Ήταν μια εξαιρετική σεζόν σε κινηματογραφικό επίπεδο αυτή που ολοκληρώθηκε με την απονομή των Όσκαρ μέσα στον Μάρτιο. Παραμονές άλλωστε της μεγάλης μέρας κοιτούσες τις υποψήφιες ταινίες για τις σημαντικές κατηγορίες και δεν προκαλούσε καμία έκπληξη το γεγονός ότι αδιαφιλονίκητο φαβορί δεν υπήρχε. Ο Λάνθιμος με το «Poor Things», ο Σκορτσέζε με το «Killers of the flower moon», ο Νόλαν με το «Oppenheimer»: τόσο διαφορετικοί δημιουργοί, τόσο πληθωρικές δημιουργίες, τόσο εμπνευσμένο σινεμά.
Και όμως, παρά το γεγονός ότι στην κούρσα για το βραβείο της καλύτερης ταινίας ήταν αυτές οι τρεις που είχαν ξεφύγει, ανάμεσα στις συνυποψήφιες υπήρχε και μια ακόμα που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αυτές. Απλά είχε δυο φαινομενικά μειονεκτήματα: δεν ήταν αγγλόφωνη και ήταν χαμηλών τόνων. Σεναριακά ωστόσο διακατεχόυαν από μια συνοχή που σπανίως συναντάς στον κινηματογράφο των ΗΠΑ ενώ ο τρόπος που ισορροπούσε ανάμεσα σε διαφορετικά είδη την έκανε μια sui generis δημιουργία.
Ο λόγος για την «Ανατομία μιας πτώσης», το γαλλικό ιδιότυπο θρίλερ που πέρασε κομματάκι απαρατήρητο αλλά όσοι το ανακάλυψαν τους καθήλωσε για τα καλά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο από τα 150 λεπτά που διαρκούσε. Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται μια τριμελής οικογένεια: η Σάντρα, μια Γερμανίδα συγγραφέας, ο Γάλλος σύζυγός της Σάμουελ και ο εντεκάχρονος γιος τους Ντάνιελ, που ζουν σε μια απομακρυσμένη πόλη στις γαλλικές Άλπεις.
Όταν ο Σάμουελ βρίσκεται νεκρός στο χιόνι έχοντας πέσει από το μπαλκόνι του πολυτελούς αλλά απομακρυσμένου σπιτιού τους, η αστυνομία αναρωτιέται αν αυτοκτόνησε ή αν δολοφονήθηκε. Η αιτία θανάτου μένει αδιευκρίνιστη και η Σάντρα θεωρείται η κύρια ύποπτη. Αναπόφευκτα θα βρεθεί στο εδώλιο της κατηγορούμενης στο δικαστήριο και εκεί θα πρέπει να αποκαλύψει ένα σωρό μυστικά του γάμου της που δεν θα ήθελε ποτέ να βγουν στην επιφάνεια.
Με έναν παράδοξο τρόπο η «Ανατομία μιας πτώσης» έρχεται για να «παντρέψει» τους «12 Ενόρκους», το «Σκηνές από ένα γάμο» και ολόκληρη την παράδοση των whodunit ιστοριών με τρόπο που είναι θαυμαστός και με ισορροπίες πέρα για πέρα ζηλευτές. Η ταινία είναι ταυτόχρονα ένα δράμα χαρακτήρων, μια σπουδή πάνω στα αδιέξοδα και τις δυναμικές ενός γάμου, ένα μεγάλο σχόλιο για τον έμφυτο ανταγωνισμό των δυο φύλων στο κυνήγι της επιτυχίας και πάνω από όλα, μια αγωνιώδης ιστορία που αδημονείς να μάθεις το φινάλε της.
Οι ερμηνείες είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικές, ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η αφήγηση τόσο λεπτά δουλεμένος που τίποτα δεν φεύγει από το οπτικό πεδίο του θεατή, τίποτα δεν μοιάζει να περισσεύει και όμως διαρκώς έχεις την αίσθηση πως κάτι δεν βλέπεις, κάτι μένει κρυμμένο και πρέπει να αποκαλυφθεί. Το σενάριο μας χειραγωγεί στροφή με τη στροφή, σεκάνς με την σεκάνς και κάθε συμπέρασμα που βγάζουμε αναφορικά με την αλήθεια έρχεται να αμφισβητηθεί από ένα άλλο συμπέρασμα. Εν τέλει, ίσως να μην υπάρχει καν μια αλήθεια, ίσως τα πάντα να είναι ζήτημα οπτικής γωνίας.
Τα Όσκαρ ήταν δύσκολο να δώσουν σημασία σε ένα τόσο απαιτητικό φιλμ από άσημους δημιουργούς και πρωταγωνιστές. Ο Χρυσός Φοίνικας ωστόσο που κέρδισε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, κερδίζοντας στο νήμα το «Zone of Interest», την έτερη μη αγγλόφωνη παρουσία στις μεγάλες των Όσκαρ, δείχνει πως στο πιο ευρωπαϊκό κοινό και την ψυχοσύνθεσή του, το φιλόδοξο αλλά τόσο πετυχημένα δομημένο θρίλερ της Ζιστίν Τριέ είναι από τις ταινίες που σπάνια κυκλοφορούν…
