Τις τελευταίες μέρες είναι σαν να παρακολουθείς έναν άτυπο διαγωνισμό στην κινηματογραφική κοινότητα: Ποιος θα βρει να πει καλύτερα λόγια για το One Battle After Another (Μία Μάχη μετά την Άλλη), ποιος θα το αποθεώσει περισσότερο. Λέει πολλά τούτο: Στίβεν Σπίλμπεργκ και Μάρτιν Σκορσέζε είναι μεταξύ αυτών που υποκλίθηκαν. Από την άλλη, είναι έντονο ως φαινόμενο και ίσως σε πιάσει μια κάποια καχυποψία αν δεν έχεις εικόνα. Μήπως τα παραλένε, μα πόσο καλό είναι πια; Η απάντηση σου έρχεται μεμιάς μόλις το δεις. Τόσο και ακόμα περισσότερο. Είναι η ταινία της χρονιάς, το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τα προσεχή Όσκαρ – ας το θεωρήσουμε από τώρα δεδομένο πως θα φύγει από την τελετή με κάμποσα χρυσά αγαλματάκια.
Ξέραμε πολύ καλά τι εξαιρετικές δουλειές (μπορεί να) κάνει ο Πολ Τόμας Άντερσον. Θα Χυθεί Αίμα, Αόρατη Κλωστή, Boogie Nights ήταν τα πρότερα best of της συνεπούς 25χρονης σκηνοθετικής πορείας του στο σινεμά, που χαρακτηρίζεται από την ποιότητα, την υπομονή προς όφελος της δημιουργίας κόντρα σε μια εποχή υπερκαταναλωτισμού που φωνάζει συνεχώς «κι άλλο». Εδώ έχουμε πιθανότατα να κάνουμε με το σπουδαιότερο των έργων του.
Μαζί με την επιβεβαίωση ενός άτυπου κανόνα: Βλέπεις Λεονάρντο Ντι Κάπριο, είναι καλό. Ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της κινηματογραφικής βιομηχανίας έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά του με το μέγιστο δυνατό ISO ποιότητας. Έχοντας στο πλευρό του ηθοποιάρες όπως ο Σον Πεν (παίζοντας έναν από τους… καλύτερους κακούς του σινεμά των τελευταίων χρόνων), ο Μπενίτσιο ντελ Τόρο, η Τεγιάνα Τέιλορ και η ρούκι-αποκάλυψη Τσέις Ινφίνιτι (αν πάντως είχες δει το Presumed Innocent στο Apple TV, τότε ήξερες…), ο «Λίο» είναι σε μεγάλα ερμηνευτικά κέφια και αυτό… βγαίνει προς τα έξω.
Όλα αυτά ενώ παρακολουθούμε μια ιδιότυπη μαύρη κωμωδία, που παίζει με τα όρια και τους κανόνες, έχοντας πολλά στοιχεία από πολλά είδη. Σου λέει όλα αυτά που θέλει χωρίς να γίνεται «διδακτική» με την έννοια του «κάτσε να σου πω να τα μάθεις από μένα που τα ξέρω». Όχι. Η διαδικασία γίνεται εντελώς φυσικά. Είναι καυστικό, είναι πολιτικό, δεν κρύβει τίποτα από πράγματα που κάνουν φουλ επικίνδυνη την εποχή που ζούμε.
Το κεντρικό story έχει ως εξής και επίτηδες δεν λέμε πολλά επειδή πραγματικά όσα λιγότερα ξέρεις για την υπόθεση, τόσο περισσότερο θα απολαύσεις να ξεδιπλώνεται: Ο Μπομπ είναι ένα άλλοτε μέλος ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης που μεγαλώνει μόνος του την έφηβη κόρη του. Αλλά όσο κι αν τρέξεις δεν μπορείς να κρυφτείς από το παρελθόν. Η εμφάνιση του συνταγματάρχη Λότζο θα τον φέρει αντιμέτωπο με όλα όσα ήθελε να αφήσει πίσω του.
Ποιες είναι οι ενστάσεις; Πως η ταινία… άργησε να γυριστεί κοντά 30 χρόνια, όσα δηλαδή έχει πάνω κάτω που κυκλοφόρησε το βιβλίο Vineland απ’ όπου αντλεί την πρώτη της ύλη, καθώς η πραγματικότητα στις ΗΠΑ έχει ξεπεράσει τη φαντασία. Επίσης πολλοί λένε πως ενώ ο Πολ Τόμας Άντερσον είναι «άπαιχτος» στις σκηνές διαλόγου, στο κομμάτι «δράση», που παίζει έντονα στο One Battle After Another, δεν είναι το ίδιο δυνατός. Άλλοι στέκονται στο ότι το αφηγηματικό στιλ της ταινίας δύσκολα θα κάνει γκελ στο πιο νεανικό κοινό, που έχει συνηθίσει να βλέπει άλλα πράγματα και να γουστάρει.
Εμείς θα πούμε πως τα «ακούμε» όλα αυτά, ειδικά στην εποχή μας που μερικοί το έχουν σε κακό να συμφωνήσουν πως κάτι είναι σπουδαίο και ψάχνουν συνεχώς να βρουν τρόπους να το μειώσουν – θέλουν άραγε έτσι να ξεχωρίσουν; Ωστόσο νέτα σκέτα, εδώ μιλάμε για μεγαλειώδες σινεμά. Μια κορυφαία, επίκαιρη ταινία, που θα κάνεις χάρη στον εαυτό σου αν αυτό το φθινοπωρινό βράδυ κλείσεις εισιτήριο και χωθείς στη θαλπωρή της σκοτεινής αίθουσας για να αφήσεις τη μαγεία της μεγάλης οθόνης να κάνει τα υπόλοιπα. Σινεμά και σπιτάκι ή ποτάκι μετά για να «χωνέψεις» αυτό που είδες, να το συζητήσεις ιδανικά με τους δικούς σου ανθρώπους και να νιώσεις γεμάτος με αυτήν τη θαυμάσια επιρροή στο μέσα μας που θαρρείς μόνο η υψηλή τέχνη μπορεί να γεννήσει.
Σε θέλει συμμέτοχο το One Battle After Another, απαιτεί το 100% της προσοχής σου. Μην περιμένεις λοιπόν πότε θα βγει η ταινία σε κάποια streaming πλατφόρμα, και προς Θεού μην την κατεβάσεις. Όχι. Αν αγαπάς το σινεμά, πρέπει να σπεύσεις σε κάποια αίθουσα. Μάρτυς μας αυτή η φωτό που ανέβασε ο ίδιος ο Πολ Τόμας Άντερσον, δεν υπάρχει πιο ωραίο κάλεσμα:
