Το βράδυ της 10ης Μαρτίου, ο Γιώργος Λάνθιμος και το Poor Things τρύπησαν το προσδοκώμενο ταβάνι τους και έκλεισαν την απονομή των Όσκαρ με 4 κατακτήσεις, αριθμός που δεν δαιφαινόταν με τίποτα πριν την απονομή.
Όχι γιατί το Poor Things δεν είναι ταινία των 4 Όσκαρ. Και παραπάνω θα άξιζε, αλλά βρέθηκε σε μια χρονιά που ήταν όλα για το Oppenheimer. Απλά γιατί στην κούρσα φαινόταν πως θα πάρει 1 ή 2 σε τεχνικές κατηγορίες, με το Όσκαρ της Έμμα Στόουν να ήταν το δεύτερο πιθανότερο σενάριο βάσει στοιχημάτων.
Υπάρχει όμως κι ένας ακόμα λόγος που αξίζει παραπάνω και είναι ο ίδιος ο Γιώργος Λάνθιμος. Δεν ξέρουμε αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά στη διάρκεια των 4 βραβεύσεων, ο σκηνοθέτης του Poor Things, αυτός που, θεωρητικά επιλέγει τους συντελεστές, ο δημιουργός του έργου, δεν φάνηκε σχεδόν πουθενά. Ούτε καν όταν η Στόουν ανέβηκε στη σκηνή να πάρει το βραβείο της.
Στις προηγούμενες βραβεύσεις της ως σήμερα, η Στόουν δεν έχανε ευκαιρία να αναφερθεί στον Γιώργο Λάνθιμο με τρόπο επαναληπτικό και έντονο. Στην αποδοχή του βραβείου την Κυριακή, ο Λάνθιμος ήταν απλή αναφορά. Όχι γιατί είχε συμβεί κάτι μεταξύ τους. Καταλήξαμε πως υπήρχε λόγος. Και το ίδιο έγινε και με όλους τους υπόλοιπους βραβευθέντες.
Τρία άτομα πήραν το Όσκαρ για Μακιγιάζ/Μαλλιά, ένα άτομο για τα Κοστούμια και δύο άτομα για τη Σκηνογραφία. Κανείς τους δεν πήγε να αγκαλιάσει τον Λάνθιμο όταν ανέβηκε στη σκηνή. Ακόμα και με την Έμμα, υπήρξε μια γρήγορη αγκαλιά και ο Λάνθιμος έτρεξε γρήγορα πίσω στη θέση του.
Ήταν ξεκάθαρο πως ο Έλληνας σκηνοθέτης δεν θέλησε να πάρει ούτε δευτερόλεπτο από τη στιγμή της επιβράβευσης των συνεργατών του, δεν ήθελε να «κλέψει» ούτε ένα credit για την επιτυχία τους.
Ήταν η πλήρης αντίθεση σε σχέση με αυτό που είδαμε στα 7 Όσκαρ του Oppenheimer, ιδίως στα 5 στα οποία δεν είχε συμμετοχή ο Κρίστοφερ Νόλαν. Όλοι πήγαιναν να τον αγκαλιάσουν και έκαναν ειδική μνεία στον ίδιο και στην Έμμα Τόμας, επικεφαλής παραγωγής της ταινίας και σύζυγό του σκηνοθέτη.
Δεν είναι απαραίτητα καλό το ένα και κακό το άλλο. Δείχνει σίγουρα τον τρόπο που δουλεύουν και το πόσο παρεμβατικός είναι ο Νόλαν σε κάθε κομμάτι της ταινίας – ο Λούντβιχ Γκέρανσον παραδέχτηκε καθώς λάμβανε το Όσκαρ ότι ο Νόλαν είχε μια συμβολή στη μουσική του Oppenheimer ζητώντας να βάλει το βιολί ως κεντρικό όργανο που να ταυτίζεται με τον ήρωα.
Αντιθέτως, ο Λάνθιμος είναι ένας σκηνοθέτης που επιτρέπει στους επικεφαλής κάθε τμήματος μιας ταινίας να πάρουν την πρωτοβουλία, έχοντας μια γενική κατεύθυνση, μας ως εκεί.
Είναι όμως και αξιοθαύμαστος διότι αν και είναι ένας από τους δύο θεμελιωτές του έργου, ο βασικότερος για την ακρίβεια, με την Έμμα Στόουν να συνεπικουρεί στην παραγωγή και προσέγγιση, παρόλο που είχε την 2η σε υποψηφιότητες ταινία, δεν διεκδίκησε χώρο στο πλάνο.
Όσο το σκεφτόμαστε, δεν ξέρουμε πόσο διακριτικός θα ήταν ο οποιοσδήποτε στη θέση του. Δηλαδή είσαι ο Λάνθιμος, έχεις πάει πόσες φορές στα Όσκαρ, έχεις πάρει με όλες σου τις ταινίες πόσα βραβεία, έχεις μόνιμη συνεργάτιδα την Έμμα Στόουν και λειτουργείς με τέτοια ταπεινότητα; Άξιο χειροκροτήματος και δείγμα, επίσης, του πού έχει το βλέμμα του στραμμένο.
Ο Λάνθιμος κοιτάζει την τέχνη του και τίποτε άλλο. Ακόμα και στις προωθητικές συνεντεύξεις για το Poor Things, μόλις σε μία τον θυμόμαστε να «σπάει», στην ανάλυση της σκηνής του χορού για το Vanity Fair μαζί με την Στόουν και τον Μαρκ Ράφαλο.
Αργά ή γρήγορα, η αναγνώριση της σκηνοθετικής του σπουδαιότητας θα επιβραβευτεί και με ένα Όσκαρ. Δεν υπάρχουν ακόμα πολλοί Νόλαν και ελπίζουμε η επόμενη ταινία του, που είναι έτοιμη και θα βγει στο τέλος του χρόνου λογικά, πάλι με την Έμμα Στόουν πρωταγωνίστρια, να είναι αυτή που θα σπάσει το ρόδι.