Μέσα στον ορυμαγδό των νέων ταινιών που κυκλοφορούν κάθε χρόνο, δεν είναι εύκολο να προλάβεις να κάνεις catch up με τα θαύματα του παρελθόντος. Μόνο το Netflix να δει κανείς, βγάζει μια φορά την εβδομάδα νέα ταινία και προσθέτει και 3-4 που είναι των τελευταίων ετών. Και κολλημένος πάνω από μια οθόνη να είσαι, όλο και κάτι θα σου ξεφύγει.
Το Netflix έχει μια ταινιοθήκη μέσα στην οποία μπορεί να χαθείς και δεν τις εμφανίζει και όλες. Πρέπει να κάτσεις να ψάξεις με το είδος για να τις δεις όλες. Αν μπεις απλά στο section Movies/Ταινίες, θα σου βγάλει ένα ποσοστό, μικρό σχετικά, ενδεικτικό. Να, μία από τις τρεις ακόλουθες, δεν την εμφάνισε στο προφίλ μας, φερ’ ειπείν.
Έχουν βγει μέχρι και ειδικοί κωδικοί που τους χρησιμοποιείς ως shortcuts για να σου εμφανίσει το Netflix όλες τις ταινίες από ένα πολύ συγκεκριμένο είδος.
Αφού ψάξαμε κι εμείς πολλή ώρα, καταλήξαμε πως οι 3 ταινίες που ακολουθούν, είναι by far ό,τι καλύτερο θα βρεις στην πλατφόρμα, με βάση τις βαθμολογίες τους, τα βραβεία τους, το αποτύπωμα που έχουν αφήσει με τα χρόνια στο παγκόσμιο σινεμά.
Υπάρχουν σίγουρα κι άλλες καταπληκτικές, όπως το Two Popes ή το All Quiet On The Western Front, αλλά η ακόλουθη τριάδα είναι το top. Και το πιο παράδοξο είναι ότι όταν μπήκαν στο Netflix, δε βρέθηκαν στα trends. Μόνο το Inception για μερικές μέρες, αλλά κι αυτό κάτω από την 5η θέση. Δείγμα του ότι ο κόσμος δυσκολεύεται να δει τα αριστουργήματα.
Eternal Sunshine of The Spotless Mind
Πέρασαν 21 χρόνια από την κυκλοφορία της. Είναι του 2004 και θεωρείται πια βίντατζ. Άουτς, έτσουξε αυτό. Ας το προσπεράσουμε. Αμ δε μπορούμε…Μόνο αν μας έκαναν κι εμάς στη μνήμη ό,τι έκαναν στους Κλεμεντάιν και Τζόελ, θα μπορούσαμε να το ξεχάσουμε.
Η ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν μας έμαθε τις σκληρές αλήθειες για τον έρωτα και ταυτόχρονα ανέδειξε το πόσο σπουδαίος είναι ο Τζιμ Κάρεϊ, δείχνοντας και το γιατί αποφεύγει μετά βδελυγμίας τις σοβαρές ταινίες και επιλέγει να κάνει μόνο τον κάφρο με την κωμωδία του. Δεν θέλει να ανοίξει αυτές τις πόρτες και να γίνει ευάλωτος για τον κόσμο.
Τι θα δεις σε αυτό το αριστούργημα που πήρε Όσκαρ Σεναρίου; Κλεμεντάιν και Τζόελ πηγαίνουν σε μια κλινική διαγραφής μνήμης για να ξεχάσουν ο ένας τον άλλον, και με κάποιο τρόπο συναντιούνται ξανά οι ζωές τους, με τον Τζόελ να μην μπορεί να σβήσει το συναίσθημα που έχει στην όψη της Κλεμεντάιν, δείγμα του ότι το μυαλό είναι ασθενέστερο μπροστά στην καρδιά, στην αγάπη και τον έρωτα.
Καταπληκτική Κέιτ Γουίνσλετ που ήταν υποψήφια για Όσκαρ, αλλά δεν το πήρε.
Inception
Για πολύ κόσμο, είναι η κορυφαία ταινία του 21ου αιώνα. Για ακόμα περισσότερο, η κορυφαία της 2ης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Για ακόμα πιο πολύ, η καλύτερη ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν. Ό,τι και να υποστηρίξεις, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί ο άλλος, θα ακούσει τον ισχυρισμό σου. Είναι contender για όλα τα παραπάνω.
Μπορεί ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο να μην πήρε Όσκαρ ούτε για το Inception και να άρχισαν τότε τα memes για το πότε θα βραβευτεί (τελικά το πήρε το 2016 για το Revenant), αλλά η ταινία είχε 8 υποψηφιότητες και πήρε 4 βραβεία.
Στην ταινία, ο ΝτιΚάπριο υποδύεται τον Κομπ, έναν εξειδικευμένο πράκτορα που έχει μπει στον υπόκοσμο και πληρώνεται για να παίρνει πολύ σημαντικές πληροφορίες. Το κάνει όμως ανορθόδοξα. Κοιμίζει τους στόχους και εισβάλλει με την ομάδα του στο υποσυνείδητό τους με τη βοήθεια μιας σβούρας, μπαίνει στα όνειρά τους και αντλεί από εκεί τα πάντα, χωρίς να θυμάται μετά ο στόχος ότι τους συνάντησε. Πρακτικά, δεν έχει μιλήσει σε κανέναν.
Όταν όμως η γυναίκα του Κομπ θα βρεθεί δολοφονημένη, ο ίδιος θα βρεθεί στο στόχαστρο ως μοναδικός ύποπτος και για να αποδείξει την αθωότητά του, θα πρέπει να κάνει κάτι που δεν είχε κάνει πριν: να βουτήξει στο δικό του υποσυνείδητο και να μπει σε πολλαπλά επίπεδα ονείρου, φτάνοντας κάπου στο 4ο-50 επίπεδο, για να βρει τη λεπτομέρεια εκείνη που θα του δώσει το άλλοθι. Ο ορισμός του mindfuck. Πρέπει να τη δεις 4-5 φορές για να καταλάβεις έστω ένα 70-80%.
The Godfather
Αν στην από πάνω, είπαμε για καλύτερη στον 21ο αιώνα, τούτη εδώ διεκδικεί το Νο1 όλων των εποχών. Οκ, μάλλον δεν είναι, διότι υπάρχουν κάτι ταινίες όπως το Metropolis, αλλά αν μιλήσουμε για ομιλών κινηματογράφο και έγχρωμες ταινίες, εκεί βρίσκεται στις κορυφαίες 3-4 που διεκδικούν την πρωτιά. Άσκοπη διαδικασία προφανώς, διότι πώς να ξεχωρίσεις τα διαμάντια, αλλά you get the point.
Κυκλοφόρησε το 1972, σε σκηνοθεσία Φράνσις Φορντ Κόπολα, είναι εμβληματική, ο Μάρλον Μπράντο έχει τον πιο εμβληματικό του ρόλο, εκεί βλέπουμε έναν σπουδαίο Αλ Πατσίνο και τον τρομερό Τζέιμς Κάαν, παραδόξως πήρε μόλις 3 Όσκαρ, αλλά η μουσική της προκαλεί ρίγος σε όποιον έχει δει την ταινία. Στην πρώτη νότα, παθαίνεις αμόκ.
Η οικογένεια Κορλεόνε, η θρυλική οικογένεια μαφιόζων, με επικεφαλής τον Βίτο (Μπράντο), στη Νέα Υόρκη των 40sκαι 50s, όπου βλέπουμε για πρώτη φορά στο σινεμά την αφήγηση από την πλευρά των μαφιόζων. Με επίκεντρο τους Κορλεόνε, βλέπουμε τον πόλεμο ανάμεσα στις 5 φαμίλιες μαφιόζων της Νέας Υόρκης, τον πόλεμο για τα ναρκωτικά και την κυριαρχία στην πολιτεία, τις προδοσίες, το κυνηγητό, το κρυφτό και την αιματοχυσία που βγάζει νικητή τον Μάικλ Κορλεόνε (Πατσίνο).