Ετούτες τις Άγιες Μέρες που διανύουμε, τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν τα δικά τους ετήσια έθιμα. Το βασικότερο από αυτά φυσικά δεν είναι άλλο από το να μας «βομβαρδίζουν» με ταινίες που έχουν να κάνουν με τη ζωή του Χριστού ή τέλος πάντων, με την αποτύπωση μιας περιόδου της ζωής του Χριστού.
Φυσικά, δεν είναι να το ρωτάμε για το ποια από όλες αυτές τις δημιουργίες έχει την τιμητική της: η «Ζωή του Χριστού» του Φράνκο Τζεφιρέλι, τηλεταινία που παίζεται όλη την Μεγάλη Εβδομάδα σε έξι μέρη, είναι πλέον κανονικά και με τον νόμο ένα ελληνικό έθιμο για τις ημέρες του Πάσχα στην Ελλάδα. Υπάρχουν βέβαια και άλλες ταινίες, πιο «δεύτερες», που επίσης τις βλέπουμε κάθε χρόνο αλλά και κάποιες που δεν είναι να τολμήσει κάποιο κανάλι να τις προβάλλει: θα πέσει φωτιά να το κάψει.
Παραδόξως σε αυτές δεν ανήκουν τα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον, η ταινία που αποτυπώνει, οριακά φλερτάροντας με το… gore, τις τελευταίες μέρες του Χριστού και συγκεκριμένα, με ενοχλητικό ρεαλισμό τα βασανιστήρια που δέχθηκε προτού σταυρωθεί. Όσοι θυμούνται άλλωστε το πόσο μεγάλο σοκ προκάλεσε το μακρινό 2004 που παίκτηκε στα σινεμά η εν λόγω ταινία μπορούν να επιβεβαιώσουν πως δεν είναι λίγοι οι πιστοί που δεν ψήνονται να την ξαναδούν στη ζωή τους.
Πίσω από σοκ της βίας που προκαλεί ο Γκίμπσον βέβαια, υπάρχει και ένα σκεπτικό βαθιά δεμένο με την ουσία του αφηγήματος περί θυσίας του Χριστού «για τις αμαρτίες μας». Ο Γκίμπσον μας δείχνει με το δάχτυλο και μας λέει επί της ουσίας: «Σας είπαν πως θυσιάστηκε για εσάς. Πως υπέφερε για εσάς. Όμως τα λόγια είναι φτωχά. Δείτε το σε εικόνα για να καταλάβετε το βάρος που πήρε πάνω του». Πρόκειται με άλλα λόγια για μια βαθιά χριστιανική ταινία.
Κατηγορήθηκε από πολλούς ο Μελ Γκίμπσον πως η ωμότητα των σκηνών των βασανιστηρίων λειτουργούν απλά ως σοκ για το σοκ, πως ήθελε να προκαλέσει και τίποτα άλλο, πως δεν σεβάστηκε τους πιστούς και τους έδειξε έναν Χριστό τόσο αιματοβαμμένο που επί της ουσίας τσίγκλησε τα πιστεύω τους. Ένας άθεος θα μπορούσε πράγματι να «δει» με αυτόν τον τρόπο τα «Πάθη του Χριστού».
Όμως οι χριστιανοί ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν: οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των βασανιστηρίων που υπέστη ο Μεσσίας δεν είναι προτοτυπία του Μελ Γκίμπσον αλλά της ίδιας της Καινής Διαθήκης. Γιατί μια τόσο πιστή αποτύπωσή της να είναι αντι-χριστιανική και όχι το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή πέρα για πέρα συμβατή με το χριστιανικό πνεύμα; Στην τελική, τόσο το χειρότερο για την τηλεταινία του Τζεφιρέλι που πλασάρεται ως η πιο πιστή μεταφορά της Καινής Διαθήκης: αν ήταν θα έδειχνε πρώτη αυτά που τόλμησαν να δείξουν τα «Πάθη του Χριστού».