Την περιμέναμε με αδημονία. Την είχαμε ψηλά στη λίστα μας με τις σειρές που θα δούμε φέτος στην τηλεόραση. Λίγες ήταν αυτές που μας έψηναν, ανάμεσά τους και Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα. 3 ώρες και 2 επεισόδια μετά, στεκόμαστε κάπως μαγκωμένοι.
Οι προσδοκίες που έχει κάποιος από το κάθε τι, μπορούν να διαλύσουν ή να απογειώσουν το τελικό συναίσθημα. Τα ‘χει πει ο Καζαντζάκης, μην τα επαναλαμβάνουμε.
Και, πώς να το κάνουμε, όταν σου λένε για σειρά που την υπογράφουν οι Ρέππας-Παπαθανασίου και έχουν ένα καστ με 15 ονόματα που έχουν εκατοντάδες χιλιόμετρα στην κωμωδία, οι προσδοκίες σου τι θα κάνουν; Θα μείνουν χαμηλά; Δε γίνεται. Θα πάνε ψηλά.
Κι αν είσαι σαν διψασμένος στην έρημο που βρίσκει μια όαση, ε τότε πιάνεις το νερό μανιασμένα, σε βαθμό που σπαταλάς μερικές σταγόνες.
Κάτι τέτοιο αισθανόμαστε κι εμείς με την κωμωδία στην τηλεόραση. Μία ψάχνουμε να βρούμε για να πιαστούμε από πάνω της λες κι είναι ο σερβιτόρος που παίρνει το πιάτο από το τραπέζι, ενώ έχει ακόμα 4-5 πατάτες. ΦΕΡΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΠΑΤΑΤΕΣ, ΠΟΥ ΠΑΑΑΑΑΣ…
Φέρτε πίσω την κωμωδία. Αυτό θέλαμε να φωνάξουμε βλέποντας την Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα, αλλά όσο περνούσε η ώρα, κάπου στο πρώτο μισάωρο, καταλάβαμε πως δεν θα χρειαστεί να το φωνάξουμε.
Η σειρά φτιάχτηκε για να «κοροϊδέψει» τα δράματα του πρόσφατου παρελθόντος στην τηλεόραση, αλλά κάπου στην πορεία μοιάζει να έχασε τον στόχο της. Δεν θυμόμαστε παρά ελάχιστες στιγμές κάπως να βγήκε ένα μειδίαμα στο στόμα μας.
Λίγο με τα ονόματα Άνω-Κάτω Παπαριά, τις μοναχές Αδερφή Κατσιμίχα, Αδερφή Κατσάμπα και Αδερφή Καραμαζόφ, που «πέθαναν» γρήγορα ως αστεία και τα συνηθίσαμε. Γενικά, είδαμε πολλά πράγματα να καταπιέζονται για να συμβούν, να επαναλαμβάνονται παραπάνω από αυτό που θα έπρεπε βλ. τα χαστούκια της Λεκάκη στην υπηρέτρια.
Οτιδήποτε άλλο, οτιδήποτε καλό είχε σε αυτές τις 3 ώρες η σειρά, χάθηκε από έναν όγκο ανούσιων σκηνών. Είναι σαν να ακυρώνεις τον εαυτό σου, να κάνεις μια σειρά 14 επεισοδίων, επιτέλους, να μην την τραβάς από τα μαλλιά, και να έχεις επεισόδια που να υπερβαίνουν τη μία ώρα, ενώ μιλάμε για κωμωδία.
Η κωμωδία απαιτεί ενεργητική συμμετοχή από τον θεατή, το δράμα τον αντέχει και παθητικό. Το δράμα σε επίπεδο κειμένου δε χρειάζεται καν να το δουλέψεις με ένα μικρότερο κοινό. Βάλε μια μάνα να κλαίει για το παιδί της κι έχεις δράμα.
Στην κωμωδία δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχει μια φόρμα επιτυχίας. Να πούμε π.χ. ότι οτιδήποτε σχετίζεσαι με σωματικά αέρια, είναι αστείο. Στη θεωρία από μόνο του δεν είναι αστείο. Κάπως πρέπει να το πλασάρεις για να γίνει αστείο.
Η κωμωδία θέλει ένα δυνατό premise, μια καλή κεντρική ιδέα. Δείτε το Only Murders In the Building. Τι στοιχεία έχει η κεντρική ιδέα; Μια 30χρονη που γεροντοκορίζει, μπλέκεται και βρίσκει συντροφιά σε δύο γερόντια που προσπαθούν να διατηρήσουν τη σημασία τους βασισμένοι σε δόξες του μακρινού παρελθόντος.
Αυτή η αντίθεση, από μόνη της, χωρίς καν να γραφτεί ένα καλό σενάριο, παράγει χιούμορ. Με τη μίνιμουμ σκέψη στο σενάριο, θα βγάλεις γέλιο στον θεατή.
Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα έχει την πληθώρα καλών ηθοποιών, έχει τους καλούς, αποδεδειγμένα, σεναριογράφους, με άγνωστο τρόπο όμως, σε αυτά τα 2 επεισόδια αφοπλίζει αυτούς τους ισχυρούς πυλώνες, τους κάνει σαθρούς.
Τι φταίει; Η διάρκεια των επεισοδίων. Η διάρκεια δημιουργεί μια απαίτηση που επηρεάζε το μοντάζ και απλώνει πολύ τις καλές ατάκες. Υπήρξαν ατάκες σε αυτά τα 2 επεισόδια που προσφέρονταν για γέλιο, αλλά πέρασαν αδύναμες, επειδή ό,τι είχε προηγηθεί, μας είχε αφήσει με μια παγωμάρα.
Σε σχέση με αυτό που περιμέναμε, για να το ολοκληρώσουμε το κείμενο, η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα ήταν κάτι εντελώς άλλο, με λιγότερη έμφαση στην καλή ατάκα και περισσότερη πλοκή, έστω και με κάλυμμα παρωδίας. Κι αυτό είναι επίσης κάτι δύσκολο. Να πεις ότι θα βγάλεις 18 ώρες σεζόν, με παρωδία πλοκής που κινείται γύρω από τους ίδιους χαρακτήρες και ιστορίες.
Θα δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία, όμως είναι σαν την παγωμάρα μόλις μπαίνεις σε μια μπανιέρα γεμάτη παγάκια. Αναρωτιέσαι αν θα το συνηθίσει το σώμα σου στην πορεία.
