Όλοι για το Frankenstein μιλάνε αυτήν την εποχή, όλοι αυτό (μοιάζει να) βλέπουν. Εσύ, φίλε αναγνώστη, το είδες ήδη, σ’ άρεσε, καιρός να πας παρακάτω; Μήπως, πάλι, δεν θες να κάνουν ό,τι οι άλλοι (βασικά, περιμένεις να το δεις πιο μετά); ‘Η απλά αναζητάς κάτι διαφορετικό για το βράδυ σου; Εδώ είμαστε εμείς, για σένα. Πάντα με το Netflix συντροφιά. Για μια classic ταινία από τα 90’s. Η Ετυμηγορία, το μεταφράσαμε εδώ, A Time to Kill είναι ο original τίτλος.
Είναι η ταινία που έκανε διάσημο τον Μάθιου ΜακΚόναχι. Είδε αυτός την ευκαιρία όταν ο αρχικώς εκλεκτός Κέβιν Κόστνερ είπε «όχι» (επειδή πρακτικά ζητούσε να έχει το απόλυτο έλεγχο επί του ρόλου) και πήγε με περίσσιο θάρρος και αυτοπεποίθηση στον Τζόελ Σουμάχερ, ζητώντας του να παίξει αυτός τον νεαρό δικηγόρο Τζέικ Μπίγκρανς, τον πρωταγωνιστή δηλαδή. «Για δείξε μου τι μπορείς να κάνεις», του απάντησε ο μακαρίτης πια Αμερικανός σκηνοθέτης. Και ο ΜακΚόναχι του έδειξε. Ένας σταρ είχε μόλις γεννηθεί…
Γενικώς το καστ είναι ο ορισμός της dream team. Ο Σάμιουελ Τζάκσον δίνει ρεσιτάλ ως ο Αφροαμερικανός πατέρας που βρίσκεται αντιμέτωπος με τη θανατική ποινή επειδή σκότωσε τους (λευκούς) βιαστές της 10χρονης κόρης του, στο ρατσισικό Μισισίπι. Ο Κέβιν Σπέισι υποδύεται τον σκληρό και άτεγκτο εισαγγελέα που κάνει τα πάντα για να μην συμβεί αυτό. Η Σάντρα Μπούλοκ βάζει ψυχούλα καθώς παίζει τη βοηθό του ΜακΚόναχι. Έχουμε και Όλιβερ Πλατ, έχουμε και τη φαμίλια Σάδερλαντ (Ντόναλντ και Κίφερ), ε πραγματικά και ως εδώ να ‘χαμε γράψει μόνο, το κλικ σου έπρεπε να το έχει ήδη κερδίσει το Netflix.
Αν θες να… γνωριστούμε ακόμα καλύτερα πάντως με την ταινία, θα σου πούμε ότι αυτό που την κάνει συγκλονιστική είναι το κομμάτι των τελικών αγορεύσεων. Αλήθεια και συγκίνηση, σε γενναίες δόσεις. Μαζί μια αφορμή για φιλοσοφική-ηθική συζήτηση περί αυτοδικίας, περί του «παίρνω το νόμο στα χέρια μου», που ειδικά στους Αμερικανούς ήταν πάντα και κομμάτι της κουλτούρας τους. Και βεβαίως, περί ρατσισμού, αφού από εκεί πηγάζει όλη η ιστορία.
Σε περιμένει ταινιάρα στο Netflix, μην στο κουράζουμε άλλο. Έρχεται από το μακρινό πια 1996, αλλά κουβαλάει άφθαρτη την ουσία και την έντασή της, έχοντας μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο. Κρατάει 149 λεπτά, ούτε τα καταλαβαίνεις. Πλοκή και ερμηνείες είναι όλα στο «όπως ακριβώς πρέπει». ΟΚ, το φινάλε λίγο πολύ το περιμένεις, όμως το πώς φτάνουμε ως εκεί, το λες και μεγαλειώδες.