Αν ήταν εδώ η Φιλιώ, η νουνά του Κατακουζηνού, θα ξεκινούσε αυτό το κείμενο λέγοντας ότι «κάποια πιο πονηρεμένη θα έλεγε πως πρόκειται για μια συνεννοημένη “δολοφονία καριέρας”». Γιατί μοιάζει πολύ βάναυσο αυτό που βιώνει ο Φράνσις Φορντ Κόπολα για την ταινία Megalopolis που κυκλοφορεί από σήμερα στις αίθουσες.
Δεν είμαστε στην Αμερική ή στα μεγάλα hubs όπου κριτικοί και άνθρωποι που βρίσκονται στα πέριξ της κινηματογραφικής βιομηχανίας, μπορεί να τον έχουν συναναστραφεί και να έχουν μια αντίληψη για τον χαρακτήρα του ή για την ίδια την ταινία που να δικαιολογεί την σκληρή κριτική, αλλά έχοντας δει την ταινία, προσπαθούμε να εξηγήσουμε κάπως αυτό που γίνεται.
Από τις Κάννες τον περασμένο Μάιο, όταν και προβλήθηκε πρώτη φορά η ταινία Megalopolis, ο Κόπολα έχει γίνει αποδέκτης σφοδρών κριτικών, το Megalopolis έχει φτάσει να βαθμολογείται με 4.9 στο IMDB και 45% στο Rotten Tomatoes.
Το Megalopolis είναι μια ταινία που ο Κόπολα αφιερώνει στη γυναίκα του Ελέανορ, που πέθανε τον περασμένο Απρίλιο, είναι μια ταινία που την οραματιζόταν για πολλά χρόνια και που για να την κάνει, έβαλε 120 εκατομμύρια δολάρια από τη δική του περιουσία, πρακτικά έκανε all in.
Και για πολλούς αυστηρούς κριτές του, καλύτερα το όραμα να είχε μείνει όραμα, για να μπορούν να το μυθοποιήσουν, να το φανταστούν όλοι όπως θέλουν και να συζητιέται ως μια ταινία που έμεινε στα σπάργανα.
Είναι το Megalopolis τόσο κακό; Όχι. Για την ακρίβεια δεν το θεωρούμε καν κακό. Απλώς, δεν είναι αριστούργημα. Κι αυτό είναι το μόνο του πρόβλημα. Ότι στα μυαλά κάποιων υπήρξε μια υπόσχεση πως θα είναι αριστούργημα, την οποία δεν έδωσε κανείς από τους συμμετέχοντες, μόνο τα μίντια έχτισαν το αφήγημα, και η ενόχληση που δεν είναι, οδηγεί στο άλλο άκρο.
Βασικά, το Megalopolis έχει αφθονία σε αριστουργηματικές εικόνες. Η πλοκή του είναι το τελευταίο που νοιάζει τον θεατή, αν αποφασίσει να αφεθεί σε αυτή τη βύθιση σε μια αναγέννηση που επιχειρεί ο Κόπολα. Η ταινία μοιάζει να είναι η αναγέννησή του και ταυτόχρονα το κύκνειο άσμα του ως σκηνοθέτης.
Φτιάχνει έναν μελλοντικό κόσμο με λογική αρχαίας Ρώμης. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι τώρα η Νέα Ρώμη, με δήμαρχο τον Κικέρωνα, με κυρίαρχο του χρήματος τον τραπεζίτη Κράσσο και με ιδεολογικό απελευθερωτή των ανθρώπων τον Καίσαρα Κατιλίνα, υπεύθυνο της Υπηρεσίας Κτηρίων της Νέας Ρώμης, ο οποίος κατεδαφίζει κατα το δοκούν και θέλει να χτίσει μια νέα πόλη, τη Μεγαλόπολη.
Όχι αυτή που έχει στην Πελοπόννησο, αλλά την πόλη που φτιάχνεται από το Megalon, μια οντότητα με την οποία ο Καίσαρας μπορεί να παγώνει τον Χρόνο. Η διάσταση του Χρόνου είναι και η κεντρική ανησυχία του Κόπολα μέσα από την ταινία, με την υπέρβαση του ανθρώπου ως προς τον Χρόνο, να είναι το όραμα του Κατιλίνα.
Το Megalopolis είναι μια ελεύθερη μετάβαση από κάδρο σε κάδρο, μια ταινία που κάνει τον θεατή να αισθάνεσαι σαν τον πρωτόπλαστο στον παράδεισο λίγο πριν εκπέσει: ψάχνει να δημιουργήσει πρόβλημα για να δώσει νόημα στη ζωή του.
Αυτό ενοχλεί πιθανώς αρκετούς, το ανερμάτιστο της πλοκής, κάποια δυσνόητα νοήματα, όμως δεν παύει να είναι μια ταινία όπου η τέχνη αφθονεί. Τρομερή δουλειά στο μοντάζ, οκ, μπόλικο το CGI, αλλά με θαυμασμό και δέος μπορείς μόνο να παρακολουθείς το Megalopolis. Κι άσε κάθε ανάγκη σου να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Απλά υποδέξου και αποδέξου.