Υπήρξε μια εποχή που υπήρξε τόσο στενά συνδεδεμένη με την τηλεόραση που δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό κάποιος που έχει γεννηθεί ή/και έχει μεγαλώσει τα τελευταία 20 χρόνια. Τα 90s ήταν κυριολεκτικά η εποχή της τηλεόρασης ακόμα και όταν… μιλούσαμε για σινεμά. Άλλωστε όσοι δεν «γνώρισαν» τις αγαπημένες τους ταινίες μέσα από το Filmnet (προπομπό της Nova…) διότι δεν ήταν τυχεροί να έχουν συνδρομητική σπίτι τους, τις γνώρισαν από την ελεύθερη τηλεόραση που κάθε Σαββατοκύριακο παρέδιδε… μαθήματα σινεμά.
Συγκεκριμένα, υπάρχουν ταινίες που τις έχουμε συνδέσει είτε με τα μεσημέρια των Σαββατοκύριακων και άλλες που τις θυμόμαστε κατά βάση να παίζονται είτε Σάββατο βράδυ είτε βράδυ Κυριακής (με τη μίνι ξενέρα της επιστροφής στο σχολείο την επόμενη μέρα να μειώνει τον ενθουσιασμό για την ταινία που βλέπαμε). Μια από αυτές τις ταινίες «Σαββατοκύριακου» ήρθε μόλις στο Netflix και μια νοσταλγία μας έχει πιάσει είναι η αλήθεια καθώς -παραδόξως- ακόμα και τώρα η ταινία κουβαλάει παρόμοιο feeling με εκείνο που είχε στα 90s.
Μιλάμε για το «Θρύλοι του πάθους» με μεγάλα ονόματα της εποχής -και της τωρινής…- όπως ο Μπραντ Πιτ, ο Άντονι Χόπκινς και ο Άινταν Κουίν, ταινία που βλέποντας της ένιωθες πως παρακολουθείς κάτι επικό, κάτι μεγαλόπνοο, κάτι που ούτε λίγο ούτε πολύ λειτουργεί ως πνευματική συνέχεια του «Όσα παίρνει ο άνεμος» μιας και κάνει ακριβώς το ίδιο με την κλασική, χολιγουντιανή ταινία: «παντρεύει» το δράμα και το ρομάντζο με το είδος του γουέστερν και το κάνει με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο που εν τέλει τιμεί και τα δυο είδη – οκ. προφανώς περισσότερο το ρομαντικό δράμα…
Η ιστορία εξελίσσεται στη Μοντάνα των Ηνωμένων Πολιτειών λίγο πριν ξεσπάσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, εκεί όπου τρία αδέρφια ερωτεύονται την ίδια γυναίκα με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται τόσο για τις μεταξύ τους σχέσεις όσο και για τις σχέσεις του κάθενα τους μαζί της. Τα πράγματα για τα τρία αδέρφια χειροτερεύουν όταν αποφασίζουν να καταταγούν στο στρατό παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα τους.
Παρά το γεγονός ότι η ταινία κουβαλάει περισσότερα καρπούζια από όσα οι… «μασχάλες» της τής επιτρέπουν, καταφέρνει και διαχειρίζεται άψογα την αποστολή της λόγω των χαρακτήρων της που μέσα από την περιπλοκότητα τους και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών που τους ζωντανεύουν (ειδικά ο Χόπκινς στο ρόλο του αυστηρού και παλαιών αρχών πατέρα αλλά και ο Μπραντ Πιτ στον ρόλο του ατίθασου τυχοδιώκτη δίνουν ρέστα) «κουβαλάνε» ουσιαστικά πάνω τους την πλοκή και μέχρι το φινάλε σε κρατάνε καθηλωμένο…
Netflix σε ευχαριστούμε…