Υπήρξε ένα από τα κινηματογραφικά είδη που «αναστήθηκαν» στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας: το horror, έπειτα από πολλά χρόνια ξεζουμίσματος και επανάληψης ιδεών, βίωσε μια έντονη και πέρα για πέρα εμπνευσμένη κινητικότητα μέσα στα 10s και αναπόφευκτα, αναδύθηκαν από τα σπλάχνα του ένα σωρό νέοι δημιουργοί γεμάτοι φρέσκες ιδέες, νέα ματιά στα πράγματα και δημιουργικές υπογραφές που «μετράνε».
Αναμφίβολα, ο Ρόμπερτ Έγκερς ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτής της νέας γενιάς horror δημιουργών. Πρώτα μας παρέδωσε το συνταρακτικό «The Witch» του 2015, τέσσερα χρόνια αργότερα το εξίσου εξαιρετικό «The Lighthouse» και στη συνέχεια, μεταπήδησε στο είδος της επικής μυθολογίας συνδυάζοντας την arthouse αισθητική του με σπαθιά, μάχες και αίματα στο «The Northman».
Είτε ο Έγκερς αρέσει είτε όχι, μια είναι η κατηγορία που δεν μπορεί να του αποδοθεί: πως είναι ένας αδιάφορος δημιουργός. Στο επίπεδο της αισθητικής άλλωστε μοιάζει πολύ δύσκολο να μην σου αρέσει ο Έγκερς αν ταυτοχρόνα σου… αρέσει το σινεμά το ίδιο. Οι horror οπαδοί του πάντως, εκείνοι που πέρα από την αψεγάδιαστη αισθητική του, εκτιμούν και το περιεχόμενο των δημιουργιών του, με μεγάλη χαρά τον βλέπουν να επιστρέφει στα παλιά horror λημέρια του. Και μάλιστα, για να «συναντηθεί» με έναν τίτλο που στο είδος του τρόμου είναι περίπου συνώνυμο της… Αγίας Γραφής.
Μετά τον Μουρνάου λοιπόν και τον Χέρτσογκ, ήρθε η ώρα του Έγκερς: το «Nosferatu», η θρυλική βαμπιρική ιστορία που όχι απλά καθόρισε αλλά δημιούργησε το σινεμά τρόμου το μακρινό 1922, θα ζωντανέψει στα δικά του χέρια 102 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία της αρχικής ταινίας. Και κοιτώντας το trailer που έσκασε μόλις μύτη στο διαδίκτυο δεν γίνεται να μην το περιμένουμε κυριολεκτικά σαν παλαβοί.
Το μεγάλο προσόν του trailer είναι πως παρά το γεγονός ότι φτιάχτηκε -όπως και κάθε trailer- για να κάνει ακόμα πιο ελκυστική τη δημιουργία, αποφεύγει να ακολουθήσει αυτή τη τόσο εκνευριστική συνταγή που ακολουθούν τα trailer τα τελευταία χρόνια όπου… τα βλέπουμε όλα. Αντίθετα, το trailer του πολυαναμενόμενου «Nosferatu», όχι απλά δεν μας τα δίνει όλα στο πιάτο αλλά αποκρύπτει και το πιο χαρακτηριστικό της ταινίας: τη φιγούρα του θρυλικού Κόμη Όρλοκ.
Και κάπως έτσι, ο Κόμης Όρλοκ όχι απλά δεν γίνεται μια ακόμα εύκολη οπτική κατανάλωση αλλά δια της απουσίας του… λάμπει, η υπόστασή του γίνεται κυριολεκτικά μυθική, αυτόματα κάθε εμφάνισή του είναι μεγάλης βαρύτητας. Και κάτι μας λέει πως με αντίστοιχη ευλάβεια θα τον χειριστεί και η ίδια η ταινία. Το μοναδικό αρνητικό; Αργεί πολύ η κυκλοφορία του διαολεμένου: ποιος περιμένει μέχρι τα Χριστούγεννα; Θα το λιώσουμε το trailer αναγκαστικά, θα το βλέπουμε στο repeat…
