Ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων βρίσκεται σε ένα απομονωμένο σπίτι ψάχνοντας να βρει την έμπνευσή του για το επόμενο έργο του. Μοιάζει ως φιγούρα με τον πρωταγωνιστή της «Λάμψης» ή ίσως με αυτόν του «Μίζερι». Σε κάθε περίπτωση το μοτίβο είναι ξεκάθαρο και τα πάντα στο θυμίζουν από το πρώτο καρέ: πρόκειται να δούμε μια ιστορία που έχει προκύψει από το κεφάλι του Στίβεν Κινγκ.
Η μποέμικη μορφή του Τζόνι Ντεμπ οπτικοποιεί τον αρχετυπικό χαρακτήρα. Όταν ένας άγνωστος άντρας θα του χτυπήσει την πόρτα και θα τον κατηγορήσει από το πουθενά πως «του έκλεψε την ιστορία», πως ένα βιβλίο του πρωταγωνιστή που έχει κάνει μεγάλη επιτυχία στην πραγματικότητα έχει γραφτεί και έχει δημοσιευτεί σε ένα μικρό και άγνωστο περιοδικό αστυνομικής λογοτεχνίας δυο χρόνια πριν κυκλοφορήσει από τον ίδιο, καταλαβαίνουμε πως ο φίλος μας έμπλεξε. Είναι και ο Τζον Τορτούρο στον «αντίπαλο» ρόλο και δεν χρειάζονται και πολλές εξηγήσεις για να πιάσουμε το τι θα ακολουθήσει.
Και κάπως έτσι, με αυτή τη μυστήρια συνάντηση ως βάση, ξεκινάει η πλοκή για το «Μυστικό Παράθυρο», το βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που μπορεί να προέκυψε σε μια εποχή που οι μεγάλες δημιουργικές στιγμές της αστείρευτης φαντασίας του διάσημου Αμερικάνου συγγραφέα είχαν παρέλθει αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αληθινό διαμάντι. Ως εκ τούτου, η ταινία του 2004 με τον Τζόνι Ντεμπ στον πρωταγωνιστικό όλο μπορεί να μην συγκαταλέγεται στις πιο διάσημες «κινγκικές» κινηματογραφικές μεταφορές αλλά δύσκολα θα την δει κάποιος και δεν θα απολαύσει την ατμόσφαιρά της, τις ανατροπές της, το συνολικό πνεύμα της.
Ο πρωταγωνιστής είναι ένας τυπικός χιτσκοκικός χαρακτήρας, ένας τύπος που βρίσκεται μπλεγμένος σε μια συνθήκη που δεν μπορεί να φανταστεί, που κατηγορείται άδικα και του οποίου η ζωή απειλείται σχεδόν από το πουθενά. Το σκηνικό του απομονωμένου σπιτιού κοντά σε μια λίμνη δε, συγκροτεί το τέλειο θρίλερ σκηνικό. Ένα σκηνικό που, από την άλλη, θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει σε σεναριακές ευκολίες και σε φτηνά jump scares. Όμως η ματιά του Κινγκ είναι πάντα πιο κλασάτη από όλα αυτά και η σκηνοθεσία με περηφάνια την οικειοποιείται.
Το φινάλε είναι αναπάντεχο και πολύ μακριά από τα στερεοτυπικά φινάλε αντίστοιχων ιστοριών. Όταν εν τέλει η ταινία ολοκληρώνεται, συνειδητοποιείς ότι η μιάμιση ώρα διάρκειάς της έχει περάσει για πλάκα και πως κυρίως, την έχεις παρακολουθήσει με κομμένη την ανάσα. Για όποιον γουστάρει να διαπιστώσει όλα τα παραπάνω με τα μάτια του και τις αισθήσεις του, η ταινία φιγουράρει στο Ertflix και το ευχαριστούμε για αυτό…