Η Τζένιφερ Λόπεζ είναι μια καλλιτέχνις που θέλει όλα να περνάνε από το χέρι της. Όχι μόνο στις συναυλίες και στα σχετικά με τη μουσική, αλλά και στις ταινίες της. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που έχει υπογράψει το συμβόλαιο με το Netflix.
Δεν είμαστε στα οικονομικά του Netflix για να ξέρουμε αν είναι επιζήμια η συνεργασία αυτή, αλλά σε επίπεδο πρεστίζ, η Τζένιφερ Λόπεζ δεν προσφέρει αυτά που θα περίμενε ενδεχομένως η πλατφόρμα.
Οι ταινίες (Mother, Marry Me) που έχει προσφέρει μέχρι το πρόσφατο Atlas, έμοιαζαν με κακόγουστο αστείο. Και το Atlas δεν είναι να πεις ότι έκανε το ακριβώς αντίθετο, αλλά σίγουρα είναι μια πολύ καλύτερη ταινία από αυτές τις δύο, απλώς επειδή ήταν πολύ χαμηλά ο πήχης, δε μπορεί να γίνει σαφές.
Δεν είναι δηλαδή το Atlas ταινία για 17% στο Rotten Tomatoes ή ένα 5.2 στο IMDB. Δεν είναι για πολύ παραπάνω στο 2ο, είναι για αρκετά παραπάνω στο πρώτο. Ένα 50-55% θα ήταν πιο δίκαιο.
Οκ, το Atlas μοιάζει να είναι πολύ κακοδουλεμένο σεναριακά, στα διαλογικά του μέρη, έχει κάποιες σκηνές που φαντάζουν άκυρες, δεν έχουν εξήγηση στο πώς εξελίσσονται, αλλά είναι πράγματα που τα περιμένεις για ταινία με την Λόπεζ.
Έχοντας δει την ταινία, τη βρήκαμε μια σχετικά τίμια προσπάθεια για sci-fi, με καλά γραφικά, με καλή πλοκή, με μια οκ κεντρική ιδέα, σαν την προσπάθεια της ίδιας της JLo να κάνει ένα δικό της Gravity.
Ίσως αυτό βέβαια να είναι το πρόβλημα, ότι κάπως αφανίζει τους κανονικούς ηθοποιούς, τους δίνει ασήμαντους ρόλους, ρόλους που σεναριακά είναι τσαπατσουλιές, για να μην της κλέψει κανείς τη δόξα.
Στο Atlas, έχει στο πλάι της τον Στέρλινγκ Κ. Μπράουν, άνθρωπο που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ τον Μάρτιο, και του έχει δώσει έναν ρόλο συνολικά 15 λεπτών σε μια ταινία 2 ωρών.
Σε αυτή την ταινία, η Τζένιφερ Λόπεζ είναι ο ομότιτλος χαρακτήρας, μια επιστήμονας που όταν ήταν μικρή, η μητέρα της, εξίσου θαυμαστή επιστήμονας, έφτιαξε ένα ανθρωποειδές, ένα ον Τεχνητής Νοημοσύνης, τον Χάνλαν, το οποίο όμως ανέπτυξε δική του βούληση και επιτέθηκε στην ανθρωπότητα, φτιάχνοντας έναν στρατό.
Με τον στρατό του έφυγε από τη Γη όταν η Άτλας ήταν μικρό παιδί, και ταξίδεψε κάπου μακριά για να συγκεντρώσει στρατό και να επιτεθεί στην ανθρωπότητα μια και καλή, με στόχο να την αφανίσει. Στην πορεία αποδεικνύεται πως ο λόγος που το κάνει, είναι γιατί θεωρεί πως ο άνθρωπος φέρεται με ασυδοσία προς τα άλλα είδη της Γης και πρέπει να μείνουν λίγοι και καλοί.
Όταν η Άτλας είναι πια 35 ετών, με την τεχνολογία να έχει εξελιχθεί τρομερά και την ανθρωπότητα να έχει φτιάξει βάσεις στο σύνορο της εξωτερικής ατμόσφαιρας του πλανήτη, ώστε να ελέγχει πιθανή εισβολή, οι ΗΠΑ στέλνουν μια αποστολή με μια ειδική μονάδα ανθρώπων που έχουν συνδεθεί νοητικά με ειδικά ανεπτυγμένα ρομπότ, για να βρουν που κρύβεται ο Χάνλαν.
Πολύ εύκολα, για να λέμε την αλήθεια, ανακαλύπτουν το κρησφύγετο του, πολύ γρήγορα γίνεται επίθεση στο σκάφος που μεταφέρει τη μονάδα, πολύ αφελώς δεν σκέφτονται πως η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί να χακάρει τα συστήματα και να τους σκοτώσει, μην τα πολυλογούμε, όλοι, με εξαίρεση έναν, πεθαίνουν.
Ο ένας είναι αιχμάλωτος του Χάνλαν και η Άτλας καλείται να εμπιστευτεί για πρώτη φορά ένα ρομπότ, να συγχρονιστεί εγκεφαλικά μαζί του και να εμποδίσει τον Χάνλαν από τη χρήση πυρηνικών κεφαλών μεγάλης κλίμακας που σκοπεύει να στείλει στη Γη.
Δεν θα ξετρελαθείς με το Atlas, η Τζένιφερ Λόπεζ είναι πολύ μέτρια ερμηνευτικά και το χαλάει πού και πού, αλλά αν σου αρέσει το sci-fi, δεν θα πάθεις και τίποτα να το δεις.