Η συνταγή της επιτυχίας; Από πολλές απόψεις, ναι. Το Nonnas έφτασε το νο1 του Netflix ακριβώς επειδή φτιάχτηκε με όλα εκείνα τα συστατικά που αρέσουν κατά κανόνα στο κοινό. Η γοητεία της απλότητας, η αξία της ειλικρίνειας και η δύναμη της μνήμης. Αυτές τις ολίγον τι ή και περισσότερο «αμερικανιές» (ιταλοαμερικανιές, εν προκειμένω) μάθαμε να τις αγαπάμε. Γιατί, σε τελική ανάλυση, μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα. Κι αυτό δεν είναι δα μικρό πράγμα…
Δεν βλέπεις κάτι που δεν περιμένεις ότι θα δεις. Βασικά συμβαίνει αυτό ακριβώς που περιμένεις να δεις. Ξέρεις εξ αρχής πώς θα πάνε τα πράγματα, ξέρεις και πάνω κάτω πώς θα γίνουν, μέσα δηλαδή από ποιες ανατροπές. Είναι σαν εκείνες τις ταινίες που άλλοτε, στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 βγαίνανε… γραμμή παραγωγής από τα στούντιο. Όμως δεν σε πειράζει. Διόλου. Γιατί το συναίσθημα νικάει, κυριαρχεί.
Έχε υπόψη σου πριν πατήσεις το κλικ για το Nonnas στο Netflix ότι μας μεταφέρει επί της οθόνης μια αληθινή ιστορία. Αυτή του Αμερικανού ιταλικής καταγωγής Τζο Σκαραβέλα, τον οποίο υποδύεται ο Βινς Βον. Στην πρώτη σκηνή τον συναντάμε ως μικρό παιδί, να πηγαίνει στο αρτοποιείο – ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για να αγοράσει τις νοστιμιές που του έχουν ζητήσει από το σπίτι για το κυριακάτικο τραπέζι. Με το καλημέρα συνεπώς, έχουμε το κεντρικό περίγραμμα: Αυτή η ταινία κινείται γύρω από το φαγητό. Για μία από τις μεγαλύτερες δηλαδή απολαύσεις μας, πέρα από ανάγκη.
Μόλις γυρίζει στο σπίτι, πάει στην κουζίνα, όπου μαγειρεύουν η γιαγιά του και η μητέρα του. Η στιγμή φωνάζει από μακριά οικογενειακή ευτυχία. Αισθάνεσαι την αγάπη, τις μυρωδιές. Την ευτυχία. Κι έρχεται, στην αμέσως επόμενη σκηνή, το απόλυτο κοντράστ. Συναντάμε τον Τζο, μεσήλικα πια, με άδειο, απλανές βλέμμα, στην κηδεία της μητέρας του. Η αγάπη δεν πέθανε, όχι και η ευτυχία…
Είναι τυχερός πάντως που έχει καλούς φίλους, που στέκονται δίπλα του στη δύσκολη στιγμή. Ο κολλητός του, Μπρούνο με τη σύζυγό του, θα τον πιέσουν να κινητοποιηθεί για να ξεπεράσει το πένθος, να προχωρήσει. Λέγε λέγε, τον πείθουν. Μόνο που αυτό που αποφασίζει αυτός να κάνει, τους πιάνει εξ απίνης: Αγοράζει ένα χώρο στο «ταπεινό» Στέιτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης με σκοπό να τον μετατρέψει σε ιταλικό εστιατόριο, στο οποίο θα μαγειρεύουν αποκλειστικά Νonnas, δηλαδή γιαγιάδες! Και αρχίζει τη στελέχωση του team του, με μερικές από τις cool μορφές που έχουμε δει εσχάτως on screen, η (τρίτη) ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός!
Πόσες και πόσες φορές έχουμε διαβάσει πως αυτό το μαγαζί σερβίρει «γιαγιαδίσιο φαγητό», ε εδώ γίνεται κυριολεξία. Σε αυτό το εγχείρημα, ο Τζο θα συναντήσει αναμενόμενα ένα κάρο δυσκολίες. Θα τις ξεπεράσει όλες, θα βρει ξανά έτσι την οικογένεια, αυτό δηλαδή που τόσο λαχταρούσε. Δεν σου λέμε κάνα spoiler, είπαμε, δεν είναι αυτή η ουσία, αυτό το ξέρεις εκ των προτέρων. Το Enoteca Maria, όπως ονόμασε το μαγαζί προς τιμήν της μητέρας του, πέτυχε το στόχο του.
Σε τελική ανάλυση, στο Netflix μας περιμένει μια ταινία για τις δεύτερες ευκαιρίες, για το πώς πρέπει να παλεύουμε – κόντρα στις αναπόφευκτες δυσκολίες – να κυνηγάμε τα όνειρά μας. Για το ότι και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν δικαίωμα στη χαρά, στο πάθος. Αλλά και για το πόσο μας σημαδεύουν οι πιο αγαπημένοι μας άνθρωποι, αυτά επίσης που βιώνεις με τα μάτια της παιδικής ηλικίας σου. Εντυπώνονται μέσα σου, γίνονται κομμάτι της ψυχής και του εαυτού του. Και μέσα σε όλα, (είναι) το φαγητό. «Στο τραπέζι μένουμε πάντα νέοι…», καταπώς λέει κάποια στιγμή η γιαγιά του Τζο.
Ναι, το Nonnas είναι μία comfort επιλογή, για να περάσεις ωραία, να συγκινηθείς επίσης αν είσαι σε κάπως πιο ευάλωτη φάση. Μην το δεις μόνο άμα… πεινάς! Γιατί με τόσο ωραία ιταλικά φαγητά, από το πρώτο πλάνο κιόλας, δεν θα μπορείς να συνεχίσεις το viewing. Η αγάπη περνάει από το στομάχι…