Στο λέγαμε και τις προάλλες που γράφαμε για το Ένα Ολόγραμμα για τον Βασιλιά – επίσης διαθέσιμο μέσω Ertflix. Ο Τομ Χανκς έχει αυτό το αδιόρατο κάτι των πραγματικά σπουδαίων, το σπάνιο χάρισμα να μετατρέπει κάθε ταινία σε ενδιαφέρουσα απλά και μόνο με τη συμμετοχή του σε αυτή. Κάτι που συμβαίνει σε υπερθετικό βαθμό με το A Beautiful Day in the Neighborhood (Ένας Υπέροχος Γείτονας), βασισμένο σε αληθινή ιστορία παρεμπιπτόντως.
Και να σκεφτείς, δεν είναι καν αυτός ο βασικός πρωταγωνιστής. Το focus πάει στον Μάθιου Ρις, ο οποίος υποδύεται έναν δημοσιογράφο (Λόιντ Βόγκελ) που δεν ξέρει (πώς) να αγαπάει τον εαυτό του – ψυχικό τραύμα που του έχει προκαλέσει η κακή σχέση με τον πατέρα του. Όλα θα αλλάξουν όμως όταν η αρχισυντάκτρια του περιοδικού που εργάζεται, θα του ζητήσει να σκιαγραφήσει το προφίλ του αγαπημένου παρουσιαστή παιδικών εκπομπών, Φρεντ Ρότζερς – να ο ρόλος του Τομ Χανκς και ναι, του ταιριάζει γάντι, θαρρείς και δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί έξω κατάλληλος για τη συγκεκριμένη δουλειά.
Δίνει ρεσιτάλ, νέτα σκέτα. Βγάζοντας στο ακέραιο όλο αυτό το ασυνήθιστο κράμα ηρεμίας, σοφίας, πραότητας και πνευματικότητας που χαρακτήριζε τον άνθρωπο που υποδύεται. Το να πήγαινε όμως όλη η ταινία πάνω σε μια αλλόκοτη, κάπως εξωγήινη ενδεχομένως, φιγούρα ίσως να μην πήγαινε και τόσο καλά στην πράξη. Σε δεύτερο πλάνο πάντως, συμπληρωματικά δηλαδή, λειτουργεί φανταστικά.
Έχουμε απολαύσει πολλές εξαιρετικές ερμηνείες από τον Τομ Χανκς, αυτή ανήκει στάνταρ στις καλύτερες και δικαίως του χάρισε την 6η του υποψηφιότητα για Όσκαρ, πρώτη για β’ ρόλου. Θα μιλήσει στην καρδιά σου, ίσως και να σε συγκινήσει αν σε βρει σε κάπως πιο ευάλωτη φάση. Στην ουσία είναι η αποθέωση της καλοσύνης, του American Dream σε φάση «ήρωας της διπλανής πόρτας». Πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό; Χολιγουντιανό; Αποκρύπτει πράγματα για να δημιουργήσει ένα «ατσαλάκωτο» προφίλ; Μπορεί αλλά… δεν μας νοιάζει. Σαν πέσουν οι τίτλοι τέλους θα νιώθεις (αισθητά) καλύτερα σε σύγκριση με τη στιγμή που πάτησες αρχικά το play στο Ertflix. Κάπως πιο αισιόδοξος γι’ αυτό το ανηφόρι που το λέμε ζωή. Κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα, έτσι δεν είναι;
Ο Λόιντ Βόγκελ ήταν ένας άνθρωπος που, όπως ο ίδιος το θέτει κάποια στιγμή στην ταινία, ένιωθε διαλυμένος. Αδυνατώντας να συμφιλιωθεί με τον πατέρα του και την εγκατάλειψη που είχε βιώσει, δεν μπορούσε και να βιώσει πλήρως τη μετάβαση του ίδιου σε αυτό το ρόλο, την πατρότητα δηλαδή. Η δουλειά του ήταν ένα μέσο να διώχνει την πίεση, αλλά κυρίως την χρησιμοποιούσε για να βγάζει τα απωθημένα του, τα κείμενά του ήταν συχνά σκληρά, με δηλητηριώδη σχόλια. Ακόμα και αυτά που είχαν βραβευτεί.
Το να κάνει θέμα για τον Ρότζερς ήταν εντελώς έξω από τη ζώνη ασφαλείας του και κάτι που υποτιμούσε αρχικά ως αποστολή. Η πορεία των πραγμάτων θα δείξει πως στην πραγματικότητα, μεγαλύτερη ευλογία δεν θα μπορούσε να του τύχει. Ο μειλίχιος και γεμάτος ενσυναίσθηση παρουσιαστής θα καταφέρει με τον δικό του, τόσο ξεχωριστό, τρόπο να ξεκλειδώσει τα πραγματικά συναισθήματα του δημοσιογράφου, να ξυπνήσει το παιδί μέσα του υπό μια έννοια, και να του προσφέρει τελικά τη λύτρωση. Μέσα από την κατανόηση, το διάλογο προκύπτει και ο κατευνασμός του θυμού, η συγχώρεση.
Η έξυπνη σκηνοθεσία της Μάριελ Χέλερ, που ενώνει τηλεοπτικό με real life με μαεστρία, καθώς και το σωστό τέμπο στην αφήγηση και στις «γωνίες» συντείνουν τα μέγιστα ώστε το Ένας Υπέροχος Γείτονας να γίνει μια ταινία που σου φωνάζει «δες με». Αλλά το ξαναλέμε, πάνω και πρώτα από όλα είναι Τομ Χανκς. Αυτός κάνει τη διαφορά, αυτός κάνει το καλό, καλύτερο. Κατ’ εικόνα του ανθρώπου που υποδύεται εν προκειμένω. Αν δεν υπήρχε κος Ρότζερς, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.