Αν έχεις βαρεθεί να βλέπεις ένα σωρό αμερικανιές στο Netflix και τις άλλες κινηματογραφικές πλατφόρμες ή αν έχεις πήξει από τα σίριαλ που δεν έχουν τελειωμό και με το που τελειώνει το ένα αυτόματα «πρέπει» να μπεις σε mood να δεις το άλλο, υπάρχει μια ταινία θαμένη κάπου μέσα στο Ertflix που δεν παίζει να μην σε κάνει να χαλαρώσεις και να την δεις με μια feelgood αίσθηση. Ειδικά αν ορισμένα τηλεοπτικά πρόσωπα τα αντιλαμβάνεσαι υπό ένα πρίσμα οικειότητας.
Δεν είναι ότι πρόκειται για κάποιο αριστούργημα αλλά την πλάκα του την έχει και αν μη τι άλλο, με Θοδωρή Αθερίδη τόσο στον πρωταγωνιστικό ρόλο όσο και στην σκηνοθετική καρέκλα, Σμαράγδα Καρύδη και Αντώνη Λουδάρο -ναι, πολύ «τηλεοπτικό» καστ- η μιάμιση ώρα της κυλάει νεράκι όσο και αν νιώθεις πως βλέπεις στην πραγματικότητα το πρώτο επεισόδιο μιας κλασικής ελληνικής σειράς χαρακτήρων που τελειώνει πριν καλά-καλά οι τελευταίοι «συστηθούν» εντελώς.
Ο λόγος για το «Μια μέλισσα τον Αύγουστο», το οποίο προτού μεταφερθεί στο σινεμά από τον Αθερίδη, αυτός το είχε ανεβάσει στο θέατρο και αφού η παράσταση έσπασε ταμεία, εκεί κάπου στα τέλη των 00s (το 2007 για την ακρίβεια), μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη. Όλη η ιστορία λαμβάνει χώρα σε μια απόμερη παραλία, όπου μπορείς να φτάσεις μόνο μέσω θάλασσας. Εκεί μια παρέα κάνει το μπάνιι της, ώσπου μια μέλισσα τσιμπά τον αλλεργικό Χάρη. Εκείνος πρήζεται ολόκληρος και εν τέλει, αποκτά ένα «alter ego» που παίρνει τη θέση του και τα προκαλεί τον πανικό…
Το σεναριακό εύρημα είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον: ο Αθερίδης γίνεται… Λουδάρος και με το που ο τελευταίος κάνει την εμφάνισή του στο στόρι κλέβει με χαρακτηριστική άνεση την παράσταση χαρίζοντας στην ταινία τις καλύτερες και πιο αστείες στιγμές της με την παρουσία του. Στο πλάι φυσικά του… πρώτου επιπέδου υπάρχει και ένα συμβολικό καθώς επί της ουσίας ο πρωταγωνιστής προσωποποιεί την εσωτερική μας μάχη με τον άλλο μας εαυτό και τους όρους που αυτή διεξάγεται εντός του σύγχρονου ανθρώπου. Όχι, όχι, μην φοβάσαι: δεν είναι τόσο βαριά κουλτούρα το έργο, αντίθετα ο συμβολισμός είναι διακριτικός και η ταινία μπορεί εύκολα να ειδωθεί ως μια σουρεαλιστική κωμωδία καταστάσεων.
Υπάρχουν βέβαια φορές που κάνει μπαμ πως πρόκειται για ένα στόρι που του αναλογεί καλύτερα το στατικό περιβάλλον μιας θεατρικής σκηνής, εκεί όπου πέντε μόλις ηθοποιοί σε ένα μόλις σκηνικό μοιάζουν πιο συμβατοί σε σχέση με το σινεμά. Ο Αθερίδης πάντως κάνει φιλότιμες προσπάθειες να προσδώσει «κινηματογραφικό» χαρακτήρα στην δημιουργία του και η αλήθεια είναι πως οι εν λόγω προσθήκες αποτελούν μάλλον και τα από τα πιο δυνατά χαρτιά της ταινίας.
Κατά τα άλλα, αν είστε επιεικείς ως θεατές, αν σας αρέσει το απλό και λιττό χιούμορ, αν θυμάστε με κάπως νοσταλγία εκείνα τα χρόνια λίγο μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 και λίγο πριν την έλευση της οικονομικής κρίσης και αν ψήνεστε με κάτι feelgood ψάξτε το «Μια μέλισσα τον Αύγουστο» και τα 90 λεπτά διάρκειάς τους θα τσουλήσουν νεράκι…
