H Ιστορία του σινεμά είναι γεμάτη από… ιστορίες σαν αυτής της ταινίας. Από ταινίες δηλαδή που, ενώ δεν έλαβαν την αναγνώριση που τους άρμοζε την εποχή της κυκλοφορίας τους, καταφέρνουν να επιβιώνουν στο χρόνο και να επιστρέφουν για να βρουν το κοινό τους με νέους όρους. Είναι αυτές οι σκοτεινές, καλοφτιαγμένες ιστορίες που καταφέρνουν να συνδυάσουν το σασπένς με την ουσία και τον ψυχολογικό στοχασμό. Όταν μάλιστα, η ιστορία τους εμπλέκει κατά συρροή δολοφόνους, ψυχολογικά τραύματα και άλλα τέτοια… όμορφα, τότε το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο καθηλωτικό.
Μία από τις πιο υποτιμημένες αλλά ιδιαίτερα στιβαρές ταινίες της δεκαετίας του ’90 σε αυτό το είδος υπήρξε Copycat του 1995, ένα ψυχολογικό θρίλερ που αν και στάθηκε αξιοπρεπώς δίπλα σε πολυδιαφημισμένες παραγωγές όπως το «Seven» ή η «Σιωπή των Αμνών» δεν απέφυγε να υποτιμηθεί εξαιτίας της (μάλλον άδικης) σύγκρισης μαζί τους. Με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Σιγκούρνεϊ Γουίβερ στον ρόλο μιας διάσημης εγκληματολόγου, η οποία έχει κλειστεί στο σπίτι της μετά από μια τραυματική επίθεση και την (τόσο με τόσο 90s…) Χόλι Χάντερ ως σκληρή αλλά ευαίσθητη ντετέκτιβ, το «Copycat» μας βυθίζει σε έναν κόσμο όπου ο τρόμος δεν κρύβεται μόνο στα εγκλήματα, αλλά (κατά βάση) μέσα στο μυαλό των ίδιων των ηρώων.
Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από έναν μυστηριώδη δολοφόνο που μιμείται γνωστούς κατά συρροή εγκληματίες της ιστορίας, αναπαράγοντας τα εγκλήματά τους με ανατριχιαστική ακρίβεια. Το σεναριακό εύρημα της «αντιγραφής» εγκλημάτων αποτελεί στην πραγματικότητα και όλη την πρωτοτυπία του εγχειρήματος: οι γνώστες των αστυνομικών θρίλερ ξέρουν πως στο κυνήγι ενός κατά συρροή δολοφόνου βασίζεται στο μοτίβο του. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν δεν υπάρχει τέτοιο;
Και αν σε επίπεδο πλοκής είναι η έλλειψη ισχυρής «ταυτότητας» του δολοφόνου που αποτελεί το κέντρο της ταινίας, το ψυχολογικό και συναισθηματικό της κέντρο εστιάζεται στη σχέση των δύο γυναικείων χαρακτήρων, τόσο διαφορετικών αλλά και τόσο συμπληρωματικών μεταξύ τους, που προσδίδει βάθος και συναισθηματικό εύρος στην αφήγηση.
Στην πραγματικότητα, το «Copycat» είναι ένα διαμαντάκι διότι όπως και κάθε θρίλερ με serial killer που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και αυτό, δεν είναι απλώς ένα… θρίλερ για έναν serial killer. Είναι μια ταινία που αγγίζει τον φόβο, την τραυματική μνήμη, την εμμονή και την ανάγκη για λύτρωση. Και σήμερα, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη του προβολή, παραμένει ανατριχιαστικά επίκαιρο και εξαιρετικά απολαυστικό.
Αν δεν το έχεις δει, αν σου έχει πέρασε απαρατήρητο από τη λίστα σου, τώρα είναι η ευκαιρία: το Copycat είναι πλέον διαθέσιμο στο Netflix και σε περιμένει να το ανακαλύψεις – ή τέλος πάντων να το ξαναδείς με νέο βλέμμα…