Ήταν κάτι σαν το σκαμπρόζικο κινηματογραφικό παιχνίδι του, ένας εναλλακτικός τρόπος να αφήνει την υπογραφή του στα έργα του. Ο Αλέκος Σακελλάριος αγαπούσε ιδιαίτερα να κάνει μικρά και αιφνιδιαστικά περάσματα από ταινίες του, τα περίφημα κάμεο, και μερικά εξ αυτών έγραψαν ιστορία στο ελληνικό σινεμά.
«Η Νύφη Το’Σκασε», «Η Κόμησσα της Κέρκυρας», «Η Ρένα είναι Οφσάιντ», «Ζητείται Επειγόντως Γαμπρός», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται». Ο μεγάλος μας σκηνοθέτης έκανε το… κομμάτι του σε αρκετές από τις πιο γνωστές ταινίες του. Αλλά το πιθανότατα πιο πετυχημένο του κάμεό, το πραγματοποίησε στο «Η Θεία μου η Χίπισσα».
Τρομάζεις να τον γνωρίσεις. Βασικά αν δεν ξέρεις, δεν παίρνεις με την καμία χαμπάρι ότι είναι όντως αυτός! Όταν με ένα τσιγάρο στο χέρι και φορώντας περούκα, γυαλί ηλίου και την ανάλογη αμφίεση, μεταμορφώθηκε σε γαλλόφωνο χίπη. “Je comprends rien” («Δεν καταλαβαίνω τίποτα») ακούγεται να λέει στη Ρένα Βλαχοπουλου, όταν εκείνη τον πλησιάζει για να ζητήσει πληροφορίες για την χίπισσα κόρη της (Νόρα Βαλσάμη), την οποία και αναζητάει στα Μάταλα, όπου έχει πάει μαζί με τον σύντροφό της (Βασίλης Τσιβιλίκας). Με πειραγμένη τη φωνή ο Αλέκος Σακελλάριος σημειωτέον, ώστε να ακούγεται σαν ομοφυλόφιλος – ΟΚ, αυτό με τα σημερινά δεδομένα είναι ως και επιλήψιμο, αλλά τότε ήταν μάλλον φυσιολογικό, άλλοι καιροί άλλα ήθη.
Στην αμέσως προηγούμενη σκηνή, ήταν η Νίκη Λινάρδου, τότε μάλιστα σύζυγος του Αλέκου Σακελλάριου, που είχε υποδυθεί τον χίπη και όπως λέει χαρακτηριστικά η Ρένα Βλαχοπούλου όταν την ρωτάει ο Ανδρέας Μπάρκουλης«τι είπε η κοπελίτσα;»: «Ποια κοπελίτσα, αυτή είναι ο καπετάν Δράκουλας!». Κι αυτό προβληματικό εν έτει 2025, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι που έγινε το 1970. Αντλώντας έμπνευση από το κίνημα των χίπηδων, σοκαριστικό και εν πολλοίς ακατανόητο για μια συντηρητική και κλειστή κοινωνία, όπως ήταν τότε η ελληνική.
Το «Η Θεία μου η Χίπισσα», μέσα από το κωμικό στοιχείο, αυτό ακριβώς προσπαθεί να προσεγγίσει ως φαινόμενο, να το εξηγήσει. Είναι δηλαδή ένα ντοκουμέντο μιας ολόκληρης εποχής. Μας παρουσιάζει, για παράδειγμα, αληθινά πλάνα από το χίπικο χωριό που είχαν τότε φτιάξει τα λεγόμενα «παιδιά των λουλουδιών» στα Μάταλα. Η σκηνή με το κάμεο του Σακελλάριου είναι η μοναδική που γυρίστηκε όντως εκεί. Οι άλλες σκηνές που θεωρητικά διαδραματίζονται στο εν λόγω χωριό της Κρήτης, γυρίστηκαν στην Αττική και πιο συγκεκριμένα στη Βουλιαγμένη. Όχι με… αυθεντικούς χίπις προφανώς, αλλά με το μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου και πολλούς κομπάρσους να κάνουν τη δουλειά. Και όχι, αν αναρωτιέσαι, ο Αλέκος Σακελλάριος δεν έκανε άλλο κάμεο στην ταινία. Είχε κάνει ήδη ένα και… καλό!