Υπήρξε μια μόδα στο Χόλιγουντ των 90s που είχε να κάνει με τις κινηματογραφικές διασκευές σειρών δράσης που έκαναν θραύση στα 60s. Ο «Άγιος», σίριαλ των 60s με τον Ρότζερ Μουρ αναβίωσε ως ταινία με τον Βαλ Κίλμερ, ο «Φυγάς» που παίκτηκε στις ΗΠΑ ανάμεσα στο ’63 και το ’67 «αναστήθηκε» ως ταινία με τον Χάρισον Φορντ, οι «Εκδικητές» με τους Ούμα Θέρμαν και Ραλφ Φάινς και οι «Άγγελοι του Τσάρλι» καβάλησαν το εν λόγω κύμα. Όμως η πιο χαρακτηριστική αναβίωση αυτής της τάσης ήρθε δια χειρός Μπράιαν Ντε Πάλμα.
Και ποιος θα το περίμενε ότι το ριμέικ του «Επικίνδυνες Αποστολές» με τον Τομ Κρουζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο όχι απλά δεν θα έμενε στα 90s αλλά θα εξελισσόταν μέχρι και το σήμερα, θα ξέφευγε από τα χέρια του Ντε Πάλμα και θα κατέληγε ως προσωπικό στοίχημα του Τομ Κρουζ που θα μετουσίωνε τον πράκτορα Ίθαν Χαντ στον πιο χαρακτηριστικό ρόλο της καριέρας του και τον ίδιο τον τίτλο «Επικίνδυνες Αποστολές» ως ένα action franchise που οι σύγχρονες γενιές δεν συνδέουν καν με την ομόνυμη σειρά που το «γέννησε».
Και αν για χρόνια, η πρώτη ταινία του franchise, αυτή του Ντε Πάλμα έστεκε χωρίς καν να μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη από τις συνέχειές της, το 2018 έφτασε επιτέλους και το «αντίπαλο δέος» της. Το «Επικίνδυνη Αποστολή: Η Πτώση», δηλαδή η υπ’ αριθμόν 6 ταινία της σειράς αποτελεί για πολλούς την καλύτερη όλων και το αναγκαίο πουσάρισμα αναβάθμισης του τίτλου γενικά. Κυρίως, διότι καταφέρνει κάτι που υπήρξε ζητούμενο για το franchise από το πρώτο «επεισόδιό» του και μετά: ο συνδυασμός δηλαδή της εγκεφαλικότητας του πρώτου μέρους με την καταιγιστική δράση των υπόλοιπων πέντε.
Είναι ευρέως αποδεκτό άλλωστε πως μπορεί το franchise να υπήρξε πέρα για πέρα ψυχαγωγικό λόγω του action στοιχείου του που έμοιαζε να τρέχει με σπασμένα φρένα από ταινία σε ταινία αλλά πάντα έλειπε η ματιά auteur που διακατείχε την παρθενική δημιουργία του 1996 και αυτός ήταν ο λόγος που συνολικά «έχανε» στα σημεία από τα δυο έτερα κατασκοπικά franchise δράσης των καιρών μας, δηλαδή αυτά με τον Τζέισον Μπορν και την πρόσφατη «αυτόνομη» Τζέιμς Μποντ πενταλογία.
Το δίχως άλλο το «Επικίνδυνη Αποστολή: Η Πτώση» υπήρξε μια από τις πιο συναρπαστικές και έξυπνες περιπέτειες της περασμένης δεκαετίας και κατά βάση αυτό οφείλεται σε ένα σενάριο που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα τιμώντας όχι μόνο το action είδος αλλά και το plot twist πνεύμα των κλασικών κατασκοπικών ιστοριών. Με τον Τομ Κρουζ να λάμπει μεν για μια ακόμα φορά αλλά ταυτόχρονα να εξελίσσει τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα σε πιο τρισδιάστατο από ποτέ και τον Χένρι Καβίλ να διεκδικεί τόσο σεναριακά όσο και σε υποκριτικό επίπεδο τον χώρο του μέσα στην ιστορία, δομείται ένα δίπολο που χαίρεσαι να απολαμβάνεις όσον αφορά τη δυναμική του και την αλληλεπίδρασή του.
Κυρίως όμως, το «Επικίνδυνη Αποστολή: Η Πτώση» αποτελεί μια τόσο σημαντική ταινία διότι καταφέρνει να χειριστεί τον φιλμικό χρόνο με τόσο μεγάλη μαεστρία. που ενώ κυριολεκτικά κανένα λεπτό του δεν μοιάζει περιττό, η πυκνότητα του σεναρίου δεν καταλήγει ποτέ κουραστική. Οι κλιμακώσεις και οι αποκλιμακώσεις δίνουν και παίρνουν, οι σεκάνς ανθολογίας κυριαρχούν (ειδικά εκείνη που «μυρίζει» λίγο από το «The Dark Knight» χαίρεσαι να την βλέπεις και να την ξαναβλέπεις) και για να μην τα πολυλογούμε πρόκειται για το φιλμ που ίσως μέσα στο χρόνο μετουσιωθεί στο καλύτερο του Τομ Κρουζ. Ναι, είναι τόσο, μα τόσο καλό…
Δες το στο Netflix πριν κατέβει γιατί αν δεν προλάβεις θα τραβάς τα μαλλιά σου και είναι κρίμα…