Όταν είσαι τόσο ταλαντούχος που στα τέλη των 70s που γυρνάς low budget ταινίες τρόμου όλοι σε αντιλαμβάνονται ως το αντίπαλο δέος του Τζον Κάρπεντερ και μετά τα χρόνια περνάνε και το σινεμά σου κάνει στροφή προς το «αλλόκοτο» και άπαντες σε αντιλαμβάνονται ως το αντίπαλο δέος του Ντέιβιντ Λιντς και μιας και μοιράζεστε το ίδιο όνομα σας αποκαλούν «ψυχάκιες Ντέιβιντ», τότε αναμφίβολα το «άγγιγμα» σου είναι προορισμένο να σημαδέψει το σινεμά.
O λόγος φυσικά για τον Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ που κάπου στα μέσα των 00s έφαγε μια «πετριά» και αφού είχε εξερευνήσει το body horror πρώτα με όρους σκληρού τρόμου και στη συνέχεια με όρους weird διάθεσης, άρχισαν να τον απασχολούν οι βασικές θεματικές των gangster movies και προφανώς, η στροφή αυτή έγινε με τους δικούς του όρους: όχι ακολουθώντας δηλαδή τους βασικούς κανόνες του είδους αλλά προσαρμόζοντάς το στους δικούς του κανόνες.
Με τον Βίγκο Μόρτενσεν που μόλις είχε μείνει στην ιστορία ως ο Άραγκορν από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και τις παλιοσειρές Εντ Χάρις και Γουίλιαμ Χαρτ να τον συνεπικουρούν, το 2005 ο Κρόνεμπεργκ μας παρουσίασε το χαμηλόφωνο, υπόγεια «αρρωστημένο» και βαριά μυστηριώδες «Τέλος της Βίας», βασισμένο σε ένα ιδιαίτερως βίαιο graphic novel.
Μια ταινία που έμελλε να περάσει κάτω από τα ραντάρ των περισσότερων θεατών, ακόμα και των πιο φανατικών οπαδών του Κρόνεμπεργκ που μάλλον τους ξένισε η αλλαγή προσανατολισμού του, αλλά (όπως άλλωστε και το εξίσου αριστουργηματικό «αδερφάκι» του, «Επικίνδυνες Υποσχέσεις» και πάλι με τον Μόρτσενσεν που ακολούθησε τρία χρόνια μετά) δίχως υπερβολή πρόκειται μάλλον για μια από τις 4-5 καλύτερες του ιδιόρυθμου auteur.
Στο «Τέλος της βίας», ο Μόρτενσεν υποδύεται τον Τομ, έναν φιλήσυχος οικογενειάρχης που διατηρεί ένα μικρό καφέ σε μια ασήμαντη κωμόπολη των ΗΠΑ. Ένα βράδυ, δυο γκάνγκστερ μπαίνουν στο μαγαζί του αποπειρώνται όχι μόνο να το ληστέψουν αλλά και να σκοτώσουν όλο το προσωπικό και τους πελάτες. Με μια σχεδόν αφύσικη ευκολία, ο Τομ θα μετατραπεί σε… Τζον Γουίκ, θα τους εξοντώσει και θα γίνει ήρωας στην τοπική κοινωνία. Όμως τις επόμενες μέρες, μια ακόμα ομάδα γκάνγκστερ θα φτάσει στην πόλη. Και αυτοί ισχυρίζονται πως ο Τομ δεν είναι αυτός που λέει αλλά ένας επικίνδυνος εγκληματία, με τον οποίο έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς…
Αληθινός στοχασμός πάνω στην έννοια της βίας και μια αλληγορία για το βίαιο υπόβαθρο του αμερικάνικου ονείρου που κρύβεται επιμελλώς κάτω από τα καλοτακτοποιημένα, μικροαστικά χαμόγελα των «κυνηγών» του, το έπος του Κρόνεμπεργκ είναι από τις ταινίες που οι λάτρεις του crime drama επιβάλλεται να δου έχοντας ωστόσο πάντα στο μυαλό τους πως… κάτι τέτοιο δεν έχουν ξαναδεί. Αληθινή μαγκιά του Netflix που το ανέβασε…