Όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες έχουν την τάση να αποκτούν εμμονές με συγκεκριμένους ηθοποιούς και να κάνουν ένα σερί ταινιών μαζί τους. Κάπου στα μέσα των 00s, ο Γούντι Άλεν βρήκε τη δική του «μούσα» στο πρόσωπο της Σκάρλετ Γιόχανσον. Η αρχή έγινε με το εξαιρετικό «Match Point», ταινία-στροφή για τον Άλεν στο δράμα, συνέχισε μαζί της με το «Scoop» και εν τέλει -αφού μεσολάβησε μια ταινία χωρίς αυτή (το εξίσου εξαιρετικό «Όνειρο της Κασσάνδρας»)- την αξιοποίησε εκ νέου σε μια ταινία-ωδή στην Βαρκελώνη.
Κατά πολλούς είναι το «Match Point» η καλύτερη ταινία αυτής της άτυπης τριλογίας αλλά στην πραγματικότητα, στο «Vicky Christina Barcelona», η Σκάρλετ Γιόχανσον δίνει την πιο «γουντιαλενική» ερμηνεία της: το είχε ξανακάνει ο Γούντι Άλεν να χρησιμοποιεί ηθοποιούς ως το άτυπο άλτερ έγκο του, ηθοποιούς που επί της ουσίας έδιναν ερμηνείες καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ίδιου αλλά δεν το είχε ξανακάνει ποτέ με γυναίκα. Στο «Vicky Christina Barcelona» συμβαίνει ακριβώς αυτό: η Γιόχανσον ερμηνεύει σαν μία θυληκή εκδοχή του Γούντι Άλεν.
Στο πλάι της μεγαλουργεί ένα all star καστ: Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ και η υποτιμημένη αλλά εξαιρετική Ρεμπέκα Χολ συναντιούνται με την μούσα του Άλεν και το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό από κάθε άποψη. Δυο Αμερικάνες φίλες (η Γιόχανσον και η Χολ) πηγαίνουν για διακοπές στην Βαρκελώνη και -ω του θαύματος…- ερωτεύονται τον ίδιο άντρα. Γεμάτος λατινική γοητεία και καλλιτεχνικό εκκεντρισμό, ο μοιραίος Ισπανός (που «ζωντανεύει» από τον Μπαρδέμ) θα κάνει το ίδιο με αυτές: θα τις ερωτευτεί ταυτόχρονα.
Η παράδοξη αλλά «ελευθεριακή» σχέση που θα δημιουργηθεί ανάμεσα σε αυτό το τρίο κάνει μπαμ πως κάποια στιγμή θα ξεθυμάνει μέχρι που στο σκηνικό εμφανίζεται και ένα τέταρτο πρόσωπο: η πρώην γυναίκα του άντρα της παρέας εμφανίζεται και τα κάνει όλα «λίμπα». Η σχέση που έχουν με τον πρώην άντρα της είναι ένα μείγμα στο οποίο συνυπάρχουν ταυτόχρονα η αγάπη και το μίσος, η σύγκρουση και το πάθος: η Πενέλοπε Κρουζ ως Καταλανή μοιραία γυναίκα δείχνει στα δυο Αμερικανάκια που διεκδικούν τον άντρα της ότι έχουν έρθει να παίξουν στο γήπεδό της και δεν θα φύγουν αλώβητες εύκολα.
Τα κέφια του Γούντι Άλεν είναι αναμφίβολα μεγάλα: η ιστορία του ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία καταστάσεων και την ρομαντική κομεντί και το αποτέλεσμα είναι μια πρότυπη ταινία και για τα δύο είδη. Σατιρίζει τα κλισέ της εστέτ και σνομπ κουλτούρας και φυσικά, καταπιάνεται με το πιο διαχρονικά αγαπημένο θέμα της φιλμογραφίας του, δηλαδή την μάχη των δυο φύλων.
Δύσκολα μπορεί να μην περάσει κάποιος καλά βλέποντας το «Vicky Christina Barcelona» και με δεδομένο πως αυτό στριμάρει στο Ertflix, κρίμα είναι η ευκαιρία να πάει χαμένη…
