Αν είδες πρόσφατα το Gladiator 2 και ένιωσες μια βαθιά απογοήτευση, μια γνήσια απορία («τι το ‘θέλανε το σίκουελ κοντά 25 χρόνια μετά και αλήθεια, ποιος φωστήρας σκέφτηκε να κάνει ενυδρείο με καρχαρίες και θέατρο ναυμαχίας την αρένα;»), μην το αφήσεις να σε καταβάλλει, να σε χαλάσει. Κάνε ό,τι δεν έκανε ο Ρίντλεϊ Σκοτ: Προστάτεψε την κληρονομιά. Ρίξε στον κάλαθο των αχρήστων της μνήμης σου αυτό το σίκουελ. Μπες Netflix, πάτα Gladiator σκέτο στην αναζήτηση, και άσε τον εαυτό σου να πλημμυρίσει από κινηματογραφική ευτυχία, παρακολουθώντας (ξανά) μια κορυφαία, σε όλα της, ταινία.
Τα 5 Όσκαρ (μεταξύ αυτών Καλύτερης Ταινίας και Α’ ανδρικού για τον Ράσελ Κρόου) και το 8,5 στο IMDb – δεν έχει ταινία πιο πάνω σε βαθμολογία το Netflix αυτή τη στιγμή – μεταφέρουν απολύτως ορθά και καθαρά την εικόνα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα του επικού σινεμά, μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή όπως τις αγαπάμε.
Μα απλώς κοίτα πώς ξεκινάει, πόσο καλύτερο να γίνει;
Ναι, μιλάμε για μια εντυπωσιακότατη σκηνή, που σου σηκώνει την τρίχα. ΟΚ, από εκεί και μόνο φαίνεται πως αυτό που σε περιμένει στη συνέχεια (θα) έχει μπόλικες ιστορικές ανακρίβειες. Δεν υπήρχαν τότε ακόμα λυκόσκυλα όπως αυτά που συντροφεύουν τον στρατηγό Μάξιμο, οι καταπέλτες και οι βαλλίστρες δεν χρησιμοποιούνταν σε μάχες σε δάση αλλά σε πολιορκίες, τα φλεγόμενα βέλη δεν είχαν ακόμα υιοθετηθεί ως πολεμική πρακτική. Όμως, μην κάνουμε ένα δομικό λάθος: Τον (original) Μονομάχο δεν το βλέπουμε για να μάθουμε ιστορία – αν και έχει πολλά αληθινά στοιχεία, είναι μυθοπλασία, τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Τον (original) Μονομάχο τον βλέπουμε για να πορωθούμε. Να μεταφερθούμε νοερά σε μια αλλοτινή, ηρωική όσο και σκληρή εποχή, να γίνουμε κοινωνοί μιας ιστορίας που συμπυκνώνει πολλά από τα καλά και τα κακά του είδους μας και γεννά συναίσθημα, σε διάφορες μορφές.
Η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι σταθμός στην ιστορία του επικού σινεμά. Όποιος θέλει να μάθει τι πραγματικά συνέβαινε εκείνη την εποχή, μπορεί να διαβάσει. Θα βρει πολλά ντοκουμέντα, ιστορικά. Εδώ, ξαναλέμε, μιλάμε για κινηματογράφο. Κι όλα είναι στο όπως πρέπει. Καλή ώρα οι ερμηνείες. Ο Ράσελ Κρόου είναι εξαιρετικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ομοίως ο Χοακίν Φίνιξ ως Κόμοδος – αδικήθηκε τα μέγιστα που δεν βραβεύτηκε με το Όσκαρ β’ ανδρικού. Μια ιστορία εκδίκησης, μια ιστορία γεμάτη αίμα, ιδρώτα και άμμο. Το τέλειο υπερθέαμα για τον θεατή, ευρηματικό και μεγαλειώδες. Και είναι πραγματικά τόσο εύκολο να το (ξανά)δεις. Ένα κλικ στο Netflix και είσαι μέσα. Ξέχνα το part 2, με τους Πολ Μεσκάλ, Ντένζελ Ουάσινγκτον και Πέδρο Πασκάλ. Δεν πρέπει τίποτα να «λερώνει» ταινίες που έγραψαν ιστορία όπως ο αυθεντικός, ο ένας και μοναδικός Μονομάχος.
