Συμβαίνει κάτι συναρπαστικό για τους λάτρεις του υπερηρωικού είδους στο Netflix τον τελευταίο καιρό. Πρόκειται για την ιδανική συνθήκη για όσους γουστάρουν το είδος μεν, έχουν βαρεθεί προ πολλού τα περίπλοκα, δαιδαλώδη και πολυπληθή ενιαία σύμπαντα που έκανε μόδα η Marvel δε. Είναι ό,τι πρέπει για όσους αποζητούν μια oldschool αίσθηση στην θέαση μιας τυπικής υπερηρωικής ταινίας…
Το Netflix λοιπόν έχει ανεβάσει όλες τις ταινίες Spider-Man που έχουν γυριστεί με εξαίρεση την τελευταία από το MCU. Και τα πρόσφατα «spider-verse» animation και εκείνες με τον Άντριου Γκάρφιλντ και τις δυο πρώτες με τον Τομ Χόλαντ. Και φυσικά, την τριλογία του Σαμ Ράιμι με τον Τόμπι Μαγκουάιρ, την τριλογία δηλαδή εκείνη που αποτελεί μάλλον την πιο ιστορική σειρά ταινιών με τον «Αραχνάκια» και εκείνη που κάθε αφοσιωμένος φαν του χαρακτήρα θα έχει πάντα στην καρδιά του.
Όση αποθέωση βέβαια και αν αξίζει στην συγκεκριμένη τριλογία, είναι το δεύτερό της μέρος, το «Spider-Man 2» δηλαδή, που ξεχωρίζει αισθητά ανάμεσα στα άλλα δυο. Ακόμα και σήμερα, 21 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία της και με πληθώρα υπερηρωικών ταινίων να έχουν κυκλοφορήσει στο μεσοδιάστημα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως το «Spider-Man 2» είναι η καλύτερη ταινία του είδους που βγήκε ποτέ, πως καμία άλλη δεν την άγγιξε έκτοτε.
Τα επιχείρηματα για αυτή τη θέση είναι πολλά και εύλογα: το «Spider-Man 2» είναι η επιτομή, ο ορισμός του τι πρέπει να είναι μια υπερηρωική ταινία. Κυρίως, διότι υπηρετεί συναισθηματικά και θεματικά όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έπρεπε να θεωρούνται αδιαπραγμάτευτα στις ιστορίες αυτού του είδους. Και πιο πολύ από όλα την υπερτόνιση όχι της ηρωικής αλλά της θνητής πλευράς ενός χαρακτήρα που ζει μια διπλή ζωή.
Το «Spider-Man 2» είναι συγκινητικό και βαθύ ακριβώς επειδή ο πρωταγωνιστής του, πίσω από τη μάσκα του, είναι τόσο μα τόσο κανονικός και ταυτόχρονα, κάτι τόσο αντίθετο από το υπερηρωικό αλτερ έγκο του, που εδραιώθηκε στην ακριβώς προηγούμενη ταινία. Βιώνει μια δυσβάσταχτη απόρριψη από την Μέρι Τζέιν, έχει χάσει τη δουλειά που είχε ως διανομέας πίτσας, πρέπει να σταθεί στο πλάι της θείας Μέι το σπίτι της οποίας κινδυνεύει με κατάσχεση, τα πάει χάλια στη σχολή του, δεν έχει λεφτά και το τελευταίο που μοιάζει να τον ενδιαφέρει είναι το να ανταποκριθεί στα υπερηρωικά καθήκοντά του.
Όμως να το πρόβλημα με το να είσαι υπερήρωας, να η βαθιά ουσία της φράσης που αποτελεί σήμα – κατατεθέν του Spider-Man: «Η μεγάλη δύναμη φέρνει μεγάλη ευθύνη». Η ανάδυση του Δρ Οκτάπους δεν αφήνει περιθώρια εφυσυχασμού. Ο villain που ζωντανεύει από έναν ανατριχιαστικό Άλφρεντ Μολίνα δεν «ρωτάει» τον Πίτερ Πάρκερ το αν είναι ψυχολογικά έτοιμος να αναλάβει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί: η ουσιαστική ανάδυση του Spider-Man είναι γεγονός.
Το «Spider-Man 2» είναι διαμάντι. Ατόφιο. Αποθεωτικά υπερηρωικό. Ευχαριστούμε Netflix.