Είμαστε, κατά κανόνα, πιο επιεικείς με όσα αγαπάμε. Το συναίσθημα μας θολώνει την κρίση. Και το Stranger Things είναι μια σειρά που οι περισσότεροι από εμάς βάλαμε για τα καλά στην καρδιά μας από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο επεισόδιο. Κοντά μια 10ετία από τότε, είμαστε άραγε στην ίδια τη συχνότητα; Θέλουμε να πούμε, αξίζει το hype για την 5η σεζόν που «σπασμένη» σε τρία κομμάτια, μόλις ξεκίνησε με διαθέσιμο αυτή τη στιγμή το part 1 στο Netflix;
Οι περισσότερες των αντιδράσεων είναι αποθεωτικές. Ειδικά για το 4ο και τελευταίο μέχρι στιγμής επεισόδιο, το οποίο και έχει 9.6 στο IMDb. Όμως είμαστε σίγουροι πως μιλάει 100% η λογική και όχι η καρδιά; Η δύναμη της νοσταλγίας; Με άλλα λόγια, ήταν απολύτως καλή ιδέα η 5η – και τελευταία ευτυχώς – σεζόν;
Επί προσωπικού, έχουμε μια σοβαρή επιφύλαξη. Η σειρά θα μπορούσε να είχε τελειώσει στον καταπληκτικό 4ο κύκλο, με 2-3 προσθήκες στο σενάριο ώστε να μην αφήσει εκκρεμότητες, όπως π.χ. για την τύχη της Μαξ και βεβαίως μια τίμια και σταράτη εξήγηση για το τι είναι αυτό το Upside Down και να μιλάμε σήμερα για μια αψεγάδιαστη κληρονομιά.
ΟΚ, ό,τι και να γίνει στη συνέχεια, ακόμα και οι αδελφοί Ντάφερ να τα θαλασσώσουν στο φινάλε, το Stranger Things δεν θα πάψει ποτέ να μνημονεύεται ως μία από τις κορυφαίες τηλεοπτικές στιγμές ever. Τα ύστερα δεν σβήνουν πάντα τα πρώτα. Γι’ αυτό και ακόμα ακούμε Game of Thrones και «λιγωνόμαστε», γι’ αυτό και το Lost είναι πάντα σαν τον πρώτο έρωτα.
Όμως εδώ υπήρχε μια χαρά χώρος και χρόνος για να μπει το φινάλε την κατάλληλη ώρα, με τον δέοντα τρόπο. Ο 5ος κύκλος έχει σημεία που σε κάνουν να νιώθεις πως είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά. Πως μπήκαν στην πλοκή απλά και μόνο για να γεμίσει ο χρόνος. Και με αυτά που έχουμε μάθει για τη διάρκεια των επόμενων επεισοδίων, τα 3 χριστουγεννιάτικα και το γκραν φινάλε, της Πρωτοχρονιάς, που θα ‘ναι δίωρο (!), ανησυχούμε πιότερο.
Περισσότερο όμως, μας πειράζει πως τα παιδιά δεν είναι πια… παιδιά. Το νο1 στοιχείο γοητείας του Stranger Things ήταν ακριβώς ο τρόπος που γυρνούσε τους ενήλικες στη δεκαετία του 1980, ξυπνώντας τους δικές τους αναμνήσεις, το δικά τους παιδικά χρόνια. Επίσης και φουλ αξιοπρόσεκτα, όλο αυτό λειτουργούσε θαυμάσια και στους νεότερους, γεννώντας ταύτιση για κάτι που δεν έχουν ζήσει, σαν τα παλιά καλά χρόνια… ΠΑΣΟΚ ένα πράγμα.
Όμως αυτή η γοητεία έχει κατά το μεγαλύτερο της μέρος, πια χαθεί. Όσο καλά κι αν έχουν «καμουφλάρει» από την παραγωγή το γεγονός πως αυτά που γνωρίζαμε ως μικρά παιδιά, είναι πλέον κοτζάμ μαντράχαλοί ή ολόκληρες γυναίκες (ωραία «παλιακή» έκφραση, ε;), φαίνεται. Το βλέπεις όταν τρέχει η Eleven «σε 7 δευτερόλεπτα», το βλέπεις στα πρόσωπά τους. Η εκδίκηση του σχολικού nerd, που ήταν το μεγάλο όπλο της σειράς, δεν είναι πια τόσο «παρούσα» όσο άλλοτε.
Επίσης μερικοί χαρακτήρες έχουν χάσει εντελώς το ενδιαφέρον τους. Όπως η Τζόις (Γουινόνα Ράιντερ) που το έχει τεντώσει τόσο το «μάνα, μανούλα, μαμά» (αλλά μόνο για τον Γουίλ) ώστε κουράζει, απελπιστικά. O «Χοπ» επίσης, πόσο πια bad ass ν’ αντέξουμε; Γενικώς η εξέλιξη των χαρακτήρων δεν είναι το φόρτε της σειράς, διαχρονικά. Με εξαίρεση τον Στιβ που – προβλέψιμα πάντως – έκανε τη μετάβαση από το «μ’ αρέσει να ‘μαι αλήτης», στο «παιδί για παντρειά», έχουμε άραγε να θυμόμαστε κάποια άλλη αλλαγή; Μάλλον όχι…
Για να μην πούμε και για το «ξεπέταγμα» ορισμένων σημείων σεναριακά. Δηλαδή σε ένα Χόκινς που υπάρχει Upside Down θεώρησαν πως θα ο Κύριος ΤινΑυτό που έβλεπε μόνο η Χόλι ήταν σε κάδρο «παιδί είναι μωρέ, φαντάζεται πράγματα» και «εντάξει, αυτά δεν γίνονται» (ενώ τα άλλα, ε;). Πόσο πιο «μπαμ» να κάνει πως ήταν ο Βέκνα (πρώην Χένρι);
Μην παρεξηγηθούμε. Η σειρά παραμένει fun to watch, είναι τόσο καλή η γενικότερη πρώτη ύλη ώστε δεν μπορεί να πάει πολύ στραβά (μάλλον…). Αλλά αναρωτιέται κανείς αν πάρθηκε ένα αχρείαστο ρίσκο με την 5η σεζόν, αν έπεσε δηλαδή και το Stranger Things στην παγίδα της απληστίας, στην αδυναμία να «νιώσει» το σωστό timing και να βάλει ένα closure. Μακάρι η συνέχεια, τα εναπομείναντα δηλαδή επεισόδια, να διαλύσει εμφατικά τις αμφιβολίες μας και όλες οι παραπάνω λέξεις να καταστούν εντελώς ανούσιες.
Λένε ότι το ‘ψαξαν όσο δεν πάει το φινάλε οι αφοί Ντάφερ, ότι το είχαν πολύ καιρό στο μυαλό τους. Με φιλοδοξία να κάνουν κάτι τόσο epic όσο το Sopranos (που πλέον θεωρείται υπόδειγμα τέλους, ενώ όταν είχε βγει είχε αφήσει πολύ κόσμο με το παράπονο αφού ήταν ανοικτό σε διάφορες ερμηνείες) ή το Six Feet Under.
Δεν θα μας πειράξει καθόλου τέτοιοι «άδειασμα». Και ξέρετε γιατί; Επειδή το αγαπάμε το Stranger Things και αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα.