Τι σκέφτεται κανείς όταν ακούει τον χαρακτηρισμό «γκάνγκστερ»; Ή όταν ακούει την έννοια «μαφία»; Δεν χρειάζεται μεγάλη συζήτηση: οι ορισμοί αυτοί έχουν διαμορφωθεί στο κεφάλι μας μέσω του δυτικού, mainstream σινεμά. Ο Κόπολα, ο Σκορτσέζε, ο Ντε Νίρο, ο Πατσίνο, ο Γκαντολφίνι, η Νέα Υόρκη, το Μπρονξ: τα κομμάτια του παζλ αναφορικά με το τι σημαίνει «γκανγκστερικό είδος» είναι πάνω-κάτω δεδομένα στα μυαλά μας.
Όμως υπάρχει και ένα άλλο γκανγκστερικό σύμπαν, πολύ λιγότερο διαδεδομένο από αυτό. Είναι βαρύ για την δυτική κουλτούρα και διακατέχεται από αρχές και αξίες τόσο βαθιές και συνάμα τόσο τρομακτικές που δεν μπορούν να χωρέσουν στον τρόπο σκέψης της από εδώ μεριάς του κόσμου. Ο εμβληματικός Ιάπωνας σκηνοθέτης Τακέσι Κιτάνο κατάφερε να αποτυπώσει με εξαιρετικό τρόπο τις διεργασίες της αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχει μεγάλο κινηματογραφικό έλλειμα έξω από αυτόν: η Γιαγκούζα δεν έχει αποτυπωθεί όπως της αξίζει.
Αυτό το κενό ήρθε και το κάλυψε και με το παραπάνω η σειρά του HBO Max, «Tokyo Vice» με τον Μάικλ Μαν να κάθεται στην καρέκλα του δημιουργού (είτε ως σκηνοθέτης είτε ως παραγωγός των επεισοδίων της). Μια σειρά δυο σεζόν και 18 επεισοδίων που αποτελεί μια κατάβαση στο οργανωμένο έγκλημα του ιαπωνικού υπόκοσμου και του τρόπου που η θρυλική Γιαγκούζα απλώνει τα πλοκάμια της σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής της κοινωνίας της Ιαπωνίας.
«Δεν θα υπήρχε Ιαπωνία χωρίς την Γιαγκούζα», λέει κάποια στιγμή ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Γιαγκούζα στον ντετέκτιβ που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να την κυνηγά και ο τελευταίος μάλλον συμφωνεί μαζί του ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι δυο τους βρίσκονται σε θέσεις αντιπαράθεσης: κλασική υφή προσέγγισης από τον Μάικλ Μαν, που έρχεται και «δένει» αρμονικά με τη θεματολογία του «Tokyo Vice».
Η σειρά βαζίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζέικ Άντελστεϊν «Tokyo Vice: An American Reporter on the Police Beat in Japan», ενός Αμερικάνου ρεπόρτερ που έζησε για χρόνια στην Ιαπωνία και κατέγραφε τις κινήσεις της Γιαγκούζα για λογαριασμό μιας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας. Το μεγαλύτερο κομμάτι της αφήγησης της σειράς προκύπτει από τη δική του οπτική γωνία, από τη δική του «δυτική» -αν και εξόχως προσαρμοσμένη στα δεδομένα- ματιά στα πράγματα.
Έπειτα από δυο σεζόν, το HBO αποφάσισε τη μη συνέχιση της σειράς απογοητεύοντας όσους κατάφεραν να την ξεχωρίσουν μέσα στον πληθωρισμό των μέτριων σίριαλ που επελαύνουν από πλατφόρμα σε πλατφόρμα. Το φινάλε ωστόσο «κλείνει» οριστικά την ιστορία που ξετυλίγεται από το πρώτο επεισόδιο και οι δυο σεζόν της «στέκονται» κανονικά παρά το «κόψιμο» της. Στην τελική, άλλα επιχειρήματα για την αξία της (πέρα από το δεδομένο κύρος του μεγάλου Μάικλ Μαν που βρίσκεται πίσω από τις κάμερες) πλην της υπογραφής του HBO δεν υπάρχει: βλέπεις HBO, ξέρεις ότι είναι εγγύηση…