Φταίμε. Όχι, φταίμε. Γιατί όταν είπαμε στις μανάδες μας πως θέλουμε να γίνουμε δημοσιογράφοι, προσπάθησαν να μας αλλάξουν τα μυαλά. Δεν πέτυχαν και φτάσαμε σήμερα να είμαστε αναγκασμένοι να δούμε σειρές όπως το Αρχελάου 5 και να γράψουμε γι’ αυτό.
Συγγνώμη στις μανάδες μας, ζητάμε με αυτό το κείμενο. Κάτι ξέρατε, κάτι είχατε δει, ήσασταν διορατικές, αλλά δε σας ακούσαμε. Πεισματάρηδες όντες, είπαμε πως θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε με την επιθυμία μας, με την επιλογή μας. Ε, βλέποντας το Αρχελάου 5, αφήσαμε για λίγο τη ζωή και ήρθαμε πιο κοντά στον θάνατο.
Περισσότερο απ’ όλα, καταλάβαμε πολύ καλά γιατί οι υπεύθυνοι προγραμμάτων είχαν κάνει στην άκρη τις κωμωδίες τα περασμένα χρόνια. Γιατί δεν υπάρχει στη νέα γενιά σεναριογράφων καλός κωμωδιογράφος. Γι’ αυτό ζητάμε λίγο νερό στην έρημο από τον Αλέξανδρο Ρήγα και τους Ρέππα-Παπαθανασίου, από τους παλιούς, γενικά.
Διότι εκείνοι είχαν την τύχη να γεννηθούν σε μια εποχή με λιγότερες αγκυλώσεις και να μην κολλάνε πουθενά στο να γράψουν κωμωδία. Σήμερα, οι σεναριογράφοι που σχετίζονται με τις παραγωγές και τα κανάλια, ή που δέχονται πολλή κοπτοραπτική στα κείμενά τους ή που είναι πολύ αγκυλωμένοι σε καθωσπρεπισμούς.
Το είχε πει πριν μερικούς μήνες ο Γιάννης Μπέζος μιλώντας στο ραδιόφωνο των Παραπολιτικών. Οι κωμωδίες δεν υπάρχουν στην ελληνική τηλεόραση γιατί δεν υπάρχουν οι άνθρωποι που θα ξεφύγουν από τους καθωσπρεπισμούς για να τους γράψουν.
Ποιος από τους σημερινούς μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τη Δήμητρα Παπαδοπούλου; Όλοι μαζί οι σημερινοί που γράφουν κωμωδίες, μια Δήμητρα Παπαδοπούλου δεν κάνουν. Ούτε έναν από τους σεναριογράφους και εν γένει δημιουργούς της χρυσής 18ετίας, από το 1992 μέχρι το 2009.
Έχουμε λοιπόν την κωμική (;) σειρά Αρχελάου 5, που την πιστεύαμε πολύ στη θεωρία, που ελπίζαμε να μας δώσει μια χαρά, αλλά όση χαρά ελπίζαμε, τόση πίκρα τελικά πήραμε.
Ένα επεισόδιο δεν είναι, σίγουρα, ενδεικτικό, δεν μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα και θέλουμε να πιστέψουμε πως απλά κάτι πήγε στραβά σε αυτό, όμως είναι απίθανο να αλλάξει κάτι στην πορεία. Άλλωστε, μιλάμε για σειρά που θα προβάλλεται καθημερινά στην ΕΡΤ, οπότε από αυτό και μόνο δεν υπάρχει λόγος για ελπίδα.
Ας το ξαναπούμε για ακόμα μια φορά: ποιος είναι ο στόχος των αρμοδίων όταν επιλέγουν μια σειρά να έχει τόσα πολλά επεισόδια σε μια σεζόν; Τι προσδοκούν να πετύχουν; Έχουν διαθέσιμο χρήμα για πέταμα; Δεν τους νοιάζει καθόλου να δώσουν κάτι καλό στο κοινό; Γιατί είναι εξ ορισμού αδύνατο να κάνεις κάτι καλό, όσο άρτια υλικά κι αν έχεις, αν τα έχεις διαρκώς σε χρήση και δεν τα αφήνεις να ξεκουραστούν.
Οι καλοί ηθοποιοί είναι σαν τις ζύμες. Θέλουν κάμποσες ώρες στο ψυγείο για ξεκούραση μέχρι να αρχίσει το πλάσιμο. Στο Αρχελάου 5 έχουμε καλούς ηθοποιούς, την Παπούλια, τη Δραγούμη, τον Γεννατά, τον Στάνκογλου, τον Χιώτη, την Εξηνταβελώνη, αλλά οι ερμηνείες τους και το συνολικό αποτέλεσμα μοιάζουν με ανθρώπους που περνούσαν έξω από ένα στούντιο, τους μάζεψαν και τους έδωσαν εκείνη τη στιγμή το σενάριο. Και απλά άρχισαν να τα λένε.
Σε μια σειρά τόσων επεισοδίων, θα κάνει μπαμ στην συντριπτική πλειοψηφία των σκηνών η έλλειψη χρόνου να δουλευτούν καλά οι ρόλοι, οι ατάκες. Στο πρώτο επεισόδιο, ο μόνος που κάπως διασώθηκε, είναι ο Χάρης Χιώτης, κι αυτό καθαρά και μόνο γιατί είναι έμφυτο το χάρισμα.
Όλοι οι υπόλοιποι, περισσότερο χαλάνε την εικόνα που έχουν χτίσει τόσα χρόνια. Να έχεις δει δηλαδή τον Στάνκογλου σε τόσες υπέροχες ερμηνείες θεατρικά, ίσως και σε κάποιες τηλεοπτικά, σίγουρα κάποιες κινηματογραφικά, και να βλέπεις αυτό που κάνει στο Αρχελάου 5…Αναρωτιέσαι αν είναι όντως ο Στάνκογλου.
Είδαμε για παράδειγμα τον Γεννατά σε έναν μονόλογο πέρσι, στην παράσταση Κόκκαλο, και τον είδαμε και στο Αρχελάου 5 και νομίζαμε ότι έχουμε πάθει εγκεφαλικό.
Είναι τρομερά δύσκολο να γράψεις κωμωδία. Το δράμα είναι απλό. Το να κάνεις τον άλλον να γελάσει, βουνό. Στο Αρχελάου 5 δεν είδαμε τίποτα αστείο. Είδαμε μια καταπίεση να βγει κάτι αστείο, που τελικά κατέστη κριντζ. Δηλαδή αδυνατούμε να καταλάβουμε το κόνσεπτ γύρω από το «Η Μικρή Αδελφή», το ριάλιτι που παρουσιάζει ο χαρακτήρας του Γεννατά, που είναι κάτι σαν τον Ανδρέα Μικρούτσικο.
Δεν καταλάβαμε καν το κόνσεπτ της σειράς στο πρώτο επεισόδιο. Κάπου στο τέλος ένας χαρακτήρας θέλει να ανοίξει μπαρ στην Αρχελάου 5. Αυτό. Οκ, χαρήκαμε.
Το σενάριο έχει αρπάξει απλά στοιχεία, τα έχει πετάξει σε ένα μπλέντερ και ό,τι βγήκε, το σερβίρει. Σαν εμάς που στα φοιτητικά πάρτι φτιάχναμε σφηνάκια με τσίπουρο, χυμό λεμόνι, τζιν και κονιάκ. Καταπληκτική σύλληψη. Και το τζιν και το Αρχελάου 5. Και τα 2 σου αφήνουν τρελό πονοκέφαλο, ίσως και σε ρίχνουν για λίγο αναίσθητο. Το ένα με την αλκοόλη, το άλλο με το «χιούμορ» του.
Η Μικρή Αδελφή, ένας γκέι μαύρος μπράβος, ο σύντροφός του που μαγειρεύει πανακότα με συκωτάκι, άνεργοι ηθοποιοί που δεν έχουν ούτε ευρώ στην τσέπη τους, χαχα, τι ωραία, πάμε για ύπνο!