«Αυτή η ταινία/σειρά περνάει καλά μηνύματα», αυτή η μάστιγα! Όποτε ακούγεται κάτι τέτοιο για μια (κινηματογραφική ή τηλεοπτική) δημιουργία, συνήθως πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για το ανάποδο από αυτό που υπόσχεται. Συνήθως δηλαδή όχι απλά δεν πρόκειται για μια βαθιά δημιουργία αλλά για μια υπερβολικά ρηχή δημιουργία που απλά θέλει να προτάξει κάποιο απλοϊκό μήνυμα τύπου «ο ρατσισμός είναι κακό πράγμα» προκειμένου να καλύψει την έλλειψη δημιουργικότητας των ιθυνόντων της. Συνήθως, πρέπει απλά να αγνοούμε αυτές τις περιγραφές.
Το «συνήθως» είναι η μαγική λέξη στην παραπάνω διαπίστωση. Διότι κάποιες λίγες φορές, το να έχεις ως αυτοσκοπό έναν (έστω απλοϊκό) κοινωνικό σχολιασμό δεν συνεπάγεται αυτόματα και μια απελπισμένη κίνηση αταλαντοσύνης.αλλά το ακριβώς αντίθετο. Μια τέτοια περίπτωση για παράδειγμα είναι η μίνι σειρά μόλις τεσσάρων ωριαίων επεισοδίων που ανέβηκε πρόσφατα στο Netflix και σε αντίθεση με το συντριπτικά μεγαλύτερο «κοινωνικοπολιτικό» περιεχόμενο της εν λόγω πλατφόρμας (που πασχίζει να καταγραφεί ως προοδευτική) αποτελεί πράγματι ένα μικρό διαμάντι.
Πρόκειται για το «Εφηβεία», μια βρετανική δημιουργία, η πλοκή της οποίας εκκινεί από την δολοφονία ενός 13χρονου κοριτσιού και την άμεση σύλληψη και κατηγορία ενός συνομίληκου συμμαθητή της ως αυτουργό της φρικτής πράξης. Και με αφετηρία αυτό το σκηνικό, το «Εφηβεία» γίνεται ένας μεγάλος καμβάς σχολιασμού όχι μόνο της ηλικιακής εποχής αλλά και του ίδιου του φαινομένου της… εφηβείας, των δυναμικών που αυτή παράγει και του λεπτού σκοινιού στο οποίο ισορροπούν εν αγνοία τους τα παιδιά που την βιώνουν.
Τα τέσσερα επεισόδια της «Εφηβείας» επιχειρούν να εξερευνήσουν και από μια διαφορετική πτυχή της πραγματικότητας που στήνεται λόγω της δολοφονίας που καθορίζει όλη τη σειρά. Από την σχολική καθημερινότητα και τους κρατικούς μηχανισμούς (της αστυνομίας κατά βάση) που καλούνται να διαχειριστούν το ζήτημα μέχρι τις ταυτότητες που αλληλοεμπλέκονται κοινωνικά (ένας μπαμπάς είναι ταυτόχρονα και εργαζόμενος, ένας γιος είναι ταυτόχρονα και φίλος, και οι δυο τους είναι άντρες και αυτό είναι εκτός από βιολογικός και κοινωνικός προσδιορισμός…) και τα πεδία από τα οποία μπορεί κανείς να παρατηρήσει το ίδιο γεγονός (οικογένεια, κράτος, δάσκαλοι…).
Κάθε επεισόδιο είναι ένα μεγάλο μονόπλανο, δεν υπάρχει ούτε ένα κόψιμο ανάμεσα στο πρώτο και το τελευταίο δευτερόλεπτό του και αυτό πέρα από μια τεχνική επίδειξη λειτουργεί με έναν παράδοξο τρόπο στο να νιώθεις πιο κοντά σου τα τεκταινόμενα και ταυτόχρονα να αποστασιοποιείσαι από αυτά. Για την ακρίβεια, να αποστασιοποιείσαι απο το επίκεντρο των γεγονότων και να παρατηρείς τις λεπτομέρειες του πεδίου στο οποίο αυτά εξελίσσονται διαπιστώνοντας πως εν τέλει είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά – σαν μπρεχτικό θέατρο αλλά… με διαρκή μετατόπιση της κάμερας.
Το «Εφηβεία» είναι εν τέλει μια δημιουργία που μπλέκει τα είδη (από αστυνομικό σε κοινωνικό και εκεί σε δραματικό) όπως στην πραγματικότητα αλληλοεμπλέκονται τα φαινόμενα και μάλλον, η καλύτερη σειρά του 2025 μέχρι στιγμής…