Ο Φριτς Λανγκ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο θάνατός του το 1976 σε ηλικία 86 χρονών, τον κατατάσσει αναγκαστικά στην πρώιμη εποχή του Χόλιγουντ, σε εκείνους τους μεγάλους σκηνοθέτες που τίμησαν το Μέσο αρχικά όταν αυτό ήταν ακόμα βωβό αλλά εκτόξευσαν τις δυνατότητές τους και την έμπνευσή τους όταν αυτό έγινε ομιλών. Κατά πολλούς, ο Γερμανός σκηνοθέτης είναι ο τρίτος της Αγίας Τριάδας: Όρσον Γουέλς, Άλφρεντ Χίτσκοκ, Φριντς Λανγκ.
Το «Metropolis» του 1927 αλλά και το «M» του 1931 -μάλλον το πρώτο Sci Fi και η πρώτη αποτύπωση serial killer στο σινεμά αντιστοίχως υπήρξαν τα μεγάλα επιτεύγματα του Λανγκ στην Γερμανία, προτού μεταναστεύσει στις ΗΠΑ για να φύγει μακριά από την χιτλερική Γερμανία. Στις ΗΠΑ έγινε ένας αληθινός μετρ του φιλμ νουάρ. Πολλά από τα νουάρ του Λανγκ υπήρξαν αληθινά αριστουργήματα. Άλλα λιγότερο καλά αλλά πάντα ικανοποιητικά. Σπουδαιότερο όμως όλων δεν είναι άλλο από το θρυλικό «The Big Heat» του 1953, το οποίο θυμηθήκαμε μιας και φιγουράρει στο Ertflix.
Υπάρχει ένα είδος ειρωνικής απαισιοδοξίας στο έργο του Φριντς Λανγκ, που υπονομεύει τη φαινομενική γενναιότητα των ηρώων του. Η στερεοτυπική πια εκδοχή του καθαρού αστυνομικού με αρχές και αξίες, του αστυνομικού που δεν αντιλαμβάνεται το επάγγελμά του ως επάγγελμα αλλά ως λειτούργημα και τον Νόμο όχι ως απλή λέξη αλλά ως στάση ζωής, αλλά πρέπει να επιβιώσει μέσα σε ένα περιβάλλον βρώμικο και διεφθαρμένο, αντλεί μάλλον την καταγωγή της από θρυλικό αυτό νουάρ. Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως από αυτό το «The Big Heat» αντλείται και η διαδικασία αποδόμησής της.
Και αν τις επόμενες δεκαετίες το «γκριζάρισμα» ενός φαινομενικά «Λευκού Ιππότη» της πόλης, του αστυνομικού εκείνου που αν και αρχικά έμοιαζε μια καθαρή φιγούρα μέσα σε εναν βούρκο σταδιακά μετατρεπόταν σε αντίστοιχα προβληματικό χαρακτήρα, χειριστικό και τόσο εμμονικό με το σκοπό του που εν τέλει δεν αντιπαρέβαλε την ηθική απέναντι στην ανηθικότητα αλλά την δική του «νομιμοποιημένη» ανηθικότητα, θα γινόταν απροκάλυπτα σε τόσες και τόσες ταινίες, στο «The Big Heat» ο Λανγκ το κάνει διακριτικά και ως εκ τούτου με υπόγεια ειρωνικό τρόπο. Σαν ένα κλείσιμο του ματιού στους πιο «ψαγμένους» θεατές, σε αυτούς που δεν είναι τόσο αφελείς ώστε να φάνε αμάσητο το πρώτο επίπεδο, το επιδερμικό.
Ο Ντέιβ Μπάνιον, είναι ένας έντιμος αστυνομικός. Βρίσκεται στα ίχνη μιας επικίνδυνης συμμορίας, που υποπτεύεται ότι κατέχει εξουσία μέσα στην αστυνομία. Ο Μπάνιον πληροφορείται την αυτοκτονία ενός συναδέλφου του, η ύποπτη σιωπή όμως γύρω από το περιστατικό, τον κάνει να πιστεύει ότι όλοι βρίσκονται υπό τη δούλεψη των γκάνγκστερ. Όταν μια βόμβα που προοριζόταν γι’ τον ίδιο, σκοτώνει αντ’ αυτού τη σύζυγό του, εκείνος αναζητά εκδίκηση πάση θυσία, ενώ δέχεται την απρόσμενη βοήθεια της ερωμένης του γκάνγκστερ, Ντέμπι. Καθώς οι δυο τους, πέφτουν όλο και πιο βαθιά στην ύπουλη και βάναυση παγίδα της Γκάνγκλαντ, πρέπει να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο (ακόμα και φόνο) για να φτάσουν στην αλήθεια.
Αυτή είναι η επίσημη σύνοψη της θρυλικής ταινίας του Φριτς Λανγκ, η ιστορία του ντετέκτιβ Μπάνιον, μιας φιγούρας που αποτελεί τον ορισμό του κλασικού χαρακτήρα, του αστυνομικού που καμαρώνει πως είναι ηθικός και ανώτερος από όλους τους τριγύρω του και αυτή η πεποίθηση είναι η κινητήριος δύναμη των πράξεών του, η ενέργεια της ηθικής πυξίδας του αλλά και η υπόρρητη τεκμηρίωση της υποκρισίας του και η τραγική συνειδητοποίηση πως κανείς δεν μπορεί να μείνει καθαρός σε μια βρώμικη πόλη…
