Σε τούτες τις γιορτινές μέρες, όλοι μαζεύονται σε σπίτια, πάνε ταξίδια 3ημερα-4ημερα σε χωριά και νησιά και προετοιμάζονται για το πασχαλινό τραπέζι. Εσύ που δεν έχεις φίλους και σχέση, ετοιμάσου για να δεις αυτή την ταινία, μπας και αντέξει το μέσα σου τόση μοναξιά.
Δεν είχε τύχει να δω το Lost In Translation ποτέ μέχρι που μου ζητήθηκε από τα αφεντικά για να το βάλω στην πρόταση της εβδομάδας. Για να είμαι ειλικρινής, ψιλο-ψυχανεμιζόμουν περί τίνος πρόκειται και δεν ένιωθα έτοιμος να την δω.
Ήρθε όμως να κουμπώσει η στιγμή αφού είμαι πιο μόνος κι από θαλάσσιο ον στα 4.000 μέτρα της θάλασσας και το είδα και ένιωσα να γαληνεύω κάπως με αυτό που είναι η ταινία, αποδεχόμενος κυρίως πως μαθαίνουμε να βλέπουμε ανθρώπους να μπαίνουν στις ζωές μας με τόση σημαντικότητα και μαθαίνουμε να τους αποχωριζόμαστε.
Στην ταινία της Σοφία Κόπολα, ο Μπιλ Μάρεϊ υποδύεται έναν διάσημο ηθοποιό σε πτώση, που έχει βρεθεί για ένα διαφημιστικό και συνεντεύξεις στο Τόκιο, έχοντας να διαχειριστεί διαρκή χτυπήματα στην επαγγελματική του καταξίωση και δόξα, αλλά και μια κρίση μέσης ηλικίας που έχει, η οποία προκύπτει κι από τον γάμο του που διαλύεται.
Εκεί, στο Τόκιο, βρίσκεται και η Σάρλοτ, μαζί με τον σύντροφό της, που είναι φωτογράφος. Οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις του βγάζουν μια συμπεριφορά αδιαφορίας και υποτίμησης προς την Σάρλοτ, η οποία καταλήγει να αναρωτιέται αν έχει κάνει σωστή επιλογή, αν πρέπει να είναι μαζί του.
Σάρλοτ και Μπομπ (Μάρεϊ), συναντιούνται τυχαία στο ξενοδοχείο, περνάνε το βράδυ μαζί διασκεδάζοντας και μαθαίνοντας τη νυχτερινή ζωή στο Τόκιο, καταλήγουν να τραγουδάνε σε καραόκε και αναπτύσσουν μια φιλική σχέση που τους δίνει δύναμη για να ξεπεράσουν τις κρίσεις που βιώνουν στην προσωπική τους ζωή.
Το ένα βράδυ φέρνει το επόμενο και το πρότελευταιο βράδυ του Μπομπ στο Τόκιο, ανοίγουν τα σώψυχα τους και δένονται σε τέτοιο επίπεδο, που οι ψυχές τους μοιάζουν να έχουν γεννηθεί η μία για την άλλη.
Το επόμενο βράδυ ο Μπομπ κοιμάται με μια τραγουδίστρια του ξενοδοχείου, η Σάρλοτ νιώθει ενοχλημένη, αλλά εν τέλει αποχαιρετιούνται με αγάπη και ένα φιλί. Και κατανοούν πως η κοινή τους βόλτα στον ήλιο, στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, ολοκληρώθηκε.
Με την ταινία αυτή συνειδητοποιώ κάτι που πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, απλώς το επαναφέρω, πως τα πιο επώδυνα πράγματα στη ζωή μας τα αποδεχόμαστε σιωπηλά, κρύβουμε τους πόνους μας και υποδυόμαστε πως προχωράμε στη ζωή μας, πως το διαχειριζόμαστε και είμαστε καλά.
Σου μαθαίνει με τόση απλότητα η ταινία της Κόπολα το ότι οι άνθρωποι επιλέγουμε να βασανιζόμαστε για μεγάλο διάστημα της ζωής μας εμμένοντας σε ατέρμονες καταστάσεις και φοβόμαστε τόσο να τραβήξουμε το τσιρότο, γιατί δε θέλουμε να χάσουμε αυτό το κομμάτι.
Πως οι άνθρωποι δεν αποδεχόμαστε το part of the process, όποιο κι αν είναι αυτό, γιατί έχουμε μάθει να τρέχουμε μακριά από το τέλος. Ένα γλυκό φιλί στο στόμα για αντίο αποτυπώνει την ανθρώπινη φύση όπως διαμορφώθηκε μέσα στις κοινωνίες.
Το Lost In Translation είναι σαν ένα παρατεταμένο τσίμπημα σε μια πληγή, που νιώθεις ταυτόχρονα πόνο, αλλά και μια απόλαυση που δεν θες να την παραδεχτείς.
Η ταινία είναι διαθέσιμη στο Netflix και γοητεύσου από μια πολύ διαφορετική Σκάρλετ Γιοχάνσον, με διαφορετική φωνή, αλλά εξίσου σαγηνευτική.