Ένα από τα θετικά χαρακτηριστικά του Netflix είναι η ικανότητά του να ανακαλύπτει που αν και στην πραγματικότητα έχουν ήδη κάνει τον κύκλο τους αλλού, για το δικό του κοινό είναι.. «κανούρια». Κάπως έτσι, τοποθέτησε πρόσφατα στη «βιτρίνα» του μια σειρά που είχε πρωτοπαιχτεί πριν χρόνια σε άλλη πλατφόρμα, αλλά για το ίδιο το Netflix φαινόταν ολοκαίνουρια και έτοιμη προς κατανάλωση. Σε αυτό βοήθησε και το βαρύ όνομα που φιγουράρει στο εξώφυλλο του βιβλίου στο οποίο βασίζεται: Στίβεν Κινγκ. Και όταν βλέπεις Κινγκ η μισή δουλειά έχει γίνει. Ρίξε μετά και έναν πρωταγωνιστή με κύρος και βαρύτητα και το πράγμα μετατρέπεται αυτομάτως σε must-see.
Αν δεν έγινε ήδη πέρα για πέρα κατανοητό, ο λόγος φυσικά για «το Mr. Mercedes», τη σειρά που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κινγκ και ακολουθεί την παράξενη και επικίνδυνη σχέση ενός βετεράνου ντετέκτιβ με έναν νεαρό ψυχοπαθή δολοφόνο, ο οποίος ανοίγει την ιστορία με μια φρικτή επίθεση με αυτοκίνητο. Η σειρά αρχικά μοιάζει εξαρχής πολλά υποσχόμενη: νουάρ ατμόσφαιρα, γήινοι χαρακτήρες (πρόκειται άλλωστε για την πρώτο «ρεαλιστικό» crime του Κινγκ), ένταση που υποβόσκει. Και, βέβαια ένας Μπρένταν Γκλίσον στον ρόλο του πρωταγωνιστή ντετέκτιβ κουβαλάει πάνω του όλο το project σαν παλιός, αξιόπιστος άνθρωπος του νόμου που έχει δει λίγη σκοτεινιά παραπάνω από όσο θα ’πρεπε και αναγκαστικά την έχει πάρει μαζί του στις υποτίθεται ήσυχες μέρες της σύνταξής του.
Κι όμως, ενώ η υπόθεση έχει από μόνη της αρκετό ζουμί και η σκηνοθεσία σε αρκετά σημεία πατάει γκάζι με τόλμη που δεν περίμενες, η σειρά πέφτει στην ίδια παγίδα που συχνά πέφτουν οι τηλεοπτικές μεταφορές του Κινγκ: πλατειάζει. Πλατειάζει πολύ. Και πολλές φορές χωρίς σαφή λόγο. Οι σκηνές τραβούν περισσότερο απ’ όσο αντέχουν, οι σιωπές καταλήγουν να γίνονται σκηνοθετικό καπρίτσιο και διάλογοι που θα μπορούσαν να ειπωθούν σε 10 δευτερόλεπτα απλώνονται απελπιστικά. Όσοι έχουν διαβάσει Κινγκ ξέρουν πολύ καλά πως η υπερανάλυση των χαρακτήρων είναι σήμα κατατεθέν του και προφανώς «του βγαίνει» στα βιβλία, όπου η αυτή η τάση μπορεί να λειτουργήσει σαν λεπτομερής ανατομία της ανθρώπινης ψυχής. Στην οθόνη, όμως, η ίδια συνταγή δεν μεταφράζεται πάντα το ίδιο εύστοχα.
Στην περίπτωση του «Mr. Mercedes», αυτό το χαρακτηριστικό μετατρέπεται από στιλιστική επιλογή σε κουραστική φλυαρία. Υπάρχουν σημεία που νιώθεις πως όλο το επεισόδιο είναι μια αργόσυρτη εισαγωγή σε κάτι που τελικά δεν έρχεται ποτέ ή που έρχεται, αλλά αργεί τόσο ώστε έχεις ήδη ξεχάσει γιατί σε ενδιέφερε εξαρχής. Κι αν η ιστορία είχε τουλάχιστον κάτι αληθινά πρωτότυπο, ίσως το παραβλέπαμε. Αλλά όσο προχωράει η σειρά, τόσο περισσότερο έχεις την αίσθηση πως όλα αυτά κάπου τα έχεις ξαναδεί: τον καταθλιπτικό ντετέκτιβ, τον χαρισματικό αλλά διαταραγμένο κακό, τις παράπλευρες ιστορίες που προσπαθούν να γεμίσουν επεισόδια αντί να υπηρετήσουν την πλοκή.
Συνολικά, το «Mr. Mercedes» δεν είναι κακή σειρά. Έχει τις στιγμές της, έχει την ατμόσφαιρα, έχει και έναν πρωταγωνιστή που μπορεί να κάνει ενδιαφέρον και το πιο βαρετό storyboard. Αλλά όταν τελειώσει το binge, σου μένει περισσότερο η αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ καλύτερο. Και κυρίως, κάτι πιο σφιχτό. Τελικά θες να πατήσεις την επιλογή για το… επεισόδιο 1/σεζόν 2 αλλά… βαριέσαι. Κρίμα κύριε Κινγκ…