Το να γράφαμε κάτι αρνητικό για το Eat Pray Love θα ‘ταν το μόνο εύκολο. Δεν θα κάναμε άλλωστε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έκανε η συντριπτική πλειονότητα των κριτικών όταν η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες, πίσω στο 2010. Πήγε το… θάψιμο γόνα. Εμείς όμως ερχόμαστε εν ειρήνη. Ή εν πάση περιπτώσει με διάθεση να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε. Τι του βρίσκει ο κόσμος και το έχει κάνει την πιο δημοφιλή ταινία των ημερών στο Ertflix;
Πρώτα πρώτα, συστάσεις: Έχουμε να κάνουμε με πρωτογενές υλικό που προέρχεται από την αυτοβιογραφία της Λιζ Γκίλμπερτ, για το τι έκανε το χρόνο μετά το διαζύγιο της, για το πώς αποφάσισε να βάλει σε παύση όλη την πρότερη ζωή της και να την δει εντελώς αλλιώς, κάνοντας μια νέα αρχή, από το μηδέν. Τι έκανε; Βασικά μας το λέει ευθύς εξαρχής ο τίτλος: Φαγητό, προσευχή και έρωτας (αρκετά κοντά στο μαμ, κακά και νάνι, θα λέγαμε, ενδεχομένως). Πώς επιμερίστηκε αυτό; Τέσσερις μήνες στην Ιταλία για μάσες, τέσσερις μήνες στην Ινδία για πνευματικού τύπου αναζητήσεις μέσα από τον Ινδουισμό και τέσσερις μήνες στο Μπαλί για ανθίσουν λουλούδια στην καρδιά της. Ναι, είναι όσο ανάλαφρο ακούγεται. Μπολιάζεται με αρκετή (αμπελό)φιλοσοφία και προχωράει χωρίς να σε πολυσκοτίζει, κρατάει ένα αξιοπρεπές τέμπο ενώ έχει και ωραία αισθητική – να τα λέμε αυτά. Με ένα… Ευτύχης Μπλέτσας ή μάλλον Τάσος Δούσης style, καθώς η κάμερα μας ταξιδεύει σε μέρη υπέροχα και θαυμαστά, Νέα Υόρκη, Ρώμη, Νάπολη, Νέο Δελχί, Μπαλί…
Το βασικό πάντως λόγο που η ταινία αυτή κάνει τέτοια θραύση στο Ertflix θα πρέπει να τον αναζητήσουμε αλλού. Και η απάντηση (δεν μπορεί παρά να) είναι μία: Καστ. Τζούλια Ρόμπερτς (στα καλύτερα της), Χαβιέρ Μπαρδέμ (αυτός είναι… μονίμως στα καλύτερα του), Τζέιμς Φράνκο, το χέρι πάει εύκολα στο play – και μόνο από περιέργεια δηλαδή, για να δεις τι σκάρωσε αυτό το παρεάκι.
Ναι. Το Eat Pray Love είναι ένα μελό κατά βάση, μπολιασμένο με μια κάποιου είδους πνευματικότητα και κυρίως ένα «θα ρίξω μία και θα το πάρω όλο από την αρχή, στάχτη θα ρίξω στα παλιά» – ή κάπως έτσι, δεν γράφουμε τραγούδι εδώ, αλλά (κάτι σαν) κριτική. Είναι μία μέτρια ταινία με καλούς ηθοποιούς. Αλλά τώρα που το καλοκαίρι πέρασε, το να δει κανείς κάτι που θα τον ξεγελάσει ότι θα μπορούσε επί παραδείγματι να πάρει sabbatical για ένα χρόνο και να γυρνάει τον κόσμο ψάχνοντας τον εαυτό του και τον προορισμό του, ε όσο να το πεις, είναι πιασάρικο. Προβλήματα πρώτου κόσμου, αλλά ΟΚ, ας μπει απαλά το φθινόπωρο. Θα λέγαμε. Ενδεχομένως.
