Στη σύγχρονη τηλεόραση, σπανίως τα πάντα πάνε καλά σε ένα σίριαλ. Άλλες φορές οι ερμηνείες, άλλες φορές η σκηνοθεσία, πιο συχνά η σεναριακή αδυναμία να εξελιχθεί αποτελεσματικά μια αρχικά πρωτότυπη ιδέα είναι οι κυριότεροι λόγοι που νιώθεις όλο και πιο συχνά πως μια σειρά αποτελεί μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Υπάρχουν όμως και ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις που όλα λειτουργούν ρολόι: σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες, όλα «δένουν» άψογα και μικρά τηλεοπτικά διαμαντάκια δημιουργούνται. Δεν είναι συχνό το φαινόμενο αλλά συμβαίνει.
Μια τέτοια περίπτωση είναι το νέο σίριαλ του Netflix με τους Μάθιου Ρις και Κλερ Ντέινς, «The Beast in Me». Μέσα σε μόλις οκτώ επεισόδια, αυτή η μίνι σειρά καταφέρνει να κάνει τον θεατή να εθιστεί τόσο πολύ μαζί της σε επίπεδα που δεν καταφέρνουν σειρές που αποτελούνται από ολόκληρες σεζόν. Κυριολεκτικά, τελειώνεις την θέασή της παρακολουθώντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο και δεν καταλαβαίνεις πότε ξέμεινες από επεισόδια.
Το στόρι πάει κάπως έτσι: Ένας δισεκατομμυριούχος κληρονόμος ακινήτων μετακομίζει σε μια γειτονιάς της Νέας Υόρκης, με τη δεύτερη σύζυγό του, υπό το βάρος των υποψιών εναντίον του αναφορικά με την εξαφάνισης της πρώτης συζύγου του. Γειτόνισσά του είναι μια συγγραφέας που η ζωή της είναι ιδιαιτέρως δύσκολη μετά το θάνατο του μικρού γιου της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Οι δυο τους δημιουργούν έναν περίεργο, αμφιλεγόμενο και αινιγματικό συσχετισμό, γεμάτο μυστήριο και κρυμμένα μυστικά, μια συναναστροφή που εντός ελλοχεύει ο κίνδυνος της σύγκρουσης σε κάθε λεπτό.
Βασικό συστατικό στοιχείο της σειράς δεν είναι άλλο από τη χημεία ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές και την υποκριτική ζωντάνια που εκπέμπουν. Μάθιου Ρις και Κλερ Ντέινς σηκώνουν εντελώς το στόρι και δομούν ένα δίδυμο που δίνει βαρύτητα στον ίδιο τον τίτλο.
Χωρίς να θέλουμε να κάνουμε κάποιο spoiler άλλωστε, το «The Beast in Me», από τον ίδιο τον τίτλο του, υπονοεί ότι ο καθένας, υπό την πίεση του πένθους και της μετατροπής του σε απεριόριστη οργή, είναι ικανός για φρικτές πράξεις. Οι δυο πρωταγωνιστές κάνουν εξαιρετική δουλειά, δίνοντας ζωή σε δύο απίστευτα τραυματισμένους ανθρώπους με πολύ διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης του τραύματός τους. Ωστόσο, η σειρά θα μπορούσε να είχε πάρει περισσότερα ρίσκα, θολώνοντας τα όρια μεταξύ καλού και κακού. Σε τελική ανάλυση, λίγοι από εμάς είμαστε πάντα καλοί ή πάντα κακοί.
Αλλά αυτό είναι μια απλή λεπτομέρεια. Ο Νοέμβρης κατά τα άλλα, ανήκει τηλεοπτικά σε αυτή τη σειρά.