Να συμφωνήσουμε σε κάτι ευθύς εξ αρχής; Οτιδήποτε περιλαμβάνει κάποιο τεράστιο τέρας στο νερό, στη θάλασσα, πρέπει να θεωρείται horror. Ακόμα κι αν το γνωρίζουμε πια τόσο καλά αυτό το τέρας, όπως συμβαίνει με το Νο3 του Netflix – όσο γράφονται αυτές οι λέξεις.
Ήδη στο Νο1 της πλατφόρμας έχει μπει μια ταινία που έχει καρχαρίες και μόλις το δεις, θα ψάχνεις να βρεις τη μαμά σου για να σε προστατεύσει.
Στο Νο3 έχουμε τον γνώριμό μας Godzilla, που, μπροστά στον καρχαρία του Νο1, μοιάζει με κατοικίδιο. Θα βάζαμε βασικά τον Godzilla να αναλάβει τον καρχαρία που καταβρόχθισε κοντά 1.000 άτομα στο Παρίσι και γέννησε καμιά 200άρα καρχαρίες για να κατασπαράξουν μερικές χιλιάδες ακόμα.
Το Godzilla Minus One, που ανέβηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Netflix, είναι η 38η ταινία που αφορά αυτό το franchise, 33η ιαπωνικής παραγωγής, με 5 να είναι χολιγουντιανού στούντιο.
Από τις αρχές του ’50 ξεκίνησε το franchise και έχουμε φτάσει 70 χρόνια μετά, να παράγει ακόμα ιστορίες. Κάποιες θα θέλαμε να μην έχουν υπάρξει, αλλά είναι πολύ λίγες, μόλις 2-3 μπροστά σε μια λίστα 38 τίτλων.
Το ιαπωνικό Godzilla Minus One είναι από αυτά που τοποθετούνται πολύ ψηλά στην αξιολόγηση, αν όχι top-3, σίγουρα top-5. Και αυτό επιβεβαιώνεται κι από το ότι είναι η πρώτη ταινία που πήρε Όσκαρ, αυτό για τα οπτικά εφέ τον περασμένο Μάρτιο.
Αν δηλαδή η ίδια ταινία γινόταν από στούντιο στο Χόλιγουντ, θα είχε πάρει σίγουρα κι άλλα Όσκαρ, απλά, η αλήθεια είναι, η ιαπωνική σχολή υποκριτικής είναι κάπως σκληρή και άγνωρη για εμάς τους δυτικούς, που θέλει να είσαι αρκετά μυημένος για να αντέξεις την προφορά, τα συναισθήματα που συνοδεύουν κάποιες λέξεις.
Πολύ σημαντικό αυτό. Στην Άπω Ανατολή έχουν διαφορετικό βίωμα των συναισθημάτων και τα συνδέουν με λέξεις που εκφράζουν με άλλο τρόπο αυτά τα συναισθήματα. Η μητρική αγάπη για παράδειγμα, είναι κάτι πολύ χαρακτηριστικό, που αλλιώς το περιγράφει ένας Ευρωπαίος κι αλλιώς ένας Ιάπωνας.
Αφήνουμε στην άκρη όμως τα γλωσσολογικοψυχολογικά και πάμε στα της ταινίας. Σε μια Ιαπωνία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμφανίζεται στο Τόκιο ο Godzilla και διαλύει τα πάντα στον διάβα του. Υποδομές καταστρέφονται, άνθρωποι πεθαίνουν, αμολάει και τη ραδιενεργή του δύναμη και δεν αφήνει περιθώρια.
Πρέπει να τον σταματήσουν και όλα καταλήγουν σε ένα σχέδιο που περιλαμβάνει έναν ιπτάμενο στρατιώτη να τον παρασύρει σε ένα συγκεκριμένο σημείο στη θάλασσα όπου δύο πολεμικά πλοία θα τον βυθίζουν με την ελπίδα να τον σπρώξουν σε ένα φράγμα από το οποίο εμφανίστηκε.
Κάτι τέτοια δεν είναι πιθανά να συμβούν και αυτό που χρειάζεται, είναι το θάρρος του ενός και η αποστολή που μοιάζει με αυτοκτονία για να σώσει τους υπόλοιπους.
Αυτό είναι και το μόνο ξενέρωτο κομμάτι της ταινίας, γιατί βλέπεις να ακολουθείται το δόγμα του happy ending για τον πρωταγωνιστή, τον στρατιώτη Κοΐτσι που αναζητά την εξιλέωση για όσα δεν έκανε στον πόλεμο για να προστατεύσει την πατρίδα του.
Θα θέλαμε δηλαδή να υπάρξει ένας ένδοξος θάνατος, κάτι που βρίσκεται βαθιά και στην ιαπωνική κουλτούρα, όπως είδαμε και στο Shogun. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αλλά η σκηνή που ο ιαπωνικός στόλος και στρατός τα βάζουν με τον Godzilla, είναι φουλ «αμερικάνικη».
Ο κεντρικός ήρωας, ο Godzilla, έχει μικρή χρονικά εμφάνιση στην ταινία, είναι όμως οι δύο σκηνές που αξίζουν περισσότερο απ’ όλα. Κι όσο το γράφουμε το κείμενο, συνειδητοποιούμε πως ξεκινήσαμε να λέμε πως είναι για Νο1, αλλά όσο το αναλύουμε, δεν είναι και άδικο που δεν έγινε Νο1.
Ίσως και να μας ξαφνιάζει τελικά που αυτή η ταινία ήταν η πρώτη που έφερε Όσκαρ στο franchise. Σίγουρα πάντως δεν είναι χάσιμο χρόνου. Σε αποζημιώνει, αν μπορέσεις να σκιπάρεις κιόλας 3-4 σκηνές που επιχειρούν κάποια εμβάθυνση στον χαρακτήρα και τα κίνητρα των προσώπων, ενώ το ζητούμενο είναι να δούμε την ένταση, την αγωνία της δράσης, τον Godzilla.
Σε κάθε περίπτωση, δες το κι ας μη συμβάλλεις για να γίνει Νο1. Καλύτερα, μάλλον. Το Under Paris είναι πολύ πιο αγωνιώδες.