Οι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Υπάρχουν εκείνοι που είναι καθαρά διεκπεραιωτές, που απλά προσλαμβάνονται από ένα στούντιο για να γυρίσουν μια ταινία αλλά παίρνουν την απόλυτη κατεύθυνση από αυτό και δεν βάζουν ποτέ το δικό τους, προσωπικό στίγμα. Υπάρχουν και οι λεγόμενοι auteurs. Εκείνοι που έχουν συνεργαστεί στο σενάριο ή το έχουν γράψει μόνοι τους, έχουν βρει προσωπικά τους ηθοποιούς που θα παίξουν στην ταινία, έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για κάθε λεπτομέρειά της, φιλοδοξούν κάθε ταινία τους να είναι συνδεδεμένη με τους ίδιους και το δημιουργικό τους όραμα.
Ορισμένοι σκηνοθέτες παίζουν μπάλα και στις δυο κατηγορίες: στην πρώτη για τα λεφτά, στη δεύτερη για το όραμα. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: οι περισσότερες ταινίες του είναι παραγγελίες των στούντιο αλλά φυσικά, έχει εδραιωθεί ως μεγάλος σκηνοθέτης για αυτές τις έτερης κατηγορίας. Γενικά, σπανίως ένας διεκπεραιωτής σκηνοθέτης μπορεί να κερδίσει μια θέση στα πρωτοκλασσάτα ονόματα του σινεμά. Γι’ αυτό και ο Ντέιβιντ Φίντσερ είναι τόσο παράδοξη περίπτωση.
Η σκηνοθετική του υπογραφή συνοδεύει τόσες σημαντικές ταινίες που θα περίμενε κανείς να ανήκει φανατικά στην κατηγορία των auteurs. Και όμως, ο τύπος δεν έχει γυρίσει ούτε μια ταινία που να υπήρξε αμιγώς προσωπικό του όραμα. Ήταν πάντα ένας σκηνοθέτης που απλά ανέθεταν να γυρίσει σενάρια άλλων και εκείνος απλά τα έπαιρνε και τα έκανε ταινίες. Ούτε το «Seven» ούτε το «Zodiac» ούτε το «Fight Club» ούτε καμία άλλη δημιουργία του δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιου βαθιού οράματός του.
Ίσως γι΄αυτό το «Δωμάτιο Πανικού» που κυκλοφόρησε υπό την υπογραφή του το 2002 με πρωταγωνίστρια την Τζόντι Φόστερ, είναι ακόμα και σήμερα η λιγότερο συζητημένη ταινία της καριέρας του. Διότι σε αντίθεση με τις ταινίες του Φίντσερ που προηγήθηκαν, ήταν η λιγότερο εγκεφαλική και ως εκ τούτου η λιγότερο «φιντσερική». Και αυτό είναι κομματάκι αδικία διότι πρόκειται για ένα πρότυπο θρίλερ, από εκείνα που σε κρατάνε στην τσίτα σε όλη τη διάρκειά τους. Ναι, υφολογικά μοιάζει στροφή για τον διάσημο σκηνοθέτη αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το «Δωμάτιο Πανικού» δεν κερδίζει εύκολα στη σύγκριση με δημιουργίες αντίστοιχης υφής και είδους – και ειδικά σε σχέση με εκείνες που έβγαιναν εκείνη την εποχή.
Η Τζόντι Φόστερ υποδύεται μια διαζευγμένη γυναίκα που μαζί με τη μικρή διαβητική κόρη της βρίσκουν καταφύγιο στο δωμάτιο ασφαλείας του σπιτιού που αγόρασαν πρόσφατα, όταν τρεις μυστηριώδεις άνδρες εισβάλλουν σε αυτό, αναζητώντας κάτι πολύτιμο που βρίσκεται μέσα στο σπίτι. Τα πράγματα θα περιπλεχτούν και θα γίνουν ακόμα πιο επικίνδυνα για την πρωταγωνίστρια και την κόρη της όταν γίνεται κατανοητό πως αυτό που αναζητούν οι τρεις ληστές βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο πανικού και έτσι, θα κάνουν τα πάντα για να τις βγάλουν έξω.
Κλειστοφοβικό, γεμάτο σασπένς, με μια διαρκή αίσθηση απόγνωσης και αγωνίας να το χαρακτηρίζει και με ένα απροσδιόριστο αίσθημα πως κάτι κρύβεται πίσω από τα τεκταινόμενα, το «Δωμάτιο Πανικού» του Φίντσερ μοιάζει να πιάνει το νήμα της χιτσκοκικής παράδοσης τρόμου και να το προσγειώνει με θράσσος στα καλογυαλισμένα 00s: καθόλου μικρή κινηματογραφική υπόθεση αλλά μάλλον αναμενόμενη όταν υπάρχει ένας πραγματικός μετρ πίσω από αυτό – εστώ και διεκπεραιωτής…
To «Δωμάτιο Πανικού», το κλειστοφοβικό διαμάντι του στριμάρει στο Ertflix και σε περίπτωση που θέλετε ένα καλό θρίλερ που να μην σας αφήσει να πάρετε ανάσα, είναι η ιδανική επιλογή.