Κάποιες ταινίες θέλουν πολύ ψυχική αντοχή για να τις δεις. Θέλουν ακόμα περισσότερη για να τις δεις δεύτερη και τρίτη φορά. Γι’ αυτό και δεν προτείνουμε με τίποτα και σε κανέναν που έχει δει το Aftersun, να βάλει Ertflix για να το ξαναδεί. Μια φορά αρκεί, δεν υπάρχει λόγος να βάλετε τον εαυτό σας σε αυτή τη διαδικασία.
Ή, ίσως, υπάρχει ένας λόγος. Αν τυχόν νιώθεις ότι έχεις συσσωρεύσει κλάμα και θλίψη μέσα σου και ψάχνεις έναν τρόπο να την εξωτερικεύσεις, τότε να το ξαναδείς το Aftersun και γνωρίζεις πολύ καλά γιατί κάνουμε αυτόν τον πρόλογο.
Εσύ που δεν το έχεις δει και απλά έχεις ακούσει από δω κι από κει πράγματα, δεν υπάρχει τίποτα να σου πούμε που να σε προετοιμάσει. Απλά πάρε κοντά σου χαρτομάντηλα, πάρε και ένα comfort food να γεμίζεις το στόμα σου για να σου παίρνει λίγο την προσοχή και μπες Ertflix.
Με πρωταγωνιστή τον Πολ Μεσκάλ, που τότε, το 2022, ήταν η αρχή της πορείας για να τον συζητούν όλοι σήμερα, για να γνωρίζει τέτοια αποθέωση, για να είναι από τα πιο καυτά ονόματα στο Χόλιγουντ, για να είναι ο Μονομάχος ο 2ος, η Σαρλότ Γουέλς φτιάχνει μια ταινία απόλυτα προσωπική, βιωματική και μας κάνει να γίνουμε ένα μαζί της.
Το να χάνεις έναν γονιό σου, ειδικά όταν είσαι παιδί, είναι κάτι βάναυσο. Και το γράφουμε, χωρίς να το έχουμε ζήσει. Μόνο κατά προσέγγιση κοιτάμε αυτό το συναίσθημα. Αλλά κάπου μέσα μας, όλοι μας προσπαθούμε να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας για εκείνη τη στιγμή που θα καταλάβουμε πως σιγά σιγά θα είμαστε οι πάνω πάνω στο οικογενειακό δέντρο, άρα ο επόμενος καρπός που θα πέσει στο έδαφος.
Η Σαρλότ Γουέλς περιγράφει τις τελευταίες διακοπές που θυμάται με τον πατέρα της, ούσα ένα κορίτσι 11-12 ετών. Με τον μπαμπά της, που τον υποδύεται ο Μεσκάλ, έχουν πάει διακοπές στην Τουρκία, σε ένα all inclusive ξενοδοχείο, για να περάσουν χρόνο μαζί πριν ξεκινήσει η σχολική χρονιά.
Οι γονείς της είναι χωρισμένοι, οπότε ο μόνος χρόνος που έχει με τον μπαμπά της είναι αυτός.
Στις διακοπές γνωρίζουν μαζί άλλους ανθρώπους, πάνε για φαγητό, πάνε ημερήσια εκδρομή, πάνε για χορό, ως κλασικός μπαμπάς την ρεζιλεύει, κάποια στιγμή, ένα βράδυ, χάνονται ο ένας από τον άλλον, ξαναβρίσκονται, του κάνει έκπληξη για τα γενέθλιά του, ζουν όσα μπορούν να ζήσουν.
Οι διακοπές τελειώνουν και οι δυο τους χωρίζονται στο αεροδρόμιο, θα πετάξουν με διαφορετική πτήση σε διαφορετικούς προορισμούς.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει μια απώλεια, μα δε γίνεται ξεκάθαρη. Ήταν οι τελευταίες τους διακοπές μαζί. Ο Κάλουμ, ο μπαμπάς της μικρής Σόφι, πέθανε μερικά χρόνια αργότερα. Στα 35-36 του. Όμως, για χρόνια πάλευε με την κατάθλιψη, δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί ζώντας μακριά από την κόρη του, ένιωθε πως έφταιγε που δεν της παρείχε μια δεμένη οικογένεια.
Σε όλη την ταινία βλέπουμε τη μεγάλη Σόφι να εμφανίζεται σε διάφορες στιγμές και να αντικρύζει τον νεαρό πατέρα της, καθώς αυτός χορεύει, να προσπαθεί να τον πιάσει και να μην τον φτάνει.
Μια βιντεοκάμερα έχει καταγράψει αυτέςτις ανεκτίμητες στιγμές και σε μια οθόνη αντανακλάται η σημερινή Σόφι που ζει με τη γυναίκα και το παιδί τους στην Αγγλία.
Ένα παιδί δεν μπορεί να αντιληφθεί τι είναι ο γονιός, πολλώ δε ο πατέρας, δη αυτός που μένει σε άλλο σπίτι. Ξέρεις μόνο μια μικρή πλευρά του, είναι ένας άγνωστος για σένα και εκείνος νιώθει πως τον θεωρείς κακό γονιό που δεν είναι μαζί σου. Βλέπει στα μάτια του το παράπονο, χωρίς ούτε εσύ καν να το αντιλαμβάνεσαι.
Η Σόφι επιχειρεί, ξαναβλέποντας το βίντεο, να ανιχνεύσει πράγματα για τον μπαμπά της που δεν τα είδε τη στιγμή που συνέβαιναν.
Το Aftersun είναι μια υπέροχα ρομαντική, μα και επώδυνη αποτύπωση της σχέσης ενός κοριτσιού με τον μπαμπά του και σου φυτεύει τη σκέψη της απώλειας των γονιών σου, αυτή τη σκέψη με την οποία δεν μπορείς ποτέ να συμφιλιωθείς. Κοιτάς τους γονείς σου αλλιώς μετά από αυτή την ταινία, τους συγχωρείς όσα τους προσάπτεις και θες απλά να τους φροντίσεις και να τους αγαπήσεις, να το νιώσουν, θες να τους σφίξεις στην αγκαλιά σου. Με τα δάκρυα σου να τρέχουν.
Το Aftersun είναι σινεμά, είναι αφήγηση, είναι μια ατόφια μετάδοση της οπτικής της αφηγήτριας. Και ο Πολ Μεσκάλ ένας τύπος γεννημένος όχι για Μονομάχος, μα για να απαλύνει τις μελαγχολίες μας.