Υπάρχουν ορισμένες έννοιες που πάνε μαζί σαν από φυσικού τους. Το καλοκαίρι με τη θάλασσα για παράδειγμα ή η μπύρα με τα πατατάκια και το γήπεδο με τα συνθήματα. Για κάποιους, ένα άλλο αυτονόητο ζευγάρωμα είναι αυτό ανάμεσα στο θερινό σινεμά και τις ισπανικές ταινίες: σπανίως ο ισπανικός κινηματογράφος είναι μια χαμένη υπόθεση όταν προβάλλεται στα θερινά σινεμά της πόλης. Μια βόλτα σε ένα από αυτά για μια ταινία που παίζεται αυτές τις μέρες θα κάνει και τον πιο άπιστο να πειστεί για αυτό.
Ο λόγος για την ταινία «Το 47», ο τίτλος της οποίας αναφέρεται στο αστικό λεωφορείο της Βαρκελώνης με το αντίστοιχο όνομα και εξιστορεί την αληθινή ιστορία του πάλαι ποτέ εμβληματικού οδηγού του και ενός μοναχικού του αγώνα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 που κατέληξε όχι μόνο σε μια μεγάλη δικαίωση αλλά και στην συνολική επαναδιαμόρφωση όλης της Βαρκελώνης. Με προφανείς τις επιρροές από το σινεμά του Κεν Λόουτς, το «Το 47» είναι μια ταινία που -αν έχεις λίγη καρδούλα μέσα σου- θα σε οδηγήσει να φύγεις από την αίθουσα με τη λήξη της με δάκρυα στα μάτια.
Η Ισπανία υπήρξε μια χώρα με μεγάλες εσωτερικές διακρίσεις για περίπου 40 χρόνια, όσο δηλαδή διήρκησε η στρατιωτική δικτατορία του Φράνκο. Στα ορεινά περίχωρα της Βαρκελώνης, πολλοί εκδιωκώμενοι πληθυσμοί από την ισπανική επαρχία την δεκαετία του ’50 επιχειρούσαν να στήσουν μικρές κοινότητες παραγκουπόλεων υπό το κυνήγι του ισπανικού στρατού. Τα χρόνια πέρασαν, η Ισπανία επανήλθε στη δημοκρατία αλλά οι συγκεκριμένες κοινότητες παρέμειναν αποκλεισμένες, χωρίς επαργή ηλεκτρισμό, χωρίς νερό, αναγκασμένες να κατεβαίνουν και να ανεβαίνουν χιλιόμετρα προς και από το βουνό που ζούσαν στριμωγμένες λόγω της εργασίας τους που βρισκόταν στο κέντρο της καταλανικής πρωτεύουσας. Ένας από αυτούς ήταν Μανόλο…
Ο Μανόλο, ο οδηγός λεωφορείου της φτωχογειτονιάς Τόρε Μπάρο δεν παρουσιάζεται εδώ ούτε ως ακτιβιστής, ούτε ως στρατευμένος επαναστάτης (αν και ο διωγμός της οικογένειάς του από την περιοχή της επί Φράνκο μας κλείνει το μάτι για το παρελθόν της) αλλά ως ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος που τελικά, διεκδικώντας απλά το συμφέρον του ίδιου και των ομοίων του, καταλήγει μια αληθινή επαναστατική φιγούρα.
Χωρίς σεναριακές υπερβολές και bigger than life φιγούρες, η ταινία «πατάει φρένο» (το πιάσατε, ε;) απέναντι στον εντυπωσιασμό και «επιταχύνει» προς την αλήθεια μιας εποχής που θυμίζει επικίνδυνα τη δική μας. Μιας εποχή που αν δεν έχεις μέσο (ή… Μέσο), μένεις εκτός. Κυριολεκτικά.
Το «47» δεν σου κουνάει το δάχτυλο. Σου κλείνει το μάτι. Σου λέει ότι οι γειτονιές χτίζονται με αλληλεγγύη, όχι με ρουσφέτια. Ότι η αλλαγή δεν έρχεται με hashtags, αλλά με επιμονή και κοινό όραμα. Και ότι ένα λεωφορείο αν είναι η συντροφικότητα που το οδηγεί μπορεί να πάει τόσο μακριά που και ο πιο αισιόδοξος επιβάτης του δεν θα τολμούσε να προβλέψει. Αν έχεις κουραστεί από κινηματογραφικά πυροτεχνήματα και θες κάτι που να μιλάει για σένα, σε σένα, τότε το «47» είναι η… στάση (οκ, τελευταία τέτοια αναφορά, μην βαράτε…) που δεν πρέπει να προσπεράσεις.