Δεν κάνει ποτέ θόρυβο, σε κανένα από τα 102 λεπτά της διάρκειάς της. Σου μιλάει με τον πιο απλό και ήρεμο τρόπο. Τότε, γιατί το εισπράττεις τόσο εκκωφαντικά; Γιατί νιώθεις να σε πλημμυρίζουν τα μύρια όσα συναισθήματα; Μα επειδή το Train Dreams του Netflix δεν είναι από τις ταινίες που καταναλώνεις ως θεατής, αμέτοχα. Σε κάνει κοινωνό της, σε διαποτίζει με την αλήθειά της και γεννά ταύτιση στο μέγιστο βαθμό.
Ένα κομψοτέχνημα. Ένα Οσκαρικό έργο – πάρει δεν πάρει κάποιο χρυσό αγαλματίδιο, είναι για απανωτές βραβεύσεις. Το σενάριο είναι βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα του Ντένις Τζόνσον και μας γυρίζει χρονικά πίσω στις αρχές του 20ού αιώνα στα δάση των Βορειοδυτικών ΗΠΑ «ταξιδεύοντας» ως και το 1968, στην πτήση του Apollo 8 γύρω από τη Σελήνη και σε ένα – συγκλονιστικό – φινάλε.
Ο Τζόελ Έρτζερτον υποδύεται εξαιρετικά έναν υλοτόμο (Ρόμπερτ Γκρέινιερ) που παλεύει νυχθημερόν για να ζήσει την οικογένεια του, τη σύζυγό του, Γκλάντις (Φελίσιτι Τζόουνς) και την μικρή τους κόρη, Κέιτ. Δεν έχει καμία κακία μέσα του. Μόνο αγάπη. Γι’ αυτό που κάνει, για τους δικούς του ανθρώπους. Μόνο που γρήγορα καταλαβαίνουμε πως αυτό ακριβώς είναι το χάντικαπ του όταν αποτελεί μέλος μιας πολύ σκληρής, αδυσώπητης συχνά, κοινότητας. Αλλά, για δες, στην πορεία αυτό κάπως «γλυκαίνει», χάνει τη ματαιότητά του. Επειδή βγαίνει μπροστά αυτή η δύναμη που έχουμε ως είδος να ξεπερνάμε την αδικία και την πίκρα. Έστω επώδυνα.
Ο κόσμος αλλάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς δίπλα του, οι εξελίξεις τον προσπερνούν και μένει πίσω του και αυτός προσπαθεί κάπως να την «παλέψει». Μπορεί κανείς εύκολα να κάνει την ταύτιση με αυτό που ζούμε σήμερα. Η τεχνολογία τρέχει με χίλια και όσοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν, μένουν πίσω. Είναι λογικό να υποθέσουμε πως ο σκηνοθέτης Κλιντ Μπέντλεϊ γεφυρώνει συνειδητά το τότε με το τώρα, ακριβώς για να μας δείξει πως πάντα (κάπως) έτσι ήταν. Ή προσαρμόζεσαι ή δείχνεις παρείσακτος, ξένος.
Το μόνο που ήθελε πραγματικά ο ήρωας της ιστορίας μας, είναι να είναι με την οικογένειά του. Να περνάει χρόνο μαζί τους, να τους ζει. Αλλά η δουλειά του στερεί πάντα χρόνο. Προσπαθεί λοιπόν να κάνει κάτι δικό του με τη φιλοδοξία να πατήσει πιο γερά στα πόδια του, να γίνει κύριος του χρόνου και του εαυτού του. Όμως ένας «μικρός» παίκτης δύσκολα παίζει στον κόσμο των «μεγάλων» αν δεν υιοθετεί τους τρόπους τους…
Στο Netflix μας περιμένει μια ταινία τόσο… μη Netflix. Το Train Dreams είναι μια εσωτερική αναζήτηση, ένα ταξίδι που ενώνει ποιητικότητα και γοητεία. Δεν υπάρχει «όνειρο» σε όλο αυτό, μην μας ξεγελάει ο τίτλος. Η αφήγηση επίσης, που επιλέγεται ως τεχνική παρουσίασης, μόνο προσθέτει σε αυτό το έργο, τίποτα δεν αφαιρεί.
Ένα πράγμα θα πούμε εμείς αντί για επίλογο: Πόσο κρίμα που αυτή η ταινία δεν παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Γιατί είναι σινεμά με όλη τη σημασία της λέξης. Ένα αριστούργημα, ας μην φοβόμαστε τις λέξεις. Και από σίδερο να ‘σαι, δεν μπορεί θα λυγίσεις…Ειδικά στα τελευταία συγκλονιστικά λεπτά.
Από την άλλη, είναι ευτύχημα που το πρόσθεσε το Netflix στον κατάλογό του. Γιατί έτσι η ταινία φτάνει σε κόσμο που αλλιώς δεν θα συναντιόταν ποτέ μαζί της. Μια ωδή στην απλότητα, στη ζωή ενός συνηθισμένου ανθρώπου, όπως είμαστε η συντριπτική πλειονότητα εκεί έξω. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κάνουμε πράγματα σπουδαία ή στερούμαστε αξίας. Και πως σε αυτό το πεπερασμένο διάστημα που περνάνε σε αυτόν τον κόσμο, που μόνο σαν μεγαλώσουμε κατανοούμε πόσο μικρό είναι, έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε αποτύπωμά μας. Με τον όποιο τρόπο μας.