Λοιπόν, αυτό που κατά βάση θέλουμε να σου προτείνουμε είναι να ντυθείς όπως νιώθεις εσύ πιο όμορφα, να βάλεις τις κολόνιες σου, να πάρεις την (όποια) παρέα σου και να βγεις έξω. Ζέστανε ο καιρός για τα καλά, το θερινό σινεμαδάκι δεν συστήνεται απλά, επιβάλλεται. Και το 28 Years Later (28 Χρόνια Μετά), η συνέχεια δηλαδή του post apocalyptic σύμπαντος που τόσο, μα τόσο, αγαπήσαμε με τα πρότερα 2 μέρη, είναι ιδανικό για την περίσταση. Μην πας όμως έτσι χύμα. Κάνε πρώτα λίγο προετοιμασία, λίγο “previously on 28” δηλαδή. Το Netflix έχει φροντίσει γι’ αυτό, για εμάς…
Στην Νο1 streaming πλατφόρμα παγκοσμίως μας περιμένει το part 2. Το 28 Εβδομάδες Μετά (28 Weeks Later), τουτέστιν. Το βλέπει αρκετός κόσμος ήδη, το συναντάμε στην 5άδα των πιο δημοφιλών ταινιών του Netflix τη στιγμή που μιλάμε. Αν μας ρωτάς, θα έπρεπε να είναι πιο ψηλά. Γιατί έχει όλα τα καλά που επιζητάμε εμείς, οι ορκισμένοι φαν των ζόμπι.
Ιστορική αναδρομή: Το 2002, ο Ντάνι Μπόιλ όρισε για πάντα ένα «πριν» και ένα «μετά» για το είδος μέσα από μια εξαιρετική (σκηνοθετική) δουλειά. Καταπάτησε κλισέ, πήγε την όλη υπόθεση παραπέρα, ανανέωσε και καινοτόμησε. Υπό μια έννοια… ανέστησε τα ζόμπι. Μα πού είχε ακουστεί να τρέχουν αυτά; Και μάλιστα σε ταχύτητες Γιουσέιν Μπολτ (ένας αναχρονισμός που κρίναμε απαραίτητο για να ενταθεί η δύναμη της παρομοίωσης, την κατανόησή σας). Το ότι ήταν αργά, έδινε μια επίφαση ελπίδας. Εδώ όμως οι «κανόνες» άλλαξαν, ραγδαία. Έγιναν και έξυπνα τα διαολεμένα. Εφευρετικά, πιο μανιασμένα από ποτέ.
Ακριβώς λόγω (και) της έντασης του σοκ και του αιφνιδιασμού, η πρώτη ταινία (28 Μέρες Μετά), θα είναι πάντα το απόλυτο σημείο αναφοράς στο franchise. Ο ακόμα τότε σχετικά άγνωστος Κίλιαν Μέρφι, να περπατάει μόνος, στους δρόμους του ερημωμένου Λονδίνου, αυτή είναι μια σκηνή που σε στοιχειώνει για πάντα, που (θα) σε ακολουθεί για καιρό. Γενικώς όλα όσα βλέπαμε, ο τρόπος, η («βιντεοκλιπάδικη» συχνά) αφήγηση, τα επίπεδα τρόμου και ορμής – όλα ήταν στο μάξιμουμ.
Δεν θα μπορούσε να μην υπάρξει συνέχεια. Ήρθε 5 χρόνια μετά την πρώτη (το 2007 δηλαδή) και είναι αυτή που βρίσκουμε τώρα στο Netflix. Δεν είναι εν προκειμένω ο Ντάνι Μπόιλ στη σκηνοθεσία. Περιορίστηκε σε ρόλο παραγωγού, supervisor αν προτιμάς, παραχωρώντας τη θέση του στον Χουάν Κάρλος Φρεσναντίγιο. Όλα όσα ξέραμε πάντως, παραμένουν εκεί. Και μόνο από την εναρκτήρια σκηνή, καταλαβαίνεις πως θα δεις (ξανά) κάτι που θα συνταράξει το «είναι» σου. Μα απλώς δες το «έμπα», με την εμπνευσμένη επιλογή μουσικής να εκτοξεύει το τελικό αποτέλεσμα:
Κατά τα άλλα, πρέπει να το παραδεχτούμε, το part 2 δεν φτάνει το original – πώς θα μπορούσε άλλωστε; Η πρωτοτυπία, οι συμβολισμοί, τα φιλοσοφικά – υπαρξιακά ερωτήματα δεν θα μπορούσαν να είναι ξανά στα ίδια επίπεδα. Όμως αποκλείεται να βαρεθείς, είναι δεδομένο πως θα μείνεις καρφωμένος επί της οθόνης, μες στην αγωνία και στον ασφυκτικό σαματά του «δεν υπάρχει καμία ελπίδα». Είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία για τους «ζομπολάγνους». Οι νεκροζώντανοι αυτοί δεν έγιναν τυχαία κάτι το εντελώς αναγνωρίσιμο και ξεχωριστό για το είδος. Βάζουμε Netflix πρώτα και μετά πάμε σινεμά (που, σημειωτέον, σηματοδοτεί και την επιστροφή του Ντάνι Μπόιλ στο franchise), για να το ευχαριστηθούμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό. “28” loading…
28 Εβδομάδες Μετά (Netflix): Δες το τρέιλερ: