Τι είναι αυτό που μας συγκροτεί ως άτομα; Τι είναι αυτό που διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας και μας τον διαφοροποιεί ανά τα χρόνια; Μα φυσικά, οι εμπειρίες μας, τα βιώματά μας, οι αναμνήσεις μας, αυτά που κουβαλάμε μέσα μας. Όχι απλά οι χαρές φυσικά αλλά και οι λύπες. Αυτές οι τελευταίες μάλιστα, ίσως είναι και πιο κομβικές από τις χαρές διότι μας ωθούν να εξετάσουμε τις παρελθοντικές επιλογές μας.
Βέβαια, τις λύπες θέλουμε πάντα να τις αφήνουμε πίσω. Όταν τις βιώνουμε λέμε πως θα θέλαμε να ξεχάσουμε αυτά που μας οδήγησαν σε αυτές αλλά αυτό είναι μάλλον μια ανθρώπινη αντίδραση της στιγμής: το να ξεχάσεις το οτιδήποτε είναι αχρείαστο, λάθος. Η συνειδητοποίηση άλλωστε πως έχεις ξεπεράσει μια λύπη προϋποθέτει την ανάμνηση της ύπαρξής της. Διαφορετικά δεν έχει νόημα…
Πολύ περισσότερο από τις επιπλοκές και τις νομοτελειακές κάμψεις των ερωτικών σχέσεων, αυτός ο προβληματισμός τίθεται στο επίκεντρο μιας ρομαντικής ταινίας που καθόρισε το κοινό των early 00s όπως ελάχιστες δημιουργίες του αντίστοιχου είδους. Η «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» του Μισέλ Γκοντρί, ένα τυπικά «πειραγμένο» σενάριο του Τσάρλι Κάουφμαν, μπαστάρδεψε το είδος του ρομάντσου με αυτό του Sci Fi κρατώντας πάντοτε χαμηλά τους τόνους του και τους ρυθμούς του και υπήρξε επί της ουσίας ένα όχημα για την ξεδίπλωση προβληματισμών όπως οι παραπάνω σχετικά με τις αναμνήσεις, τα βιώματα, τη διαλεκτική ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη.
Ο Τζιμ Κάρεϊ, μόλις μερικά χρόνια μετά το «Truman Show» και το «Man on the moon» που φανέρωσαν το απύθμενο ερμηνευτικό του ταλέντο και το ότι αν και αναδείχθηκε ως κωμικός ηθοποίος σε αυτού του τύπου τους ρόλους μπορεί να μεγαλουργήσει πραγματικά, και η Κέιτ Γουίνσλετ, με την λάμψη του «Τιτανικού» να μην έχει ξεθωριάσει ακόμα να παρουσιάζεται εδώ σε έναν χαρακτήρα τόσο γοητευτικό που με τα χρόνια κατάφερε να «σβήσει» τον πρώτο χαρακτηριστικό ρόλο της καριέρας του, συγκροτούν ένα ζευγάρι φτιαγμένο για να μείνει κλασικό στο Χόλιγουντ, τμήμα των πιο ένδοξων στιγμών των ρομαντικών ταινιών.
Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το ποίημα «Eloisa to Abelard» του Αλεξάντερ Πόουπ, που αναφέρεται σε μiα τραγική ιστορία αγάπης, όπου η ηρωίδα βρίσκει παρηγοριά μόνο όταν καταφέρνει να ξεχάσει τον αγαπημένο της. Η ταινία ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στο ψυχολογικό δράμα και την επιστημονικής φαντασίας και μέσω μιας μη γραμμικής αφήγησης εξερευνά δίχως φόβο αλλά με πολύ πάθος τη φύση της μνήμης και του έρωτα.
«Αφού μαθαίνει ότι η πρώην του υποβλήθηκε σε πείραμα για να διαγράψει όλες τις μνήμες που είχε από αυτόν, ένας άντρας αποφασίζει να κάνει το ίδιο με εκείνη», αναφέρει το Νetflix στη λιτή αλλά τόσο περιεκτική σύνοψη της πλοκής ετούτης της φανταστικής ταινίας και είναι από τις περιπτώσεις που όσο πιο λίγα γνωρίζεις για αυτή τόσο το καλύτερο. Προμηθευτείτε χαρτομάντιλα γιατί θα τα χρειαστείτε και πατήστε το play κατά προτίμηση μια μέρα που έξω ο καιρός είναι μουντός. Ίσως με το τέλος της ταινίας να εκτιμήσετε τη μουντάδα του και βγείτε για μια βόλτα. Και τα μουντά πράγματα άλλωστε έχουν την αξία τους και την ομορφία τους..