Για πολλούς δεν γεννάται καν debate. Αυτή είναι η κορυφαία αμερικανική κωμωδία του 21ου αιώνα, αυτή όρισε και επηρέασε το είδος όσο καμία άλλη και τίποτα δεν συγκρίνεται με το μεγαλείο της, τους χαρακτήρες, τις ατάκες και τις καταστάσεις της. Το Anchorman: The Legend of Ron Burgundy, 20 και πλέον χρόνια μετά την πρώτη προβολή του (το 2004) έχει ανέλθει το ίδιο πια σε status legendary, ένας καλτ μύθος. Κάτι που, για λίγο ακόμη καθώς κατεβαίνει προσεχώς, μπορείς να διαπιστώσεις μέσω Netflix.
Ακόμα και να μην είσαι φαν του Γουίλ Φέρελ, που όσο να το πεις δεν είναι για όλους, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στην κωμική του φλέβα. Στην προκειμένη περίπτωση, με το άλλοτε alter ego του, Άνταμ ΜακΚέι στη σκηνοθεσία, δημιούργησαν ένα all time classic. Είναι η ταινία που έκανε σταρ τον 57χρονο σήμερα Αμερικανό ηθοποιό. Και δικαίως. Κάθε του στιγμή ως Ρον Μπέργκουντι είναι μεγαλειώδης. ‘Έχοντας δίπλα του μια dream team ηθοποιών, που όλοι μαζί βρίσκουν το ζητούμενο κάθε εργασιακής συνθήκης, τη χημεία. Δεν είναι intellectual το Anchorman. Καθόλου. Αλλά αυτός ο εναγκαλισμός που κάνει στο παράλογο και στο σουρεάλ σε κάνουν να δακρύζεις από τα γέλια, να μην μπορείς να του αντισταθείς. Η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη. Στις ΗΠΑ είναι τεράστια η fan base της ταινίας, θεωρείται μέρος της ποπ κουλτούρας.
Τοποθετημένο χρονικά στα 70’s, το Anchorman είναι κατά βάση η ιστορία ενός παρουσιαστή δελτίου ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού του Σαν Ντιέγκο. Είναι ο Ρον Μπέργκουντι και είναι ο απόλυτος σταρ, ο διαμορφωτής της κοινής γνώμης. Παρότι ως άνθρωπος είναι πιο επιφανειακός και «στούρνος»… πεθαίνεις. Σεξιστής, μισογύνης, κάφρος και άλλα τέτοια διόλου ωραία και καλά. Το ίδιο ισχύει και με το τιμ που τον πλαισιώνει. Ο αθλητικός συντάκτης Τσαμπ (Ντέιβιντ Κέσνερ), ο weather man Μπρικ (Στιβ Καρέλ) και ο ρεπόρτερ Μπράιαν (Πολ Ρουντ) – αν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε. Και να ξανά το κλου: Δεν είναι one man show το Anchorman, δεν είναι δηλαδή όλο Φέρελ. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη δύναμή του.
Ο Ρον Μπέργκουντι λοιπόν ζει στον δικό του, υπέροχο (;) κόσμο μέχρι που εμφανίζεται η πανέμορφη και πανέξυπνη Βερόνικα (Κριστίνα Άπλγκεϊτ). Προσλαμβάνεται για να τον πλαισιώσει, καθώς το κανάλι θέλει να περάσει ως εικόνα ένα πιο ανοιχτόμυαλο προφίλ – είναι η εποχή που ανθίζει το φεμινιστικό κίνημα. Καταπώς κατάλαβες αυτή είναι η αρχή για να γίνουν τα πράγματα όσο πιο «παλαβά» θα μπορούσαν.
Να, για παράδειγμα, δες αυτή τη σκηνή που ο (ρεπόρτερ) Μπράιαν ανοίγει την ντουλάπα με τις κολόνιες του, για να διαλέξει μια σπέσιαλ, που είναι σίγουρος πως αρκεί για να «ρίξει» την Βερονίκα. Απορείς πώς κατάφεραν και την γύρισαν τελικά χωρίς να πέσουν κάτω από τα γέλια:
Στην ουσία, το Anchorman είναι ανόθευτος, γνήσιος χαβαλές. Οι αμέτρητοι φαν ξέρουν απ’ έξω όλες τις ατάκες, αντλούν μια άγρια ικανοποίηση από το να βλέπουν και να ξαναβλέπουν τις ίδιες σκηνές. Είναι επίσης από αυτές τις ταινίες που γίνονται καλύτερες κάθε φορά που τις βλέπεις. Λες και θες λίγο έξτρα χρόνο για να «χωνέψεις» το χιούμορ του. Είναι τόσες πολλές οι στιγμές που περνιέται η γραμμή του αναμενόμενου «τι επιτρέπεται» ώστε γρήγορα χάνεις τις όποιες άμυνες σου και αφήνεσαι στο σύμπαν της, την ιδιαιτερότητά της.
Το 2013 και μετά από λαϊκή απαίτηση ετών βγήκε και σίκουελ, επίσης διαθέσιμο στο Netflix αυτή τη στιγμή, αλλά τίποτα δεν μπορεί να φτάσει το μεγαλείο του original, τη φρεσκάδα και την απίστευτη πλάκα που αυτό εκπέμπει. Σου αρέσει από την πρώτη φορά που το βλέπεις. Από τη δεύτερη και μετά όμως είναι που αρχίζεις και να το αγαπάς. Σε κάθε περίπτωση, στο Netflix θα βρίσκεται ως και τις 3/5. Δεν θα σου πούμε να μην το αργήσεις. Θα έπρεπε ήδη να… τρέχεις!