Αν το προσεγγίσεις με το βλέμμα στραμμένο στην επιστήμη, περισσότερο από απογοήτευση, θα νιώσεις να ξενερώνεις. Είναι γεμάτο ανακρίβειες, χοντροειδή λάθη. Αλλά πρέπει να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το πού πάει τι, την ταυτότητα της κάθε δουλειάς. Δεν μιλάμε για διάλεξη σε πανεπιστήμιο. Ούτε πάει να μας το παίξει «ξυπνητζήδικο», να μας πουλήσει κάποιου είδους γνώση. Είναι ένα post apocalyptic όπως πρέπει, όπως τα αγαπάμε. Γεμάτο δράση, σασπένς, εικόνες. Ένα «ευχαριστώ» λοιπόν, θα το πούμε στο Netflix που έφερε στο streaming διάβα μας το Day After Tomorrow (Μετά την Επόμενη Μέρα). Κι ας το ‘χουμε δει κάμποσες φορές.
Ναι, αφήνουμε κατά μέρος πως μια τέτοια κλιματική αλλαγή, τουτέστιν μια απότομη και συντριπτική μείωση της θερμοκρασίας του πλανήτη θα ήθελε δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες για να συμβεί, όχι κάποιες μέρες. Ξεχνάμε μαζί και διάφορα ακόμη επί μέρους που δεν έχουν καμία επιστημονική βάση, όπως την εντυπωσιακή σκηνή που παγώνουν τα καύσιμα των ελικοπτέρων σε δευτερόλεπτα επειδή καταγράφηκαν ξαφνικά αρνητικές τριψήφιες θερμοκρασίες ή το ότι το Άγαλμα της Ελευθερίας μένει στη θέση του ενώ το χτυπάει με φόρα όλη η ορμή του Ατλαντικού Ωκεανού – αυτό το τελευταίο άλλωστε έγινε συνειδητά, για να στείλει το μήνυμα της Αμερικής που αντιστέκεται, της Αμερικής που επιμένει και στέκει όρθια ακόμα και στα πιο δύσκολα. Τέτοιες τζούρες «αμερικανιάς» τις ζητάς σε τέτοιου είδους φιλμ, έτσι μεγαλώσαμε, έτσι τα μάθαμε.
Και μην το υποτιμάμε ως γεγονός, όλο αυτό μας το σερβίρουν τόσο ωραία, τόσο μαεστρικά ώστε το νιώθεις φουλ ρεαλιστικό. Κι αυτό είναι το ζητούμενο. Το πώς δηλαδή το εισπράττεις ο θεατής. Όχι… παγωμένα, αλλά με θέρμη, με τη φλόγα που σου γεννά πως αυτό που βλέπεις, πολύ ωραίο είναι. Αν έχεις Netflix, ένα κλικ υπόθεση είναι για να το διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι.
Νέτα σκέτα και σταράτα: Το Μετά την Επόμενη Μέρα είναι ακριβώς η ψυχαγωγία που έχεις ανάγκη για να σβήσεις μια κοπιαστική (επόμενη) μέρα. Περνάει μαζί και ένα σημαντικό οικολογικό μήνυμα. Πρέπει να προσέξουμε τον πλανήτη πριν να είναι πολύ αργά. Σε πιάνει μια κάποια απογοήτευση, περισσότερο θυμός μάλλον, αν σκεφτείς πως 20 χρόνια μετά (ναι, πέρασαν τόσα από τότε που η ταινία βγήκε στα σινεμά) ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ως ανθρωπότητα το πόσο οριακά (μπορεί να) είναι τα πράγματα. Η αδυναμία ή η απροθυμία των καθ’ ύλην αρμόδιων να ακούσουν, να καταλάβουν, είναι επίσης ένα από τα κεντρικά topics που θίγονται στην ταινία και καλό είναι να μην προσπεράσουμε αδιάφορα ως δίδαγμα. Ένα άλλου τύπου Don’t Look Up.
Γιατί δεν έχουμε όλοι στο real life έναν μπαμπά και γνώστη επιστήμονα (Ντένις Κουέιντ, ο «Τζακ Χολ» της ταινίας) να περπατάει μέσα από παγετώνες και ατελείωτα χιόνια, από τη μία άκρη της Αμερικής ως την άλλη, για να σώσει το γιο του (Τζακ Τζίλενχαλ, «Σαμ» κινηματογραφικά) που έχει εγκλωβιστεί στην καταψυγμένη Νέα Υόρκη. Στη βιβλιοθήκη την έβγαζε ο bro, μαζί με ακόμα λόγους επιβιώσαντες της καταστροφής, τουλάχιστον ήταν μαζί και το κορίτσι που του αρέσει – η ζεστασιά της αγάπης όλα τα νικά, ΟΚ, μπορεί και όχι αλλά είναι μια ωραία σκέψη, δεν είναι;
Το Μετά την Επόμενη Μέρα δεν είναι μέσος όρος. Δεν είναι τυχαίο πως οι κριτικοί το πρόσεξαν δεόντως, το στόλισαν με ωραία λόγια που δεν χαρίζουν συνήθως σε ταινίες τέτοιου είδους. Δεν είναι τυχαίο πως ο κόσμος το τίμησε στις κινηματογραφικές αίθουσες, έβγαλε 5 φορές τα λεφτά που κόστισε και ήταν από τις πιο κερδοφόρες σινέ – δουλειές του 2004 παγκοσμίως. Ούτε προφανώς είναι τυχαίο πως μπήκε αμέσως στις πιο δημοφιλείς του ελληνικού Netflix (στην 5άδα με το καλημέρα) παρότι πολλοί θα την έχουν δει κάποια στιγμή, σε σινεμά η τηλεόραση.
Παλιό καλό Χόλιγουντ, με δράση, αγωνία, εντυπωσιακά πλάνα, ωραίες ατάκες, χιούμορ σε καίρια σημεία για να σπάει το μελό (όπως όταν καίνε σελίδες από… φορολογικό βιβλίο για να κρατήσουν αναμμένο το τζάκι στη βιβλιοθήκη) και η αγάπη στο τέλος να νικά σε πολλαπλά επίπεδα. Ελπίδα μέσα στην απόλυτη καταστροφή, Netflix σου ερχόμαστε.