Όταν το Crime Drama γίνεται σωστά, όταν οι δημιουργοί του καταφέρνουν να δουν πέρα από μανιχαϊστικά δίπολα τύπου «καλή αστυνομία – κακοί εγκληματίες», όταν το κοινωνικό περιβάλλον της αστυνομικής ιστορίας που ξεδιπλώνεται δεν βρίσκεται απλά εκεί ως φόντο αλλά αντίθετα «μπουκάρει» μέσα στην πλοκή και την καθορίζει αποκτώντας συμπρωταγωνιστικό ρόλο, τότε τα «διαμάντια» που προκύπτουν από το εν λόγω είδος είναι ανυπέρβλητα και εθιστικά.
Μεγαλύτερο και πειστικότερο επιχείρημα περί αυτού δεν θα μπορούσε να υπάρξει προφανώς από την ίδια την ύπαρξη του «Wire», της σειράς – φαινόμενο που καθόρισε την τηλεόραση όσο ελάχιστες σειρές κατάφεραν. Και αν το να ακολουθήσει κανείς τον δρόμο της αποδείχθηκε τόσο δύσκολο που ελάχιστοι το επιδίωξαν, η αλήθεια είναι πως όσοι το κατάφεραν -αν και δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τις συγκρίσεις- αποδείχθηκαν αληθινά αριστουργήματα.
Μάλλον όχι τυχαία, οι βασικότερες επιρροές του «Wire» προήλθαν από τη Βρετανία. Καταρχήν με το «Top Boy» και στη συνέχεια με το ιρλανδικό «Blue Lights», τη σειρά που πρόκειται να εκθειαστεί σε αυτό το κείμενο, και η οποία δυστυχώς δεν ειναι διαθέσιμη σε καμία πλατφόρμα που μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση το ελληνικό κοινό. Το «Blue Lights» έχει ήδη ολοκληρώσει τις δυο πρώτες σεζόν του και αναμένουμε με τεράστια αγωνία και τις δυο επόμενες, που αναμένεται να είναι και οι τελευταίες.
«Σύμπαν» της σειράς είναι ένα τοπικό αστυνομικό τμήμα μιας γειτονιάς του Μπέλφαστ όπου -όπως εύκολα μπορεί να μαντέψει κανείς- κάνουν κουμάντο τοπικές συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών. Βασικοί χαρακτήρες της σειράς είναι οι αστυνομικοί που απαρτίζουν το τμήμα και που σε αντίθεση με τις κλισέ ιστορίες του είδους δεν αποτελούν κάτι σαν σούπερ μπάτσους-υπερήρωες που πηδάνε πάνω από κτίρια και αρέσκονται σε αγωνιώδης καταδιώξεις αλλά αντίθετα, είναι αληθινοί, συνηθισμένοι άνθρωποι που απλά κάνουν τις βάρδιε-περιπολίες τους στους δρόμους του Μπέλφαστ.
Αντίστοιχα, οι «κακοί» εδώ -αν και ελάχιστα γκρίζοι- δεν είναι τίποτα εξωπραγματικοί villains αλλά χαρακτηριστικά μέλη της τοπικής κοινωνίας που βλέπουν ως επικερδή μικρομπίζνα το πουσάρισμα πρέζας: όλα είναι γειωμένα εδώ και απόλυτα «ανθρώπινα» και αυτός είναι ο λόγος που καλό είναι να δώσεις στη σειρά την ευκαιρία να σε βάλει στο κλίμα της για ένα με δυο επεισόδια καθώς αν περιμένεις μπαμ, μπουμ και πιστολίδια από το πρώτο επεισόδιο δεν πρόκειται να τα πάρεις.
Στην πραγματικότητα, το μεγάλο προτέρημα του «Blue Lights» είναι η διακριτική πλην ξεκάθαρη «κατάβαση» που επιχειρεί στο ιστορικό παρελθόν της Βόρειας Ιρλανδίας και του αποτυπώματος που αυτό έχει αφήσει στο σήμερα: η σειρά μας παρουσιάζει μια κοινωνία που προσπαθεί αλλά αδυνατεί να αφήσει πίσω της την εποχή των λεγόμενων «Ταραχών», ενός χαμηλής έντασης εμφυλίου πολέμου δηλαδή ανάμεσα στον ΙΡΑ και την κυβέρνηση.
Αντίστοιχο είναι και το ιστορικό αποτύπωμα ενός της αστυνομίας, που βιώνει μια μεταβατική περίοδο ανάμεσα στις σκοτεινές εποχές των κρυφών πληροφοριών και των συνομωτικών μεθόδων και τον «εκδημοκρατισμό» του σήμερα. Μια μεταβατική περίοδος που έχει καθυστερήσει να ολοκληρωθεί μιας και δεν είναι τόσο εύκολο, μιας και το οργανωμένο έγκλημα του σήμερα και η πολιτική τρομοκρατία του χθες δεν μπορούν να αποσυνδεθούν ακριβώς…
Είπαμε, πρόκειται για το (βορειο)ιρλανδικό Wire. Ποιο επιχείρημα θα μπορούσε να είναι καλύτερο;