ) και η ομάδα επίλεκτων κομάντο του από την Αμερική κάνουν «ντου» στη χώρα προκειμένου να διαλύσουν το Τρίτο Ράιχ και να πάρουν το σκαλπ από εκατό ναζί έκαστος.
Το φιλμ, που στριμάρει στο Netflix, ρίχνει στο αιμάτινο- και άκρως απολαυστικό- μπλέντερ του πραγματικά γεγονότα και φαντασία, με το μείγμα να είναι κάτι παραπάνω από εκρηκτικό (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Προφανώς και δεν είναι, ας πούμε, το “Pulp Fiction”, όμως τα 153 λεπτα που διαρκεί θα περάσουν σαν νεράκι. Και εννούμε τρεχούμενο, όχι τίποτα έλη.
Και φτάνουμε, μετά από 4 κεφάλαια της Ηλιάδας, σ’ αυτό που σας τάξαμε στον τίτλο: σε ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά σάιτ παγκοσμίως- του οποίου το όνομα προφανώς και δε θα πούμε μέχρι να δεχτεί την πρότασή μας γι’ ανταλλακτική διαφήμιση- διεξήχθη σχετικά πρόσφατα μία ψηφοφορία για τις 12 πιο αστείες σκηνές όλων των εποχών.
Πέραν των προφανών (Μαύρος Ιππότης στο “Holy Grail” των Monty Python, η σκηνή της «μάχης» στο Borat, εκείνη με την αποτρίχωση στο «Παρθένος ετών 40» κ.α.) υπήρχε και ένα αληθινό διαμαντάκι με τον Μπραντ Πιτ.
Από ποια ταινία λέτε; Ακριβώς: το “Meet Joe Black” που ήταν τόσο δράμα, που καταντούσε αστείο.
Στα σοβαρά, προφανώς και ήταν μέσα η σκηνή με τον Μπραντ Πιτ να μιλάει… άπταιστα ιταλικά στο πλευρό του υπέροχου Κρίστοφ Βαλτς (που είναι πολύγλωσσος- και- στην πραγματικότητα) από το «Άδωξοι Μπάσταρδη», πετώντας διάφορα “A RIVER DERCHY” για το «αριβεντέρτσι» και λοιπά λεκτικά διαμάντια.
Γιατί, ναι: ο Μπραντ Πιτ έχει και κωμική φλέβα, η οποία μπορεί να χτυπάει σπάνια (βλέπε το επεισόδιό του στα Friends), αλλά όταν χτυπάει κάνει «μπαμ».
Θυμηθείτε παρακάτω το διαμαντάκι που (δικαίως) βρήκε τη θέση του στις top-12 πιο αστείες σκηνές όλων των εποχών: