Κακά τα ψέμματα, το Netflix είναι μια πλατφόρμα που σε βάζει στην ψυχολογία να μην παίρνεις και ιδιαιτέρως σοβαρά αυτό που βλέπεις. Όχι γιατί αποτελείται από κακές ταινίες ή σειρές, κάθε άλλο, μα επειδή το προφίλ του δεν είναι αυτό ενός Cinobo ή ενός HBO Max, εκεί που ξέρεις ότι δεν θα παρακολουθήσεις απλά καλά αλλά και… βαθιά πράγματα. Όμως, καμιά φορά, αυτή η βεβαιότητα διαψεύδευται. Και μάλιστα, χωρίς καν να το καταλάβεις.
Μια τέτοια ταινία, που είναι είναι κομμένη και ραμμένη για να προκαλεί τέτοια αντιφατικά συναισθήματα είναι το «Truman Show» που φιγουράρει στο Netflix αυτόν τον καιρό: ξεκινάς να το παρακολουθείς και νιώθεις πως βλέπεις μια feelgood ιστορία. Το ξέρεις, το νιώθεις, κάτι δεν πάει καλά στον φαινομενικά ιδανικό κόσμο του τυπά που αποτελεί τον πρωταγωνιστή αλλά δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Εν τέλει καταλήγεις να μην ξέρεις τι είναι αυτό που σε έχει πιάσει: μανία καταδίωξης ή υπαρξιακή κρίση;
Ο Τζιμ Κάρεϊ, σε μια από τις πιο σοβαρές (αλλά και σοβαρά καλές) ερμηνείες του, υποδύεται εδώ τον Τρούμαν. Έναν τύπο που ζει σε μια γραφική αμερικάνικη πόλη, έχει μια σύζυγο που μιλά σαν να διαφημίζει προϊόντα και φίλους που εμφανίζονται όποτε πρέπει λες και… πρόκειται για σενάριο και όχι για αληθινή ζωή. Μέχρι εδώ όλα καλά (που λέει ο λόγος). Μόνο που —spoiler που ξέρεις ήδη— όλα είναι ψεύτικα. Η ζωή του είναι reality, το σπίτι του είναι στούντιο και ο ίδιος είναι το μοναδικό άτομο που δεν το ξέρει.
Το Truman Show υπήρξε μια ταινία αντικειμενικά πολύ μπροστά από την εποχή της όταν κυκλοφόρησε εκεί στα τέλη των 90s. Πριν τα ριάλιτι κατακλύσουν τις ζωές μας, πριν η καθημερινότητά μας αρχίσει να μοιάζει αδιανόητη χωρίς social media, προτού ο κόσμος εθιστεί στο να ζει μέσα στο ίντερνετ. Η ταινία είπε πρώιμα κάτι που τώρα το έχουμε δεχτεί ως κανονικότητα: τη ζωή σου την μοιράζεσαι με όσους (ευτυχώς, στην πραγματικότητα επιλέγεις να) την βλέπουν.
Όμως η μαγεία του «Truman Show» βρίσκεται αλλού: η ιστορία του δεν είναι αριστουργηματική μόνο επειδή το σενάριό του είναι αριστουργηματικό ούτε επειδή διέπεται από ένα φιλοσοφικό μήνυμα περί ύπαρξης και νοήματος της ζωής που σε κάνει με τη λήξη της θέασής της να θες συζητήσεις για ώρες. Η μαγεία βρίσκεται στο ότι όλα αυτά εμπεριέχονται σε μια ταινία γεμάτη καρδιά και συναίσθημα, αληθινά αυθεντικό, κινηματογραφική. Και είναι αυτό το συναίσθημα που συγκροτεί τον Τρούμαν όχι απλά ως πρωταγωνιστή αλλά ως υπαρξιστικό ήρωα, ως έναν άνθρωπο που έχει τα κότσια όχι απλά να φτάσει μέχρι το τέλος του κόσμου του (ή τέλος πάντων, το τέλος του κόσμου του) για να νιώσει ελεύθερος αλλά κυρίως, έχει τα κότσια όχι μόνο να κατάλαβει πως ό,τι ζει είναι μια αλλά και να το παραδεχτεί. Και τελικά να δράσει κόντρα σε αυτό που το παράλογο περιβάλλον του -και το οποίο ακριβώς ως τέτοιο προσπαθεί να τον πείσει ότι είναι απόλυτα λογικό- του κραυγάζει πως πρέπει να κάνει: να κάτσει στα αυγά του δηλαδή.
Αν δεν το ‘χεις δει, δες το. Αν το ‘χεις δει, ξαναδές το. Μόνο προσοχή έτσι όπως στέκεσαι μπροστά στην οθόνη του Netflix: αν νιώσεις πως κάποιος σε παρακολουθεί μην το αμελήσεις ντε και καλά. Ποτέ δεν ξέρεις…