Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ δεν έχει πάρει ποτέ Όσκαρ. Ούτε και ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Το ίδιο ισχύει και για τον Όρσον Γουέλς. Κάποτε δεν τιμήθηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ο «Ταξιτζής» του Σκορτσέζε διότι ηττήθηκε από το «Ρόκι». Είναι αρκετά όλα αυτά για να γίνει κατανοητό; Μάλλον ναι: αν περιμέναμε η κινηματογραφική δικαιοσύνη να είναι συνώνυμο των βραβεύσεων Όσκαρ μάλλον θα απογοητευόμασταν οικτρά από την τρανταχτή έλλειψή της.
Ένα αντίστοιχο σκάνδαλο έλαβε χώρα με την έλευση του 21ου αιώνα, λες και η οσκαρική ακαδημία ήθελε να τιμήσει την μεγάλη παράδοση αδικιών στις βραβεύσεις με την αλλαγή της εποχής. «Θύμα» της έπεσε ο Τομ Χανκς, που μπορεί τα τελευταία χρόνια να ασχολούμαστε μαζί του περισσότερο επειδή κάνει κάθε χρόνο διακοπές στην Ελλάδα και μας τρίβει στη μούρη τα άπειρα πλούτη που έβγαλε στο Χόλιγουντ, αλλά υπήρξε μια εποχή που ήταν ένας πραγματικά πρωτοκλασσάτος ηθοποιός.
Όταν κέρδισε το Όσκαρ για το «Φιλαδέλφεια» του 1993 μάλλον δεν θα περίμενε κανείς πως θα ακολουθούσε το «Φόρεστ Γκαμπ» του 1994 και όσο υπερβολή και αν έμοιαζε ήταν αναπόφευκτο: οι δυο συνεχόμενες βραβεύσεις του για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου δεν μπορούσαν να μην γίνουν. Και είναι μάλλον πανθομολογούμενο ότι κανονικά έπρεπε το τρίτο αγαλματάκι να έρθει ακριβώς έξι χρόνια μετά. Θα ήταν μυθικό τρεις κατακτήσεις σε οκτώ χρόνια αλλά είπαμε: Όσκαρ και αδίκια είναι μια σχέση αγάπης.
Η ταινία που κανονικά θα έπρεπε να έχει χαρίσει στον Τομ Χανκς το τρίτο του χρυσό αγαλματάκι ήταν ο «Ναυαγός». Την ταινία την ξέρουν και οι πέτρες, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις: τέτοιες περιπέτειες με τόσο μεγάλη αγωνία δεν βγαίνουν κάθε χρόνο. Όμως, το αληθινά πρωτοφανές είναι πως ο δείκτης της έντασης που προκαλούσε στον θεατή ήταν ο… αντιστρόφως ανάλογος των ηθοποιών που την «έπαιρναν πάνω τους». Διότι αυτός ήταν μόνο ένας.
Στον «Ναυαγό», ο Τομ Χανκς στον ομόνυμο ρόλο παίρνει όλη την ταινία πάνω του, παίζει χωρίς να έχει συμπαραστάτες και υποστηρικτές, είναι απλά αυτός και ένα νησί, δίχως αβανταδόρικες ατάκες και παρ’ όλα αυτά η παρουσία του «φωνάζει» κλάση και επίπεδο, «φωνάζει» πως το Όσκαρ, το τρίτο του, θα έπρεπε να είναι αυτοδίκαιο και αναμφισβήτητο. Εντάξει, για να τα λέμε όλα: και ο «Μονομάχος» ταινιάρα ήταν. Αλλά όχι εξαιτίας του Ράσελ Κρόου που ήταν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλλον παρά τον Ράσελ Κρόου…
Εν τέλει, ο «Μονομάχος» νίκησε τον «Ναυαγό»: ο Ράσελ Κρόου πήρε το αγαλματάκι, ο Τομ Χανκς δεν έκανε τρεις τις κατακτήσεις του. Αν παρασυρόμασταν από την γραφικότητα της εποχής θα κάναμε λόγο για «παράγκα» των όσκαρ. Εντάξει, ήταν μια απλή αδικία. Μεγάλη ωστόσο. Στο Netflix υπάρχει ο «Ναυαγός». Σε περίπτωση που είσαι από τον Άρη και δεν τον έχεις δει, βιάσου γιατί κατεβαίνει…
