Είναι πολύ λίγες εκείνες οι σειρές για τις οποίες έχω νιώσει ανυπομονησία και εν τέλει με απογοήτευσαν. Η εξής μία: το Supergirl. Πιο lame αποτύπωση δεν έχω ξαναδεί, η πρωταγωνίστρια είναι ό,τι πρέπει για girly ταινία με λυκειακούς έρωτες και…ας μην επεκταθώ καλύτερα. Αντιθέτως, έχουν υπάρξει πολλές περιπτώσεις με τα αντίστροφα δεδομένα. Να μην καίγομαι πότε θα κυκλοφορήσει μια σειρά, να την βλέπω από μαζοχισμό και επαγγελματική διαστροφή και να καταλήγω να την περιμένω κάθε βδομάδα. Το Legion κατάφερε με κάποιο τρόπο να στέκεται στο ενδιάμεσο των δύο καταστάσεων.
Ανυπομονησία υπήρχε από πολλούς. Γιατί μέχρι τώρα οι υπερηρωικές σειρές δεν έχουν απογοητεύσει καθόλου, γιατί την έχει αναλάβει το FX, γιατί έχει πολύ πιο extreme κόσμο, άπαξ και πάρει μπρος, γιατί στην παραγωγή βρίσκεται ο Noah Hawley που προσέφερε την καλύτερη σειρά δύο κύκλων ever. Ο λόγος για το Fargo που δεν πιστεύω πως θα βρεθεί εύκολα, στο παρελθόν ή το μέλλον, κάτι ισάξιο. Ενδιαφέρον ήταν και το γεγονός ότι η Marvel δεν έδινε άλλο ένα κτήμα της στο Netflix.
Στην πράξη, το Legion αποδεικνύεται πολύ καλοστημένο. Έχει προσέξει όλες τις λεπτομέρειες που επαυξάνουν την πρόσληψη του θεατή. Η μουσική, η ατμόσφαιρα, μικρά σημεία στο σενάριο. Μετρ και των τριών ο Hawley. Υπάρχει όμως κάτι που χαλάει τη μαγιά. Και δεν είναι ένα οποιοδήποτε κάτι. Είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Ο Dan Stevens, μετά το Downton Abbey, παίρνει τη μεγάλη του ευκαιρία. Βρίσκεται μόνος στη γραμμή του τριπόντου και κάνει air ball.
Διαχειρίζεται έναν χαρακτήρα με άκρως βοηθητικό zeitgeist και δεν φέρνει εις πέρας την αποστολή του. Ο Legion-David Haller είναι ένας τηλεπαθητικός-κιναισθητικός τύπος, αντιμετωπίζεται ως σχιζοφρενής. Έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική, προσπαθεί να κατευνάσει τους ήχους που κατακλύζουν τον εγκέφαλο του. Οι υπεράνθρωπες δυνάμεις του βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης που θέλει να τις εκμεταλλευτεί και μετά να τον σκοτώσει. Ή να τον σκοτώσει σκέτο. Η κατάληξη είναι η ίδια σε κάθε περίπτωση.
Ο Noel Gallagher των φτωχών (μη μου πεις ότι δεν είναι ολόιδιος…;) στέκεται τυχερός και πέφτει στα χέρια μιας επίλεκτης ομάδας που γνωρίζει από την κατάσταση του. Αρχηγός είναι η Melanie Bird (η αξιότιμη Jean Smart που συνεργάστηκε με τον Hawley στη 2η σεζόν του Fargo) και μαζί τις άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που διακατέχονται από εξωφυσικές ικανότητες. Ένας για παράδειγμα, ο Ptonomy (εκ του Autonomy) μπορεί να σε μεταφέρει στο μνημονικό σου για να επανεξετάσεις τις στιγμές της ζωής σου που σε έβγαλαν σε μια κατεύθυνση. Εικόνες πλάθονται και διαπλέκονται, απότομες μεταβάσεις, ψίθυροι να υποβάλλουν την υποδοχή της κάθε εικόνας. Όλα αυτά τα αποκυήματα και οι ψευδαισθήσεις του Legion δίνονται με υποδειγματικό τρόπο.
Ο Dan Stevens δεν φαίνεται να το έχει ιδιαίτερα. Μοιάζει να μην κολλάει στην δυναμική του ρόλου, δεν διαθέτει κανένα ιδιαίτερο στοιχείο για να πιαστείς. Σχεδόν μονότονος, σαν εκείνους τους περαστικούς που με κάποιον τρόπο συναντώνται τα βλέμματα σας, ή τρακάρετε ο ένας πάνω στον άλλον και μετά χάνεστε. Κάτι τέτοιο είναι ο Stevens, αλλά αφαιρώντας τον χολιγουντιανό ρομαντισμό που έχει στο γενετικό υλικό μια τέτοια σκηνή. Είναι το αρσενικό ισοδύναμο της κοπέλας που παίζει το Supergirl.
Ίσως το δείγμα 2 επεισοδίων να μην δικαιολογεί τόσο βιαστικό συμπέρασμα. Μόνο που κάποια πράγματα ή τα ΄χεις ή δεν τα ‘χεις. Σαν τον Καλάθη και το τρίποντο. Όση προπόνηση και να κάνει όλα καταλήγουν στην ψυχολογία της ημέρας και το πρώτο σουτ. Άμα μπει τον εκτοξεύει. Αν δε μπει, καταποντισμός. Ναι, νομίζω ότι καλύτερη παρομοίωση δεν υπάρχει για τον Stevens!
