Άπαξ και είσαι μεγαλωμένος στα 90s, έμαθες εκείνη την εποχή τον κινηματογράφο, γαλουχήθηκες κινηματογραφικά εκείνη την εποχή, τότε ξέρεις. Ξέρεις τι σημαίνει 90s σινεμά, μπορείς να το αναγνωρίσεις μόνο και μόνο από τους τίτλους αρχής, με το που πέφτει το λογότυπο της εταιρείας παραγωγής για την ακρίβεια. Και είτε πρόκειται για all time classic δημιουργίες από εκείνη την δεκαετία είτε πρόκειται για ταινίες που έκαναν επιτυχία τότε αλλά δεν έμειναν ανεξίτηλες στον χρόνο, κάθε φορά που τις βλέπεις στο σήμερα εκτιμάς την αισθητική, την αφήγηση, την κουλτούρα του τότε.
Τι και αν η εποχή διακατέχεται από μια αθωότητα που τείνει να συνορεύει με την αφέλεια, κάτι που καταλαβαίνεις φορώντας τα σημερινά «γυαλιά» σου; Αυτό είναι στην πραγματικότητα η μαγεία εκείνης της εποχής. Και φυσικά, τα σενάρια. Τα στρωτά, σφιχτά, καλοδουλεμένα σενάρια, τα σενάρια που δεν καμουφλάρονταν από αφηγηματικά κόλπα για να φανούν πιο εξειδικευμένα και να κρύψουν τις ατέλειές τους, αλλά έστεκαν μπροστά σου περήφανα με φανερές τις όποιες αδυναμίες τους και σαν θεατής τις ξεπερνούσες συνειδητά και όχι μέσα από σκηνοθετικές παραπλανήσεις.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Έτυχε εδώ και δύο εβδομάδες το Netflix να ανεβάσει μια ταινία που για όσους μεγαλώσαμε στα 90s αποτέλεσε χαρακτηριστικό δείγμα εκείνης της εποχής και παρά το γεγονός ότι στην πλατφόρμα έπαιζαν ένα σωρό καινούρια πράγματα δεν αντισταθήκαμε να την ξαναδούμε παρά το γεγονός ότι κάποτε, τότε που ακόμα βλέπαμε ταινίες στα τηλεοπτικά κανάλια υπομένοντας τις διαφημίσεις, την είχαμε λιώσει. Ο λόγος για το «Φόβος Ενστίκτου».
Με τον Ρίτσαρντ Γκιρ, απόλυτο σταρ εκείνης της περιόδου, στον πρωταγωνιστικό ρόλο και έναν εντυπωσιακό πιτσιρικά, άγνωστο τότε στα ευρύτερα κοινά με το όνομα Έντουαρντ Νόρτον, στον δεύτερο ρόλο, το «Φόβος Ενστίκτου» αποτελεί ένα από τα καλύτερα δικαστικά θρίλερ που έχουν προκύψει ποτέ και παρά τη λιττή του και καθόλου μεγαλόστομη αφήγηση, μια ωδή στο σινεμά του Χίτσκοκ και του σασπένς που μόνο εκείνος ήξερε να φτιάχνει.
Η πλοκή της ταινίας ξεκινάει όταν ένας νεαρός άνδρας, ο Άαρον (Έντουαρντ Νόρτον), κατηγορείται για τη φρικτή δολοφονία του Αρχιεπισκόπου του Σικάγο. Ο διάσημος και διεφθαρμένος δικηγόρος της πόλης Μάρτιν Βέιλ (Ρίτσαρντ Γκιρ) αναλαμβάνει την υπεράσπισή του χωρίς χρέωση, μόνο και μόνο για προσωπική προβολή. Ο Άαρον ήταν ένα άστεγο παιδί που έμενε στον δρόμο πριν τον περιμαζέψει ο Αρχιεπίσκοπος που σήμερα φαίνεται πως δολοφονήθηκε από τα χέρια του. Είναι ντροπαλός και μιλάει τραυλίζοντας.
Ο Βέιλ είναι πεπεισμένος ότι ο Άαρον είναι αθώος βλέποντας στο πρόσωπό του ένα αθώο και άκακο παιδί, αλλά μετά την ανακάλυψη ενός βίντεο που δείχνει ότι ο Άαρον μπορεί να είχε σοβαρούς λόγους να θέλει τον Αρχιεπίσκοπο νεκρό, αρχίζει να αμφισβητεί το αρχικό του συμπέρασμα. Όλα αλλάζουν εντελώς μέσα του, όταν ο Άαρον, σε μια φαινομενικά ανεξήγητη αλλαγή συμπειριφοράς, επιτίθεται στην ψυχολόγο που τον εξετάζει. Έτσι, αποκαλύπτεται πως μια άλλη προσωπικότητα, ο Ρόι, «κατοικεί» στο σώμα του – είναι μια διπλή προσωπικότητα. Με τη δίκη να έχει ήδη ξεκινήσει, ο Βέιλ δεν μπορεί να αλλάξει την ομολογία του Άαρον και έτσι πρέπει να βρει έναν τρόπο να παρουσιάσει την κατάσταση του πελάτη του. Ο Άαρον όμως του επιφυλάσσει και μια ακόμη έκπληξη…
Δείτε το και δεν θα χάσετε. Ή τέλος πάντων ξαναδείτε για να θυμηθείτε τι ωραία εποχή υπήρξαν τα 90s. Όπως και να έχει, η ταινία βλέπεται με κομμένη την ανάσα…