Καιρό είχε να μας δώσει κάτι τόσο καλό στην κατηγορία «ξένες σειρές» το Ertflix, την αγαπάμε την πλατφόρμα της δημόσιας τηλεόρασης αλλά μας είχε… ταράξει την επανάληψη εσχάτως. Δεν πειράζει, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Σημασία έχει πως το Blackwater είναι πια «εδώ» και όσοι αγαπούν τα σκανδιναβικά νουάρ αστυνομικά, ας μην έχουν καν ενδοιασμό. Το play τους δεν θα το μετανιώσουν…
Είναι κάπως «βραδύκαυστη» ως σειρά, ναι και στο λέμε εξ αρχής, να ‘μαστε ξηγημένοι. Όμως το κάνει ωραία. Χτίζει ατμόσφαιρα, δημιουργεί καταστάσεις, ασχολείται με το να σου γνωρίσει καλύτερα τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους και σε βάζει στη διαδικασία να «ενταχθείς» σε αυτό που σου διηγείται.
Η πρώτη ύλη αντλείται από το ομώνυμο βιβλίο της Κέρστιν Έκμαν και στην ουσία έχουμε ένα story που μας ταξιδεύει νοερά από τα 70’s ως τα 90’s κάνοντας focus σε έναν ανεξιχνίαστο διπλό φόνο τουριστών, οι επιπτώσεις του οποίου στοιχειώνουν ακόμα την τοπική κοινότητα 18 χρόνια μετά. Τι συνέβη; Πώς, γιατί; Πώς ενώνει το χθες με το σήμερα; Οι απαντήσεις έρχονται, λίγο λίγο και τελικά… πολύ.
Μυστήριο και αγωνία κάνουν ταίρι και η ώρα περνάει δίχως να το καταλάβεις, 6 επεισόδια είναι άλλωστε, μόνο. Με την αφηγηματική τακτική να κινείται σε δύο επίπεδα, μέσω flash back. Ένα διπλό «παιχνίδι» συνεπώς, με το χρόνο, με τη μνήμη.
Οι καλές ερμηνείες είναι σίγουρα από τα μεγάλα ατού της σουηδικής αυτής σειράς του Ertflix. Και μια συμβουλή: Προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια, μην αφαιρείσαι. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Σαν κομμάτια παζλ που σου αποκαλύπτονται λίγο λίγο για να σχηματοποιήσουν την τελική εικόνα.
Εάν σου αρέσουν τα άμεσα, τα σπιντάτα, στρίψε αλλού. Εάν όμως είσαι λάτρης των σκοτεινών, υποβλητικών ιστοριών που σου αποκαλύπτονται λίγο λίγο και σε βάζουν στη διαδικασία να το ζεις, να το σκέφτεσαι, τότε το Blackwater είναι ταμάμ για σένα.
Κι εδώ είναι ίσως το μεγαλύτερο προτέρημα της νέας σειράς του Ertflix: δεν σε υποτιμά ως θεατή. Δεν σε βομβαρδίζει με ευκολίες. Προτιμά να σε τραβήξει μέσα στο μικρόκοσμο της κοινότητας, να σε κάνει παρατηρητή της καθημερινότητας των ανθρώπων που κουβαλούν τα βάρη ενός παλιού εγκλήματος – άλλοι συνειδητά, άλλοι υποσυνείδητα – πάντα με αυτό το ψυχρό, φαινομενικά, σκανδιναβικό ύφος.
Θα σου μείνει στη μνήμη το Blackwater και μετά τους τίτλους τέλους, δεν είναι δηλαδή από τις σειρές που καταναλώνεις άκριτα και περνάς αμέσως στο όποιο παρακάτω. Και θα την θυμάσαι και θα την προτείνεις σε άλλους, δύο σε ένα…