Όταν ακούει κανείς για Φράνσις Φορντ Κόπολα, δεν χρειάζεται να ακούσει κάτι άλλο. Πάει και το βλέπει και αποθεώνει. Έτσι θα φανταζόταν ένας λογικός ότι θα συμβεί. Κι όμως, στην κινηματογραφική βιομηχανία, κάθε ταινία καθορίζεται από το χρήμα. Ειδικά το 2024.
Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα έφτιαχνε για χρόνια ένα μεγάλο πρότζεκτ του, το Megalopolis, μια ταινία που την χρηματοδότησε ο ίδιος μαζί με μικροεπενδυτές, ελπίζοντας πως θα πάρει πίσω τα λεφτά του από το στούντιο που θα αναλάβει τη διανομή.
Το Megalopolis είναι μια ταινία που προβλήθηκε την Πέμπτη για πρώτη φορά σε ειδική προβολή που έκανε ο Κόπολα, όπου έδωσαν το παρών σκηνοθέτες και άνθρωποι της βιομηχανίας. Στο τέλος της δίωρης προβολής – αυτό θα είναι λογικά το final cut – ο Άντι Γκαρσία τον αποθέωσε και είπε ότι ο Κόπολα είναι ο λόγος που κάνουν όλοι σινεμά.
Βαρύγδουπη δήλωση, κοντά στην πραγματικότητα, αλλά ακόμα και για τον Κόπολα υπάρχουν κανόνες και εμπόδια.
Το στόρι του φιλμ θέλει να έχει υπάρξει ένα κατακλυσμιαίο γεγονός που έχει διαλύσει τη Νέα Υόρκη και ο Καίσαρας (Άνταμ Ντράιβερ), ένας ουτοπιστής αρχιτέκτονας, θέλει να την ξαναχτίσει με μια διαφορετική οπτική. Είναι ένα ιδιαίτερο sci-fi αυτό που έχει φτιάξει ο Κόπολα.
Το χαρακτήρισαν ως διευρυμένο σινεμά, αβάν γκαρντ, πειραματικό, βγαλμένο από μια άλλη εποχή, σαν μια ομιλούσα εκδοχή του Metropolis του Φριντζ Λανγκ. Με πιο σύγχρονες παρομοιώσεις, κάτι ανάμεσα στο Mank του Φίντσερ και το Ad Astra με τον Μπραντ Πιτ.
Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ταινίες; Απέτυχαν σε επίπεδο απήχησης. Το δεύτερο ιδίως, που προβλήθηκε στις αίθουσες, ήταν ζημιογόνο. Η ταινία του Κόπολα κόστισε 120 εκατομμύρια. Τέτοιο, για να καταλάβετε, είναι και το μπάτζετ των ταινιών Avengers ή των Star Wars. Ή του Oppenheimer.
Αν συνυπολογιστεί το marketing cost και διάφορα παρελκόμενα, για να είναι κερδοφόρα αυτή η ταινία, θα πρέπει να έχει έσοδα πάνω από 250 εκατομμύρια.
Τα σχόλια που την ακολουθούν είναι αποθεωτικά (όχι απόλυτα, γιατί τα συνοδεύει η λέξη baffling, ήτοι τρικυμία εν κρανίω), αλλά τέτοιας ποιότητας που τραβάνε πίσω τη Warner Bros., τη Universal κτλ. Ναι, ακόμα κι αν υπάρχει το όνομα του Κόπολα κι ένα καστ με Ντράιβερ, Ντάστιν Χόφμαν, Όμπρι Πλάζα, Σία Λαμπέφ, τα στούντιο θέλουν κάτι άλλο για να πειστούν.
Μπιζάρ. Έτσι συνοψίζεται το περιεχόμενο της ταινίας. Κι αυτή η λέξη δεν αρέσει καθόλου στα στούντιο. Πολύ περισσότερο το 2024 που όλα πρέπει να είναι κερδοφόρα. Οι πιθανότητες λένε πως το Megalopolis δεν πρόκειται να πείσει το πρώτο κοινό που θα το δει, να το συστήσει στους επόμενους.
Δεν μοιάζει με τίποτα από αυτά που έχεις δει. Άλλος ένας προσδιορισμός για την ταινία. Επίσης καθόλου γοητευτικός για έναν διανομέα.
Οι ελπίδες του Κόπολα είναι σε μια εταιρεία διανομής μικρού μεγέθους που έχει τη φήμη στα μπιζάρ, που η στάμπα της θα κάνει πιο αξιόπιστη την ταινία, όπως η Neon, σύμφωνα με το ScreenRant. Το ξαναλέμε, ναι, ο τεράστιος Κόπολα έχει ανάγκη την στάμπα μιας μικρής εταιρείας για να βρει διανομέα και να πάρει σε πρώτη φάση πίσω μόνο το 1/3 (και αν) του κόστους.
Η Neon είναι η εταιρεία διανομής και του Ferrari, που δεν θα έλεγες ότι εμπορικά σάρωσε, αλλά κατάφερε να ισοσκελίσει τη χασούρα. Σε όλες τις έρευνες κοινού, το Megalopolis δεν εκτιμάται πως θα κάνει έστω αυτό. Ζημιογόνο προβλέπεται.
Η τελική ελπίδα του Κόπολα δεν είναι σε καμία εταιρεία. Είναι στο κοινό. Είναι στην αύρα του που γοητεύει, είναι στην αναμονή μετά από χρόνια για μια δική του ταινία που μπορεί να είναι και η τελευταία του.
Ακόμα όμως και για αυτόν, ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Σε αυτή την εποχή, με αυτό το κοινό, όπως έχει διαμορφωθεί, το Megalopolis είναι πιθανότερο να θολώσει την εικόνα που έχει ο κόσμος για εκείνον. Και όταν είσαι στην 9η δεκαετία της ζωής σου, δεν έχεις εύκολα ευκαιρία να επανορθώσεις.
Ένας Νονός δεν θα είναι πάντα σκιά στις αστοχίες σου…